Ontwikkelen

Soms denk ik dat een soort stappen plan waarin een richting wordt aangegeven om te ontwikkelen, ondersteunend kan zijn maar het kan ook afleiden. Want zo als het woord ontwikkelen ap aangeft. Alle dingen zijn al in onszelf aanwezig maar nog niet ontwikkeld. Dus alles zit in mezelf. Het is allemaal in potentie aanwezig zowel goede als lastige zaken. Niets menselijks is ons vreemd. Al willen we nog zo graag in onszelf alleen maar dat zien wat we willen.

Je kunt zo'n plan volgen dat een hulpmiddel zou kunnen zijn tot het aannemen van een verkondigde waarheid. Het gaat er dan vanuit dat er zoiets als waarheid bestaat terwijl waarheid alleen maar bestaat  in afhankelijkheid van de omstandigheden. Dus is is het altijd een beperkende waarheid. En dan wordt een stappenplan  een lastige zaak die geen enkele vrijheid van denken kent en een uiterlijk en uiterlijk doel nastreeft.. 

Een stappenplan moet de mogelijkheid bieden tot een openheid van denken binnen een eigen context en de eigen mogelijkheden. Dan kan het resultaten bieden en naar een ontwikkeling leiden tot dat wat in wezen al aanwezig is. ook al worden resultaten pas merkbaar in ieders persoonlijke  aandacht oefening en naarmate de bewustwording van het eigen ZIJN meer ontwikkelt.  Als dingen vooraf al  tot een zelfstandige waarheid worden gebombardeerd dan is er geen openheid meer. Nog afgezien van de zogenaamde waarheden die we denken in onszelf te herkennen en waar de openheid van geest voor wat er nog meer is voor een groot deel in ontbreekt.

 Uiteindelijk zijn wij zelf degenen die ons bewust moeten worden van hoe alles in onderlinge afhankelijkheid functioneert. Een van de eerste dingen die onderzocht kunnen worden. Dat is op zich al een heel lastig inzicht. want we zien onszelf toch graag als onafhankelijke individuen en aanvaarden en zien dat als waarheid. Als ik tot de ontdekking kom dat dat niet klopt tja dan kunnen er enorm veel ideeën die in ons hoofd zitten die op de kop worden gezet. Daar willen we niet altijd aan. Het leven is toch al zo onzeker en we hebben liever een beetje houvast.

Houvast. Dat zijn dan de dingen die vaak door de religies aangeboden worden als waarheid. Rituelen en veel andere zaken om op terug te vallen. Dan is het toch heerlijk dat er een god is die zal voorzien in onze behoeften. En als die geen of weinig rol in ons leven speelt dan zijn er wel andere vermeende zekerheden als: zo ben ik nu eenmaal en daar gaan we verder maar niet te diep over nadenken want het zou eens anders uit kunnen pakken, dan ben ik al mijn zekerheid kwijt en dat is wat ik niet wil.

Mooi vind ik daarom als voorbeeld  om te lezen hoe ook mystici aan het eind van hun leven gaan twijfelen over dat wat ze geloven. Ook Jezus zei voor hij zijn laatste woorden uitsprak : Mijn god mijn god waarom heb je mij verlaten. En als er dan volledige overgave is en er niets meer is om aan vast te houden, kan er gezegd worden. In uw handen (wat dat dan ook betekent???) beveel ik mijn geest.

De vastgezette religies en hun dogma's is hetgeen waar Krisjnamurti problemen mee had. Beter gezegd, hij wees ze af. Waarschijnlijk omdat mensen een weg wordt gewezen naar vermeende zekerheden en vele andere zaken om je aan vast te houden. Binnen kerken en gemeenschappen wordt er meestal niet van uit gegaan dat de meeste interpretaties van de zogenaamde heilige geschriften uiteindelijk door ons mensen zijn geschreven en worden besproken  om her en der enige houvast te bieden. Het kan heel behulpzaam zijn maar op het moment dat je je erop vastpint wordt het een ander verhaal. Ik heb maar weinig interpretaties gevonden die de onzekerheden van het hele leven durfden te laten zien. Nog wel bij de mystieke tradities van oost en west zijn ze voel en herkenbaar als de interpretatie op de juiste manier wordt weergegeven en dan nog wordt dat niet altijd goed en zonder vastzetten van de eigen ideeën daarover opgenomen door de toehoorder of leerling. 

We hebben slechts onze eigen logica  en het zou mooi zijn als blind geloof intelligent geloof kon worden.

Het probleem is dat we van allerlei boeken en interpretaties een concept gemaakt hebben en het als waarheid zijn gaan zien. Dat kan ons de vrijheid dreigen te ontnemen van een analytisch vermogen en de openheid van geest om zelf op onderzoek uit te gaan. We nemen meestal niet meer de moeite of weten niet waar en hoe we in onszelf de waarheid naar boven kunnen halen. Wat kom ik allemaal in mezelf tegen? Durf ik mijn eigen 'waarheden' los te laten of te herzien? Wil en durf ik mijn eigen falen, mijn eigen onaardigheden, mijn eigen boosheden onder ogen te te komen zonder mezelf te veroordelen of in een depressie te schieten en het aanvaarden met een glimlach? Ben ik wel zo meelevend met mijn medemens? Hoeveel waarheid die ik niet onder ogen wil of (nog niet) kan zien zit er in mijzelf verborgen net als in mijn meedemens die ik erom oordeel? 

Hoe menselijk met alles erop en eraan ben ik?

In de dialogen was Krisjnamurti geweldig deskundig en wist het onderste uit de kan ,ofwel het bewustzijn, van zijn gesprekspartner te halen.

En als we dat leren doorzien en inzien. kan er dan rust en overgave zijn? Komt er dan werkelijke ruimte en stilte?

Het durven staan in de overgave  komen we in de ruimte te staan van de stilte en rust. Zonder houvast en alles mag er zijn zonder in de weestand te schieten van dit wel en dat niet. Dan is er ruimte voor dat wat IS zonder dat we er zelf een invulling aan geven. Daar kan liefde en mededogen indalen in een pure vorm. Ook voor mezelf en al mijn onhebbelijkheden. Want dat hebben we allemaal hard nodig voor we de ander oordelen.