Mijn schoonmoeder van 95 en alle andere mensen die afhankelijke van hulp zijn krijgen weer een keukentafel gesprek om te kijken waar de hulp teruggedraaid kan worden met alle ellendige consequenties van dien. Het is werkelijk ongehoord zoals een vriendin van mij die al enkele 10 talle jaren 8 uur noodzakelijke hulp had vanwege een handycap en nu ze oud en nog hulpbehoevender is geworden , wordt ze teruggezet naar tweeenhalf uur,
Nee dan zijn de ochtend ontbijttafelgesprekken met mijn lief heel wat verblijdender. Ik vertel bijvoorbeeld over de filosofieën waar ik me mee bezig houd en hoe ik het betrek op mijn eigen functioneren en daardoor hoop ik dan ok wat meerbegrip en inzicht te krijgen in menselijk gedrag. Want ook dat beinvloed weer mijn wereldbeeld.
Je kunt je geen geduldiger luisteraar voorstellen en daarnaast kan hij ook nog eens zeer humoristisch uit de hoek komen waardoor het allemaal niet te zwaar wordt.
Ik zou willen dat ik zo'n gesprekje hier eens zou kunnen reproduceren. Of moet ik zeggen nonoloog met kanttekeningen?
Maar dat gaat me niet lukken.
Zo hadden we het vanmorgen over trots waar ik me mee bezig had gehouden in zo n zoom sessie....
Nee dat hier herhalen gaat me niet lukken maar wat komt er dan niet allemaal naar boven!
Dingen die ik nooit als trots zou benoemen is soms alleen maar de andere kant van de medaille. Je op de achtergrond houden en niks zeggen uit angst af te gaan bijvoorbeeld. Als ik er goed over nadenk zou dat wel eens heel veel met een verstopte trots te maken kunnen hebben.
Intussen zitten we thuis te genieten van de koffie met een oliebol die we op de terugweg meenamen. Terug van een crematie. De oom van Fer was 93. Een mooie leeftijd maar zoals een vriendin zei
Er blijft altijd wel iemand achter die verdriet heeft.
Communicatie
