Het verschil tussen hebben en zijn gaat namelijk veel verder dan dat je je iets toe zou eigenen. Als je zegt Ik ben zus of zo dan identificeer je je ergens mee en de vraag is klopt dat wel. We zien het als een vaststaand feit dat je dus zo bent en zijn geneigd erin te blijven hangen. Zo beperken we ons en hebben geen mogelijkheid om iets anders dan dat te zien.
Sommige hoedanigheden kunnen natuurlijk wel af en toe of regelmatig de boventoon voeren maar er is geen enkele reden om aan te nemen dat je zo bent. Iedere minuut ieder moment is weer anders en daar zullen we ook anders op reageren. En als er grote veranderingen in de omstandigheden een rol gaan spelen dan wordt get ook wel duidelijk dat we soms vberbaast kunnen zijn over onze eigen reacties.
Nu in deze tijden waarin het Corona Viurus over de wereld rondraast en heel het maatschappelijk leven op zijn kop zet wordt dat mij althans behoorlijk duidelijk.
Vroeger kon ik nog geen dag rustig thuis blijven en zocht altijd wel een gelegenheid om er uit te gaan. Dat was zo'n gewoonte. Ik wist niet beter en het kwam niet eens bij me op om een dag rustig in huis door te brengen. Langzamerhand is daar meer rust in geslopen maar nog niet eens zo bewust. Uiteindelijk heb ik door meditatie op mijn kussentje getraind om ook mijn gedachten wat meer rust te reven. En als ik dan nu kijk hoe mijn welbevinden is tijdens een Coronacrisis waarin we een sociale afstandelijkheid in acht moeten nemen en ik eigenlijk al 6 weken thuis zit zonder problemen. Dan is dat heel opmerkelijk.
Natuurlijk speelt het ouder worden en de rustige omstandigheden daar ook een grote rol in. Maar ik ken genoeg ouderen die die rust nooit gevonden hhebben., En een grote reden daarvan is denk ik ook dat ze misschien nooit de mogelijkheid hadden dieper in bepaalde filosofién te duiken en de rust niet diep in zichzelf konden vinden. En of je dat nu bereikt via deze of welke andere weg dan ook. Er blijft een onrust bestaan die maakt dat men zegt. De muren komen op me af. Ik prijs me gelukkig daar geen last (meer) van te hebben.
Maar ook dat, weet ik, kan zomaar veranderen. Het zal je op een gegeven moment maar aan de botten komen. Dan kun je zo in de paniek schieten en dan kun je weer denken dat je zo BENT. Dus plots weer een heel andere persoonlijkheid omdat de omstandigheden zich dan voordoen waardoor je daarop aanhaakt en je ermee identificeert. Maar het principe blijft overeind, de veranderlijkheid blijft bestaan.
Wie BEN je dan.
Ik ben dus nooit hetzelfde er is niets om me aan vast te klampen
Ik ben een mens met alle mogelijkheden in zich. Leven met alles erop en eraan. Bewust blijven van wat er in en om me gebeurt. Dat is zoals ik het nu zie het belangrijkste,
