Ik heb geleerd dat ik niet bang hoef te zijn dat ik iets weggooi want over het algemeen mis je er als herinnering niet zoveel aan en ook fysiek valt dat missen zo mee. Ik herinner me dat ik heel veel blogjes op Weblog had geplaatst. Jaren geleden. Op een gegeven moment stopte weblog ermee en kreeg je de mogelijkheid alles over te zetten op een andere provider. Ik heb dat toen niet gedaan. Ik weet nog goed dat veel van mijn web vrienden in alle staten waren omdat ze bang (of boos misschien want beide emoties hebben veel met elkaar te maken)waren veel kwijt te raken. Gelukkig had ik daar geen moeite mee. Of liever gezegd weinig moeite mee. Sommige dingen ja, daar moest ik wel even over nadenken maar ook dat is waarschijnlijk niet zo belangrijk geweest want ik zou nu niet meer weten waarover dat ging.
Soms denk je dat iets belangrijk is maar door de vele verhuizingen en het weg moeten doen van spullen die me ergens aan herinnerde ben ik tot de ontdekking gekomen dat je er niets aan mist. Echte herinneringen leven voort in jezelf. Dan is het hopelijk alleen maar leuk om er af en toe aan terug te kunnen denken. Soms kom je tot de ontdekking dat het leven verder gaat en ook nare herinneringen uiteindelijk niet meer de waarden hebben die je ze had toegedacht.
Toen dat tot me door begon te dringen mede dank zei meditatie oefeningen over- en het inzicht in dat wat steeds meer een werkelijkheid voor me wordt, de leegte of het leeg zijn van een onafhankelijk bestaan van de dingen en zeker ook van een zelf, dat geeft een enorme verruiming.. Dat inzicht komt niet van het ene op het andere moment maar uiteindelijk wordt het tot een geweldig mooie belevenis van iedere vergankelijke dag en alle voorbijgaande gebeurtenissen in het leven.
Zoveel mensen die zich vastbijten in herinneringen waar ze last van hebben. Nooit kunnen ze iets nieuws beginnen. Een volkomen ander leven opbouwen. Een leven zonder dat ze alleen maar dat zijn waar ze ellende van hebben ondervonden. Dat kunnen enorme blokkades en zelfs traumatische ervaringen zijn. Als je jezelf alleen maar ziet als dat wat je is overkomen dat ellendige zelf als iets vaststaands en het probeert te verstoppen achter een dikke muur dan kun je zelfs in een identiteit crisis terecht komen. Wie ben ik dan nog. Als je niet meer de 'erkenning' van je diepste zelf kunt krijgen dat je iets ergs hebt meegemaakt. Los kunnen laten je overgeven, jezelf leeg maken van dat alles wat je vastgezet hebt, kan een diep en onoverkomelijk gat zijn. Geen basis van een door jezelf geproduceerd 'dat ben ik' . De wanhoop of narigheid, niets meer om op terug te vallen.
Dat wat je in wezen denkt te zijn wordt dan volkomen onderuit gehaald.
Toch is mijn ervaring is dat als je durft los te laten, over te geven en inzicht krijgt in de vergankelijkheid van alles wat er is en de ruimte die je bent kunt leren ervaren, er dan niet een hel, een ravijn of een donker gat of iets hoe erg dan ook is, maar dat het leven gewoon verder gaat en dat er nieuwe heldere ruimten ontstaan. Maar je moet wel in die zelfbedachte duisternis of afgrond van de ruimte durven kijken. De open ruimte die je zelf bent.
Eigenlijk is het nog niet eens zuiver zoals ik het beschrijf. want als ik het herlees lijkt het wel op een ontkenning van wat je is aangedaan maar dat is het niet. De emotie is niet verdwenen maar het neemt je niet mee doordat je jezelf anders ervaart dan voor het inzicht dat je een ruimte bent waarin alles er mag wezen. Een leegte die overal mee gevuld kan en mag worden. Dat je zelf de keus hebt wat je wel en niet gebruikt in de ruimte die je bent. Je geest leegmaken van overbodig ballast. Dan kunnen er ieder moment weer nieuwe dingen gebeuren die er allemaal zijn mogen. Op het moment dat je merkt er weer in meegezogen te worden ben je al op een punt van herkenning dat dat niet nodig is. Het wordt een dagelijkse oefening. Een meditatie die niet alleen meer op het kussentje is.
Alles mag er zijn zoals het is. En toch kun je ermee verder leven zonder je eraan vast te klampen of mee te identificeren. Want je bent ruimte en er is ruimte in je geest en er is meer dan alleen maar dat waar je je in vast hebt gebeten.
Het kan een langdurig proces zijn om ruimte te realiseren. Sommige kunnen De Leegte van het ene op het andere moment doorzien. Anderen kunnen het bereiken in een langere periode of zien het als een weg om te gaan. En er zijn mensen die het in een overgave aan God kunnen loslaten en sommigen zijn zo geblokkeerd dat ze in de herinneringen en gewoonte ideeën van het ellendige, misbruikte of misschien wel gestrafte zelf blijven hangen. Allemaal ideeën in ons eigen hoofd. Om wat voor reden dan ook is het leven voor iedereen een andere weg een heel persoonlijke een weg waaraan we zelf gehoor willen en kunnen geven. We hebben hopelijk een vrije keus ieder een goede weg in te vinden om volledig mens te worden.
