Vanmorgen deed ik voor de derde keer mee aan een digitale groep van Motel Spatie. Een groepje oudere deelnemers en twee begeleiders Kiemya en Gerda. Is wel leuk. Ze vertelden allemaal hun verhalen, deze keer over verschillende landen die ze bezocht hadden. Ik vertelde iets over Curaçao en met behulp van Kiemya die alles op Google maps opzocht namen we er een kijkje. Nou ik kon niets meer terugvinden van wat ik me herinnerde.
Kiemya vertelde o.a. over Roemenië waar ze voor haar studie Ecologie heen was geweest en onderzoek had gedaan bij beren. Hoe ze op een gegeven moment onderweg was gegaan om iets te vinden. De bergen in. 2 tot 3 uur had gelopen en allerlei dorpjes en aardige mensen was tegen gekomen. Uiteindelijk niet had gevonden wat ze wilde en door een paar ardige jongens terug was gebracht naar haar beginpunt van de wandeling.
In gedachten zie ik haar dan in haar uppie met een rugzakje zo'n hele tocht ondernemen. Een paar jongens die haar aanspreken en haar terug willen brengen. Ze stapt bij hen in de auto en daar gaat ze dan. Pffff. Er kan van alles gebeuren.
Wat ben ik toch een angsthaas. Waar is dat in s hemels naam goed voor. Er is uiteindelijk niets om angst voor te hebben. Nooit ben je zeker van dat wat je kan overkomen. Er kan van alles gebeuren. Er kan zelfs een vliegtuig op je dak vallen zoals ooit in de Bijlmer gebeurde.
Paula die binnen twee uurtjes op de grond viel en overleed. Je kan in de auto stappen en verongelukken. Waar haal ik dan de stommiteit vandaan om angstig te zijn over wat dan ook. Daar is geen enkele reden toe. Onzekerheid is inherent aan het leven zelf. Daar hoef je niet bij stil te staan. Daar hoef je niet over na te denken. Dat is een feit en jezelf beperken door angstgevoelens is onzinnig.
Toch is dat wat mijn hele leven een rol heeft gespeeld. Altijd overal angst voor . Alle nieuwe dingen die ik wilde ondernemen brachten gevoelens van onzekerheid met zich mee en dus angst. Dat is zo in mijn genen gaan zitten dat het op mijn darmen is geslagen. Jarenlang loop ik met darmklachten en ik heb ze zelfs waarschijnlijk op een van mijn zoons overgedragen.
Natuurlijk weet je bepaalde angsten op een gegeven moment wel wat beter onder controle te krijgen maar weg gaan ze nooit. Ik zie mezelf toch niet echt in mijn uppie een bos in wandelen. Het is toch van de gekke.
En daar komt dan alles wat ik in het Boeddhisme leerde om de hoek kijken.
Je kunt steeds een beetje meer afknabbelen van de angstgevoelens maar als het het een er niet is dan komt het bij iets anders wel weer naar boven poppen. Ik heb al wel heel veel opgestoken en de grondslag daarvoor ligt in de filosofie van de leegte. Niet dat er niets is' maar er is niets dat op zichzelf bestaat. Alles heeft een eindeloze oorzaak. Nu na jaren ben ik erachter dat het inhoud dat er niet zoiets als een IK bestaat. Een vast gegeven waar we ons aan vast zouden kunnen klampen. Dat heeft enorme implicaties. Het kan beangstigend werken want dan kom je in een eindeloze ruimte te staan. Maar aan de andere kant heeft het even zovele eindeloze mogelijkheden. Je kunt veranderen want je BENT gewoon veranderlijk. Er is niets dat hetzelfde blijft. Dat geld voor alle fenomenen maar ook voor een zelfbestaan zoals ik mijn persoontje abusievelijk zie.. Er bestaat niets op zichzelf ook ik niet. Ik ben afhankelijk van oorzaken en omstandigheden. En in die filosofie gaat het nog veel verder. Zeker als je wil proberen die inzichten je EIGEN te maken.
Dat heeft al enorm veel van mijn angstgevoelens laten verdwijnen maar als ik goed kijk zijn ze nog echt niet allemaal verdwenen. Wel geeft het zoveel meer ruimte en openheid. Alles mag er zijn zoals het is. Ook die angstgevoelens. Ik loop er niet meer voor weg. Ook niet voor alle dingen die me raken. Ik durf het in de ogen te kijken. Daar ben ik enorm dankbaar voor.
Egoloosheid is niet het juiste woord want ik besta wel echt maat ik weet dat het IK zoals ik het zie en voel bedoeld is om mee te werken. Beslissingen te nemen en ik kan het ook gebruiken om mijn ego te kennen en te ontkennen. Het functioneert. Maar niet op zichzelfstaand, altijd veranderlijk en nooit vast te pinnen. Ik BEN niet alles dat ik ervaar maar ik HEB. alles dat ik ervaar en kan het ook weer laten gaan.
Het gekke blijft dat ik mede daardoor totaal niet bang ben om dood te gaan. Maar gewoonte paqtronen zijn zo ingesleten dat ik nog altijd pijn in mijn buik krijg als ik op stap moet en niet een handje vast kan houden,. Het gevoel heb dat ik in een onzeker diepe moet springen. Het meest heb ik dat met reizen. Maar die confrontatie ga ik ook niet zo vaak meer aan. Ik heb er de leeftijd voor het te vermijden.
Tja een mens is een raar botje, zou mijn moeder zeggen.
