Het eerste blogje na het eerste honderdtal. Zo apart dat er alweer zoveel blogjes hier staan. Allemaal over de manier waarop ik in het leven probeer te staan. En dat gaat voor een groot deel over eigen verantwoordelijkheid in het kader van liefde mededogen. En ik merk steeds meer hoe moeilijk dat is om die eigen verantwoordelijkheid voor de volle honderd procent op een juiste manier te nemen met betrekking tot mijn medemens.
Uiteindelijk zijn we als mens allemaal (hopelijk) bij elkaar betrokken. Al hebben we het gevoel dat de ene mens je meer aan het hart gaat dan de ander maar uiteindelijk wil ieder mens gelukkig zijn en zou ik het liefste willen dat ieder mens ook daadwerkelijk gelukkig was maar helaas dat lijkt een Utopia.
Soms kom je in een spagaat terecht wanneer je voor de een iets wilt betekenen terwijl de ander zich daardoor vreselijk benadeeld voelt. Tegenstrijdige belangen spelen altijd en overal een rol. Daarom vind ik het zo belangrijk om, wat er ook gebeurd, ieder keer weer mijn eigen midden op te zoeken in stilte en te overdenken wat de beste weg voor mij is om er te kunnen zijn met alle tegenstrijdige dingen die op me af komen.
Als ik in stilte en rust dan weer bij mezelf kom merk ik dat alle woeste golven van de oceaan zich aan de oppervlakte afspelen en daaronder in de diepe stilte in het midden van het zelf en de ademhaling de rust weerkeert. En dan hoop ik maar dat iedereen die weg kan vinden om er in alle rust en stilte te kunnen zijn in deze soms idiote en turbulente wereld.
Me betrokken voelen met al het leed rondom maar zonder die diepe rust en stilte zou ik er niet meer kunnen zijn. Ik ben blij dat ik iedere keer de techniek weer vind om terug te keren in mijn eigen midden.
Soms is de weg om te gaan geen vlotte snelweg maar zwaar en vermoeiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten