Het een kan niet zonder het ander

Ik ben een gelukkig mens want ik realiseer me dat ik op dit blogje dingen schrijf over de manier waarop ik leef en denk en dat er heel veel mensen zullen zijn die niet zo goed in hun vel steken en tegen allerlei problemen aanlopen waar ik gelukkig  geen last (meer) van heb. 

Het valt echt niet mee om eerlijk naar jezelf te kijken en dan kun je heel veel dingen tegenkomen die je vreselijk in de put duwen. En dat is niet de bedoeling van spiritualiteit. In eerst instantie is het zaak stevig in je schoenen te leren staan en daar heb ik ook jaren over gedaan om uit een cirkeltje van ellende te komen. Ellende waarin ik mezelf maar moeilijk kon vinden. Ik moest toch een goed mens zijn en aan allerlei dingen buiten mezelf beantwoorden. Ik moest beantwoorden aan wat MEN dacht dat de moraal was en hoe ik een goed mens zou moeten zijn. Hoe ik wilde beantwoorden aan alles wat MEN vond en aan alles wat men van mij dacht.. 

Daar heb ik eigenlijk mijn hele leven last van gehad. En later   moest ik daar altijd heel allert op blijven en mezelf vertellen dat ik mijn eigen leven zo moest inrichten zoals het voor mij goed was. Heel langzamerhand ben ik uit dat dal geklommen en nu mag ik er zijn zoals ik ben en durf ik tevreden met en in mezelf te zijn. Met alles erop en eraan.

Ziezo dat is toch een blogje dat vooraf zou moeten gaan aan het vorige dat er al opstaat. Want ook mezelf leren waarderen en mezelf lief te hebben gaat vooraf aan de mogelijkheid om er voor anderen te kunnen zijn en blijft ook daarna altijd overeind staan. Het een kan niet zonder het ander.