Ik weet het niet. Zei ze en keek hem aan. Wat denk jij?
Mijn moeder deed haar ogen wijd open toen ik dacht dat ze dood was en keek vol verwondering naar het plafpnd. Daarna sloot ze ze heel langzaam. Ik denk dat ze heel gelukkig was.
Dat is mooi zei zij.
Mijn moeder bleef maar naar me kijken door bijnacgesloten ogen en kon ze bijna niet open houden. Het leek of ze om hulp vroeg. Ze had het moeilijk. Maar wat kan je doen?Toen ik wegliep en even later terug kwam was ze verdwenen. Ik had het gevoel dat ik haar in de steek had gelaten.
Gaat leven niet veel meer over leren goed te sterven dan over daarna? Vroeg ze hem.
Dat zou me niet verbazen zei hij. Het is goed met nooit stoppende veranderingen om te leren gaan.
Geen opmerkingen:
Nieuwe opmerkingen zijn niet toegestaan.