Als ik later groot ben

Als ik later groot ben wil ik...

Ik herinner het me nog wel, hoe het leven was toen ik jong was. Toch heel anders dan nu. Na 75 jaar weet ik het allemaal wel, of vergis ik mij? Wat weet ik nou eigenlijk? Is er niets meer over van de kinderlijke nieuwsgierigheid? Natuurlijk is er heel veel veranderd. Ik heb hopelijk veel geleerd  en ervaringen opgedaan. Ervaringen die mijn leven een bepaalde kleur hebben gegeven waardoor ik het ervaar als mijn leven. en waardoor ik ook zeg: dat ben ik. Ik kan denken dat ik weet wie ik ben maar ik kan ook nieuwsgierig blijven en iedere keer een nieuw inzicht op laten komen en soms verbaasd zijn over mezelf. Want niets is onmogelijk en alles is veranderlijk.

Ik kan  denken dat ik het helemaal gemaakt heb in mijn leven maar er is ook een mogelijkheid dat ik denk dat ik er niet veel van gebrouwen heb en alle variaties daar tussenin. 

Vijfenzeventig jaar. Ik hoef niets meer te bereiken. Kan het wat kalmer aan  doen en hoef me eigenlijk nergens meer druk over te maken.  Ach natuurlijk zo staan we niet allemaal in het leven maar soms zou het wel makkelijk zijn er wat losser mee om te gaan. 

Eigenlijk vreemd dat al die levens wijsheid die we hebben opgedaan niet altijd leidt tot een makkelijker en beter leven in de ouderdom maar soms precies andersom werkt en gek dat er vooral bij het ouder worden de spoken op de weg verschijnen omdat de ervaring ons heeft geleerd dat bepaalde dingen onze weerstand oproepen. Dat willen we niet. Waar we ons vroeger niet druk over zouden maken. O jee, de afvoer is verstopt en de wasmachine heeft het begeven en ik moet voor het weekend nog de boodschappen in huis halen en niet vergeten dat ik...en iedereen loopt me in de weg terwijl ik. Ik krijg niet eens tijd om een boek te lezen. Alles zit me tegen. Ik kan er niet uit, veel te heet of het regent dat het giet. Ik zie nooit meer iemand mijn hele sociale leven ligt overhoop.

De problemen lijken zich soms op te stapelen en ik vraag me af of ze  de moeite waard zijn  om op mijn rug mee te slepen. Kan ik niet gewoon dagelijks mijn  ding doen op mijn eigen manier en me niet druk maken over wat wel en wat niet. Als er een oplossing is hoef ik me niet druk te maken en als er geen oplossing is hoef ik me ook niet druk te kamen. De dingen oppakken zoals ze aan me verschijnen. Zou ik dan niet heel wat makkelijker leven?

Ik kan echt maar een ding tegelijk doen. Multitasken lukt niet meer. Dus zet ik mijn hele leven in een kleinere versnelling en doe niet meer wat ik altijd heb willen doen. Dat is gewoon veel te veel. Dat werkt niet meer. Ik doe alleen nog wat ik echt wil doen zoals het op mijn pad zich voordoet. Ik ga weer leven als een kind die niets moet van zichzelf. Maar doet met plezier of misschien af en toe ook met minder plezier.

Als kind staan we overal voor open en zijn er nog niet zoveel ingekleurde ervaringen die ons maken tot wat we zijn. Zoals ik hierboven al schreef, een kind denkt niet zoals wij: DAT BEN IK. Een kind IS. Er is een natuurlijke nieuwsgierigheid over alles dat hen overkomt zonder er de plaatjes op te plakken en de kleur aan te geven zoals we dat later gaan doen.  Ze doen en kijken rond. Wij ouders pompen het er al jong in. wat ze wel en niet moeten doen en tot op zekere hoogte hoort dat bij de opvoeding. En dat is goed maar ze kunnen er ook levenslang last van hebben en als ik dan tot de ontdekking kom dat ik er last van heb dan laat ik het achter me . Ziezo dat is een goed voornemen. Nu nog doen. En ook dat vraagt dagelijkse oplettendheid.

Ik wil nu leven als een kind. Met de nieuwsgierigheid die daarbij past. Alles is altijd weer nieuw al denken we dat we het wel weten, dat is niet zo. Alles is altijd weer anders er is niet een ding dat op een ander moment hetzelfde is. Helaas zien we dat niet en zijn we ons daar niet dagelijks van bewust. Evenals van het goede voornemen aan het einde van de vorige alinea. Om daar weer bewust van te worden moet ik het beoefenen en me er dagelijks bij bepalen. Het kan een nieuwe waardevolle gewoonte worden. Het zou zo mooi zijn zonder bezorgdheid te leven in volledige acceptatie van dat wat is en te doen dat wat gedaan moet worden aan de hand van de keuzes die we maken.

We bouwen een bepaald soort intelligentie op die we al studerend vanuit boeken hebben binnen gekregen, maar ook levenservaringen kunnen een ander soort intelligentie activeren die weinig te maken hebben met studie maar toch bestudeerd kunnen worden in dagelijkse aandachtigheid. Door met nieuwsgierigheid in het leven te staan en vooropgestelde ideeën los te laten gaat er een nieuwe wereld open.Het is bijvoorbeeld heel lastig te herkennen welke opgebouwde ervaringen juist tegen gaan werken bij het ouder worden. Vastgeroeste patronen die we ons leven lang hebben meegenomen zijn vaak niet meer van belang en dan zeggen we: zo ben ik nou eenmaal.

Niet dus. Alles kan veranderen ook ingesleten patronen die niet meer nodig zijn kan ik achter me laten en vrij en fris als een kind met aandacht in het leven gaan staan.

Jezus zei niet voor niets:

Laat de kinderen tot mij komen want van hen is het koninkrijk der hemelen.

Zouden we met al onze intelligentie het paradijs zijn kwijtgeraakt?