Hier gaat alles gewoon rustig zijn gangetje. Als ik naar buiten kijk staan de bomen weer volop in het groene blad en de grote beuk kleurt er prachtig roodbruin tussen. Iedere keer weer genieten. Nu schijnt de zon niet en regent het een beetje. De belichting is dan weer heel anders dan wanneer de zon erop schijnt. Zonder zon is mijn zicht wat beter en makkelijker maar ook het zonlicht blijft onder alle omstandigheden prachtig en de avondzon geeft weer heel andere kleuren dan het morgenlicht. Al met al lijkt de wereld haar eigen leven hier vlak voor mijn raam af te spelen. Maar hoe bedrieglijk kan het zijn wanneer je niet weet van hoe enkele meters verderop het leven zich afspeelt en de emoties voor veel mensen een overheersende rol spelen in de manier waarop ze naar de wereld kijken.
Dagelijks komt de Corona berichtgeving via de televisie de kamers binnenrollen. Het nieuws gaat bijna nergens anders meer over. De pandemie houdt de hele wereld in zijn greep. En terwijl ik hier tevreden aan het tikken ben en luister naar de muziek die Ferry op het stickie zette van Elvis Presley razen de zorgen over de toekomst en het leven zelf over de wereld en door het brein van zijn bewoners.
Vaak zijn het schrijnende verhalen die we te zien en te horen krijgen. Over ouderen die ziek worden en ten dode opgeschreven zijn. Kinderen die hun ouders niet meer kunnen bezoeken en ondersteunen. Mensen die geïsoleerd raken omdat ze niet meer bezocht mogen of kunnen worden. Ziekenhuis personeel heeft het zwaar te verduren. Het zijn mensen die op hun tandvlees lopen om alle binnenkomende patiënten te verzorgen. Al met al een onnoemelijke hoeveelheid lijden. En dan zijn er ook nog de mensen die tegen de muur aanvliegen omdat diezelfde muren hen aan lijken te vliegen. Ze voelen zich gevangen, opgesloten en beperkt.
Vreedenhoff heeft ook al weken de deuren gesloten voor bezoekers en vrijwilligers en het 'werk'dat ik er deed, al was dat niet zoveel meer, is gestopt. Er is geen zangmiddag en geen klassieke muziek meer te verzorgen. Alle taken worden alleen nog door het personeel uitgevoerd. Ik heb geen idee hoe het er nu achter de muren reilt en zeilt.
Maandagmiddag zijn we even een ommetje door park Sacré Coeur gaan wandelen en plotseling een enorme herrie. Terug wandelden we langs Vreedenhoff en voor de deur stonden enorme luidsprekers, een auto en andere attributen. Er werd luid vrolijke muziek ten gehore gebracht waar de hele buurt van mee kon genieten. Ik hoop dat de bewoners er ook van hebben genoten.
Het is voor mij tot nog toe geen enkel probleem thuis te zitten en minimaal naar buiten te gaan. Mijn omstandigheden zijn zo bijzonder dat ik wel dankbaar moet zijn voor alles wat ik wel kan en wel heb. De kinderen zijn nog steeds gezond en ik zag ze normaal ook al niet zo vaak en dat is prima. Ook nu heb ik zelfs het idee dat ik nog meer van ze hoor dan normaal. Met Martin heb ik al twee keer een video gesprekje gehad en ook met Rob een keer. Dat vind ik dan heel leuk en kan ik zeker weer even op teren.
Verder doet Fer alle boodschappen voor ons en meteen ook voor zijn moeder. Je mag in principe ook niet samen boodschappen doen en omdat ik geen auto meer rijdt is Fer wel genoodzaakt te gaan. Hij wordt er steeds handiger in en weet intussen precies wat we wel en niet nodig hebben. Voor zijn moeder is het wel erg. Zij zou het liefst zelf gaan want zo langzamerhand heb ik een beetje het gevoel: voor haar is het nooit goed of het deugt niet het is allemaal zo moeilijk voor haar. Ze heeft het overal zo moeilijk mee evenals dat niet alle kinderen en kleinkinderen zoals ze gewend is in het weekend langs komen.. Helaas, er is geen kruid tegen gewassen.
Ik heb alle mogelijkheden in en om mij heen om gelukkig te kunnen zijn. Een prachtig huis in een mooie omgeving en alles wat mijn hartje begeert aan hobby's . Daar kom ik niets aan te kort. Meer dan voldoende verf en papier om te schilderen. Computers, tablet, fototoestel. Sociale digitale kontakten en een schat van een man die altijd en overal voor klaarstaat voor mij en voor zijn moeder. Zonder mopperen en altijd blij. En hij heeft zelf ook zoveel hobby's dat we elkaar nooit in de weg zitten en alleen maar kunnen lachen om 'probleempjes'die voorbij komen.
Laten we hopen dat het zo blijft en we altijd zo in het leven kunnen blijven staan, met humor over hetgeen niet goed gaat of niet meer mogelijk is. Ondanks de beperkingen die het ouder worden zeker nog meer dan nu al met zich mee zal gaan brengen. Als ik nu zie hoe het bij oudere mensen rondom mij gaat of ging vind ik een van de belangrijkste dingen dat je wat niet meer mogelijk is uit handen kunt geven en niet doorlopend zelf de vinger aan de pols houdt omdat je altijd het idee hebt dat je het zelf beter kunt. Dat brengt zoveel frustratie met zich mee. Niet alleen voor jezelf maar ook voor degene van wiens hulp je afhankelijk wordt. Als je het zelf niet meer aan kunt heb je dubbele problemen als je steeds het idee hebt dat een ander fouten zou kunnen maken en het niet goed doet. En handig is dan ook je zelf aan te passen aan de beperkingen. Je niet schaamt om achter een rollator te lopen of in een rolstoel te moeten zitten. Maar het juist ziet als de dingen die het mogelijk maken nog iets meer van het leven te maken dan zonder die hulpmiddelen.
Nee ik zie gelukkig niet op tegen het ouder worden en hoop ook nog wat ouder te worden en de ongemakken en pijnen met tevredenheid en met mijn instelling van 'alles mag er zijn' te kunnen dragen. Maar ja of ik dat echt kan, zal ik pas weten als ik zo oud mag worden en en het werkelijk zal moeten dragen.
En nu gaan we even eten want Fer is weer terug en al weer bezig alles klaar te zetten. De schat.
het avondlicht door ons raam
