Mijn pijn en de wereld

 Net terug van een heel klein rondje 'achtertuin'. Meer dan genoeg want al zeker vier weken is het weer dagelijks ellende met endeldarm en anus die niet meer functioneren zoals het moet en dichtknijpen,veel pijn veroorzaken, juist met zachte ontlasting. Vermoeidheid is dan wat erna uren pijn van overblijft. Je begrijpt dat hangen en liggen dan de enige optie is.

Raar praatje maar het bepaald al tientallen jaren mijn leven alhoewel het steeds vaker voorkomt de laatste tijd. Ik probeer dat bij 'bepalen' te laten blijven en niet over te gaan tot laten beheersen maar naarmate het de laatste tijd veel frequenter wordt is daar nog moeilijk aan te ontkomen. En in gesprek met de arts gaat het nu over pijnstillers, opiaten of stoma. Daar ben ik echter nog steeds niet uit en verder zijn er eigenlijk geen opties. Dus houd ik het nog even bij een paracetamolletje. Daarbij komt dat ik tijdens aanvallen anders denk dan wanneer de pijn weer is verminderd.

Maar goed, er zijn meer dingen in de wereld dan mijn pijn en als ik dat allemaal tot me door laat dringen dan klinkt het misschien vreemd dat ik me dan toch zo gelukkig voel. Stel je voor dat ik met een lastig lijf ook nog eens in oorlogsgebied zou leven. Dan kan ik intens meeleven met dat wat goede mensen op hun bordje krijgen door toedoen van een stel oude kerels die daarvoor zorgen en zelf de doodkist aan hun kont hebben rammelen. Het is toch vreselijk waartoe de mens in staat is. Wat we elkaar in het groot maar vaak ook in het klein  aandoen. 

Dus laten we vooral in het klein voor elkaar zorgen. Dat is het minste wat we kunnen doen. Ook al is het soms heel frustrerend en moeilijk op te brengen de eigen sores aan de kant te schuiven en dan open te staan voor het leed van anderen. Ik weet waar ik het over heb🙃.

Vrijdag de dertiende was het Saka Dawa een dag waarbij speciaal daarop (liefde mededogen)wordt gelet in het eigen leven en waarop het goed is weer eens te reflecteren en ervaren hoe lastig het is dat eerlijk zonder voorbehoud te beoefenen.

Het opent de ogen voor het leed van anderen en behoed voor kwetsende uitspraken of acties. 

Zo zie je maar. Wamt ook ik kwam  om dat laatste ook niet helemaal heen in dit blogje ivm wat ik zei over oude kerels. 🤣

Het beste boek dat ik ooit las over religie

 Sdhrijft de recensente over 'de wenteltrap' van

Karen Armstrong

En wat ik daar dan lees past helemaal in mijn straatje en springen er dingen uit die niet van mijn ervaringen  verschillen. Hij of zij schrijft dan terwijl ze regelmatig  uitspraken van Armstrong citeert:

Theologie is de mythe van het onuitsprekelijke. Orthopraxie, ritueel, is wat ons vasthoudt en bindt. Religie gaat niet over het accepteren van twintig onwaarschijnlijke doctrines, maar over het doen van dingen die je veranderen. De mythen en wetten van religie zijn niet waar omdat ze overeenstemmen met een transcendente realiteit, maar omdat ze het leven verrijken

Religie draait om mythen die ons leven verrijken en gebruiken die ons verbinden met iets groters. Dit "iets groters" kan bestaan, of niet. Ik zou zeggen dat het bestaat als we erin geloven. Hoe meer we proberen het te definiëren, hoe verder het weg raakt. 

Elke uitspraak over God moet paradoxaal zijn

Elke uitspraak over God, zegt Armstrong, moet paradoxaal zijn, om ons eraan te herinneren dat God niet in een coherent denksysteem kan worden gevat. Elke uitspraak over God moet ons ook leiden tot een ervaring van stille verwondering of ontzag, of ons op zijn minst op de drempel van die ervaring plaatsen. . 

Lees het hele stuk over het boek op

https://godblog.org/best-book-on-religion-ive-read/

Helaas ik kon het niet als ebook vinden   niet te koop en niet in de bieb. 

Bewust eigen ervaring opbouwen of geloven.

 Iets zomaar aannemen waar ik me moeilijk aan kan conformeren, dat is niet mijn ding.

Waarheden die mij niet altijd logisch lijken of die voor mij niet voldoen aan mijn sociale en medemenselijke basis waarden daar wil ik naar luisteren maar me er evenzogoed van kunnen distantiëren. Er staan meestal even zoveel onderzochte wetenschappelijke of pseudo-wetenschappelijke waarheden tegenover. Ik laat ze allemaal voor wat het is.

Allereerst wil ik een logisch verhaal aan de hand waarvan ik eigen ervaringen op kan doen die mij een vredevol en beter mens kunnen maken in betrokkenheid met de wereld en mijn medemensen. Met de intentie dat het op zijn minst bij niemand schade aan zal richten. Dat is altijd mijn uitgangspunt . Natuurlijk maak ik  'fouten' en hopelijk zijn die steeds weer te herstellen.

Religieuze voorschriften en dergelijke, ze kunnen interessant zijn maar dan moeten ze worden geïnterpreteerd in de vorm van een leerproces dat voorbijgaat aan een egocentrisch perspectief want in deze tijd van individualisering wordt dat steeds belangrijker. Zelfs binnen religies speelt egocentrisme vaak een rol in bijvoorbeeld beloften over een hiernamaals of uitspraken die (vaak abusievelijk)worden betrokken op persoonlijk welzijn : God zal wel voorzien.

Voor mij is het belangrijk misschien wel het belangrijkste dat alle overwegingen het egocentrisch perspectief overstijgen en ik richt me in mijn overdenkingen en leerproces liever daarop dan op zogenaamde waarheidsbevindingen.

 Alleen vanuit medeleven en betrokkenheid kan een vredevol en liefdevol mens gevormd worden.  

Alle religieuze of spirituele teksten zijn voor mij niet meer maar zeker niet minder dan hulpmiddelen om daartoe te kunnen komen. Het gaat dan niet over een bereiken maar over op een zinvolle manier in het leven  staan.   

Als er op die manier naar religieuze geschriften wordt gekeken dan worden ze interessant en valt er veel te leren. Dan gaat het niet over waarheden en voorschriften die op basis van het bestraffen van zonden worden uitgesproken (maar  die wel vanuit oorzaak en gevolg, keramisch  gezien consequenties kunnen hebben) maar zijn hret spiegels om in te kijken en om op een betere en meer integere manier met het zelf om te leren gaan. 

Evenals in de mythologische verhalen zou er ook vanuit een ander perspectief naar religieuze verhalen  gekeken kunnen worden. Wonderbaarlijke verhalen kunnen dan een boodschap in zich dragen van verstrekkende betekenis. Zonder me af te vragen hoe waarheidsgetrouw ze zijn . Dat is dan niet belangrijk meer voor mij.

Een goed en zinvol leven heeft voor mij niets te maken met geloven en ontvangen maar alles met:

Ddiepgaand het leven ervaren in een wereld vol tegenstellingen. Opmerkzaam zijn en eraan werken een liefdevol  mens te worden.  

De luiaard ontwaakt

Wat deert het dat de kaarsen doven

Ik denk na over de opmerking van Ferrara. 

Verandering is nogal zwak uitgedrukt schrijft ze naar aanleiding van haar ervaringen van wat haar overkwam. Inderdaad het lijden dat wij mensen ervaren hakt er aardig in. Iedere keer opnieuw komen we weer  voor problemen te staan die ons meenemen. Problemen waar we middenin zitten zonder een uitweg te zien. We zitten er als het ware aan vastgeplakt en hebben ons ermee geidetificeerd.  

Dat ben ik toch!

Ervan los komen kan veel tijd in beslag nemen en de een gaat daar sneller mee om dan de ander. Maar feit blijt dat alles stroomt en nooit hetzelfde is. Hoe meer ik me vastklamp aan het geluk dat ik HAD hoe minder ik me kan richten op het leven met al zijn mogelijkheden. Natuurlijk is dat in een rouwproces niet iets waar he over badenkt en heb je de tijd nodig die het duurt.Maar toch ook : ik kan wel denken dat ik dat verdriet BEN maar wie ben ik dan als het voorbij gaat of op zijn voordeligst slijt en minder wordt?

Ik ben niet die ik denk te zijn.

Dat is een hele omschakeling in denken. Maar o zo behulpzaam om minder te lijden. Zeker ba een rouwperiode die er ook moet zijn.

Ook de weteschap zegt dat er alleen verandering bestaat en dat er niets verloren gaat maar alles wordt omgezet in iets anders. Kijk naar de wisselende blaadjes in de natuur niets staat stil. En de wereld en de batuur blijft prachtig en alles gaat gewoon door in het veranderingsproces.

 Ik kocht een boekje met gedichten van Rumi. Een mystivus uit de soefi traditie.  Die ne ook inspireerde tot het gedichtje dat ik in het vorig blogje zelf schreef over mijn leven en gevoel.

Nogmaals:

Ik ben niet die ik denk te zijn  

Een gedicht van Rumi dat mij het gevoel geeft van één  grote ruimte zijn waar letterlijk alles zich in bevinnd. Waarin ik me ongebonden vrij kan voelen om alles te ervaren zoals het is.

Maar er zijn natuurlijk meer  interpretaties mogelijk. 

ALLES IS MUZIEK

Maak je geen zorgen,

deze liederen hoeven niet bewaard,

de instrumenten mogen kapot.

We zijn hier op de plek

waar alles muziek is.

Getokkel en gefluit

vullen de atmosfeer.

Zelfs al zou de wereldharp

aan stukken breken,

spelen zouden we

op instrumenten nog verscholen.

Wat deert het

dat de kaarsen flakkeren en doven.

We hebben vuursteen en een vonk.

Zingen is als het zeeschuim.

Melodieën komen als parels

uit de oceaan omhoog.

Gedichten spatten op de kust uiteen

en trekken vol verlangen

het wrakhout mee.

Dit alles ontstaat uit een bron,

langzaam en sterk,

onzichtbaar voor ons.

Genoeg woorden nu.

Zet open het raam van je hart

maak het tot duiventil,

waar bezieling komt en gaat

Duizend doden

 Zo'n fijn gevoel. De  verkrampingen  lijken weer even gezakt te zijn.  Hopelijk blijft het zo maar dat weet ik morgen pas na het ochtendritueel en soms minstens 4 tot 6 keer pijnlijk afzien.

Met een gevoel van opluchting schreef ik een gedichtje

Verleden jaren stierf ik

 duizend doden 

Zonder verlies van leven

Nu oud en grijs 

Wat zal ik vrezen

In overtijd 

Gaat het bewegen

De zon schijnt

De regen valt

Het beekje stroomt 

Naar de rivier

Die op zijn tijd de 

zee bereikt

Er is geen eind 

Maar slechts 

veranderlijkheid

Alles gaat inderdaad steeds weer voorbij

 Ik denk dat ik maar eens ee  dag niet eet. Alleen maar drink om  mijn gepijnigde darmen em de algehele Maleise tot rust te brengen.  Het duurt me nu al veel te lang die steeds sneller terugkomende ellende.  Daarna weer rustig wat vloeibaar als pap en vla eten, net als meer dan  10 jaar geleden in het ziekenhuis.  Misschien gaat deze hype dan ook wel weer over. 

En verder paracetamol, ontspannen, doorademen en rust zoeken in de beoefeningen. 

Als die aanvallen zakken voel ik me wel weer redelijk goed. Vandaar dit berichtje na een ellendige ochtend.

Zo veranderlijk kan het zijn. Alles gaat steeds weer voorbij.

Nu uitrusten en hopelijk nog even in slaap vallen

Het mooie van vergankelijkhed

 Niets is ooit hetzelfde. Er is geen grassprietje gelijk aan het andere grassprietje. En dan is er ook nog eens de tijd die doorlopend verstrijkt. waardoor datzelfde grassprietje ook nog eens op ieder moment niet datzelfde grassprietje is want het beweegt en heeft steeds een andere stand en vooral, het verandert in de tijd want het is ook nog eens vergankelijk en het verdort. 

Met de mens is het niet anders. We denken dat we altijd dezelfde zijn maar niets is minder waar. Daar denk je toch niet ieder moment over na. Dat je op ieder moment anders bent. Zoals in een film één heel verhaal wordt verteld, zo voelt ook je eigen leven een onlosmakelijk geheel met hezelf terwijl het uit een doorlopende serie van honderden, duizenden aparte fotootjes te zien is in de juiste volgorde. En de persoon die ik nu ben is maar voelt ook anders dan toen.

Uiteindelijk lijkt mij dat het mooie van vergankelijkheid. Het is mogelijk om veranderingen aan te brengen in het zeer persoonlijke eigen leven. Ik hoef niet eeuwig in ellende rond te dobberen. Niet altijd kunnen direct de omstandigheden veranderd worden, maar wel aan de eigen structuren en gewoonten kan ik iets wijzigen en dat is belangrijk. De dingen waarvan ik denk dat ik DAT ben, dat ben ik dus niet doorlopend. Ik ben dat slechts in momenten. En het volgende moment ben ik me bewust dat ik me niet overal mee hoef te identificeren alsof er niets anders is. Hoe moeilijk dat vaak ook lijkt, de mogelijkheid tot veranderen is in ieder moment en altijd aanwezig. 

Dat wat spiritualiteit in het algemeen wordt genoemd is vaak een zoektocht zekerheid en naar houvast en een zoektocht naar zeker weten dat op basis van die doorlopende verandering niet bestaat, Dat er hopelijk als ik het zelf niet kan er bescherming zal zijn van buitenaf. Iets dat groter is dan mijzelf en buiten mijzelf. 

In een zeer egocentrisch gerichte wereld, geïndoctrineerd door privacy zoeken we naar geluk. Een geluk dat hopelijk van ‘hogerhand ‘ wordt aangereikt. Dat wordt vaak 'spiritualiteit genoemd’. Als ik maar goed doe, word ik wel beter of beschermd en komt het wel goed. Het draait voortdurend om ik en mij, maar is dat spiritualiteit?

En dan denk ik: waar begint voor mij spiritualiteit?

Begint het met mijn welzijn of gaat spiritualiteit over mijn welzijn waardoor ik er voor anderen kan zijn in een stabiele vredevolle   relatie tot de maatschappij en de wereld?

 Mijn blokkades leren herkennen en zien dat ook ik ze heb  en leren daar een weg in  te vinden, leren omgaanmet   de altijd weer terugkomende weerstanden en blokkades  in mijzelf zonder anderen te besdchadigen en zonder  het te zwaar te maken  door mezelf te veroordelen. 

Want hoe mskkelijk doen we dat niet. Anderen buitensluitenbijvoorbeeld. Soms zonder woorden afwijzen en en daardoor schade berokkenen zonder er bij na te denken.

 Er is altijd verandering mogelijk.

Senang

 Mijn darmen lijken steeds lastiger te worden.  Pijnlijk, ik zal je de details besparen alhoewel frequenter (wekelijks soms dagelijk) toch iets minder pijnlijk dan de afgelopen jaren. Maar dan nog....pff

Afleiding zoeken maakt het vaak heftiger. Ontspannen is de remedie. Dus paracetamol en de aandacht juist naar de pijn toebrengen en precies daar ontspannen en dooradenen.

Dit wordt een onderuitgezakte hangdag in de meest makkelijke kleding me zoveel mogelijk senang voelen.  De ervaring leert dat het met een paar uurtjes over kan zijn en wat voel ik me dan weer helemaal ut 'ventje.' Maar wel moe.