spiritualiteit, ziel of bezieling?

Een van de dingen die spiritualiteit voor mij betekenen is. Volledig in relatie te leren staan met alles wat er is vanuit mijn eigen middelpunt wetend dat ik niet het middelpunt ben. 

Alles wat er is gaat dan verder dan alleen dat wat zichtbaar is maar ook dat wat niet zichtbaar is  in mijn leven. Het gaat ook over een eigen verantwoordelijkheid en vooral het woord volledig heeft voor mij een bijzondere betekenis. Het is een woord dat ruimte geeft aan mijn innerlijke belevingswereld  waar door ik me bewust kan worden dat hoeveel er ook in mijn hersenen en bewustzijn lijkt te zitten het in de diepste betekenis leeg is en leeg gemaakt kan worden waardoor er van alles mogelijk is. Dat zelfde geldt ook voor: wel werken vanuit mijn eigen middelpunt maar weten dat ik dat niet ben. Want ook dat middelpunt wat ik zelf denk te zijn is leeg van afhankelijk bestaan en ik vul het in met dat wat ik DENK te zijn in afhankelijkheid van het verleden. Het is mogelijk iedere dag nieuw te zijn.

Wie ben ik dan nog?

Nou gewoon die ik ben en het functioneert want ik kijk misschien iets anders naar dingen door mijn bewustzijn over vol-ledigheid maar ik ben er nog steeds zoals ik ben en ieder dag is een nieuwe dag en ieder moment is een nieuw moment die vol-ledig (daar heb je dat woord weer) nieuw kan worden ingevuld

In deze volledigheid kan (voor mij) ook iedere traditie, religie een plek krijgen en vooral leer ik zien waar daarvan de beperkingen zitten omdat ik de beperkingen ook in mijzelf kan ontdekken door me niet vast te klampen aan een beperking maar ze op te merken. Daarom is dat volledig zijn zo mooi.

Nu sla ik even een zijpad in want dat (tradities, religies, etc) is wat Krisjnamurti altijd afwijst en dat lijkt me in deze context ook duidelijk. Maar al te gauw klampen we ons weer vast aan de beperkingen die tradities en religies met zich mee brengen door je op de traditie of religie te richten gaat er veel verloren  van de ruimte die je bent en die dus mogelijk is.  Als je niet  in het eigen (lege van iets) middelpunt staat en je aan de traditie vastklampt wordt je beperking nog groter. Dan leer je niet echt naar jezelf te kijken zoals je bent maar moet je je richten naar wat de traditie voorschrijft wat goed en fout is.

 Dat wat mij in het Boeddhisme  aanspreekt is dat ik daar  iedere keer weer in de ruimte wordt teruggezet. De oefeningen zijn voor mij  bedoeld als vangnet onn  te leren zien hoe ik functioneer zonder oordeel en dus zien waar al mijn weerstanden en makke zitten zonder oordeel en  dat ik nog lang niet vanuit de ruimtelijkheid functioneer. Hoe verder ik in de stof kom hoe beter ik leer zien wat leeg zijn van afhankelijk ontstaan betekent wat een hoofdzakelijkheid in deze traditie is en lang niet makkelijk begrepen kan worden. Ook al wordt het uiteindelijk wel begrepen dan nog is het een hele weg om te gaan om dat te kunnen leven.  En dat heeft niet te maken met leren of ontwikkelen maar met aandacht, opmerkzaamheid en zien waar ik in de beperking zit van mijn denken handelen en vooral gewoontepatronen. 

Diezelfde beweging vind ik in de mystiek ook terug. Maar daar wordt niet gesproken over bezieling maar wordt meer de ziel als 'object' van brugfunctie naar God gezien. 

Als ik me aan een God vastklamp die voor alles zal zorgen schuif ik mijn eigen verantwoordelijkheid af. De volledigheid van mijzelf sluit 'god of deities van kwaliteiten' in en is ook werkzaam buiten mijzelf in de bezieling van alles wat er is het is niet MIJN  ziel want daar zit weer de beperking maar de bezieling het werkwoord waarmee ik mijn leven vorm probeer te geven. 

Nu heb ik dus geprobeerd  woorden te geven aan mijn denken en dat  heeft nog niet met de praktijk te maken. 

In de praktijk wil het zeggen dat er iets in mij ontwikkeld zou kunnen worden maar ontwikkelen is weer niet het goede woord omdat het beperkt, alles is reeds in potentie aanwezig zowel heilzame als onheilzame zaken (want hoe zouden die dingen eruit kunnen komen als ze er niet inzaten😂) . We hebben de keus ons te richten op waar we ons toe aangetrokken voelen en het hoeft alleen maar door aandachtig te zijn naar buiten te komen zonder oordeel als het onheilzamer is dan we verwachten want dan weet ik dat ik volop in mijn beperkingen zit en die mogen er ook zijn. Volgend keer doe ik het anders denk ik dan en weet dat het maar de vraag is of het dan beter is maar de motivatie is hopelijk goed. Anders of oplettender.

Dus dat waar ik me bewust van wil worden is hoe ik functioneer in relatie tot het geheel. Me bewust worden en inzicht krijgen in mijn eigen verantwoordelijkhgeid  en die  verantwoordelijkheid nemen voor alles wat op mijn op pad komt. Zodat ik er op een heilzame manier mee om kan gaan.

Dat is voor mij spiritualiteit en niet iets van halleluja maar met de poten in de modder.  Ja die uitspraak heb ik gejat ik vind hem mooi.