Op het moment dat ik achter de computer zit en iets wil schrijven weet ik niet waarover ik wil schrijven. Op bepaalde momenten van de dag komt er allerlei naar boven en denk ik: daar wil ik een bloigje over schrijven. Helaas ontglipt het me weer en zou ik meer aantekeningen moeten maken.
O ja vanmorgen was er weer zoiets. Ik dacht religie gaat voor mij eigenlijk over dat wat de Dalai Lama liefdevolle vriendelijkheid noemt. Heel simpel en kort door de bocht komt het daarop neer. Maar is dat zo simpel?
Religie komt toch van het woordt religare en dat betekent verbinding. Ik zeg het natuurlijk op mijn eigen manier en niet vanuit een woordenboek. Je zou het ook op kunnen zoeken. Er wordt veel over verklaard maar voor mij geldt in ieder geval het volgende.
religie. Onder religie (Religare, Latijn voor verbinden) wordt meestal één van de vele vormen van zingeving, of het zoeken naar betekenisvolle verbindingen, ...
Betekenisvolle verbindingen, relaties aangaan.
Maar al te vaak zijn die gebaseerd op tradities over bovenzintuigelijke zaken zoals god goden en vele andere zaken. Terwijl er voorbij wordt gegaan aan hoe het werkt in de praktik. Zitten op een kussentje bidden tot iets hogers en dan voelen we ons in rust en stilte aanwezig met het onbeschrijvelijke.
Maar het meest voor mij in het oog springend is me verbinden met alles wat er is op deze wereld. Niets is uitsluitend onafhankelijk en er is voor mij het besef dat er een enorme onderlinge afhankelijkheid bestaat.
Als mijn vader en moeder... als ik in een ander land... in een andere omgeving... Als ik was opgegroeid dan....enz enz Als ik er goed over nadenk is er totaal niets dat op zichzelf bestaat. Ook ikzelf niet. Je kunt alles tot in het oneindige afpellen maar alleen dat besef is voldoende want daar gaat het niet alleen maar om. Alles is hier en nu gewoon aanwezig en het fuctioneert. Ja het klopt die onderlinge afhankelijkheid van alles wat bestaat maar er is ook een realiteit en werkelijkheid in het leven waar we mee dealen. Alles bestaat en functioneert op basis van die onderlinge afhankelijkheid en het is wat het is. Het lijken twee verschillende dingen die uiteindelijk niet anders dan gezamenlijk kunnen functioneren.
Daar vanuit gaande wordt het heel noodzakelijk de verbinding met elkaar te zoeken en in liefdevolle vriendelijkheid aanwezig te zijn. Uiteindelijk zijn we allemaal afhankelijk van iets of iemand anders en dat geldt voor ons hele bestaan.
Liefdevolle vriendelijkheid?
Ja ja, mooi gezegd maar zo eenvoudig is dat niet. Zolang ik in mijn eigen bubbel zit komt er geen onvertogen woord uit mijn mond en is alles rustig en behapbaar. Maar o wee als het vuur me aan de schenen wordt gelegd. ???
Ja dat is andere koek het is al een hele overwinning als ik dan in mijn eigen rust kan blijven en niet uit mijn dak ga van ergernis of irritatie. om nog maar te zwijgen over boosheid en haat.
Ik niet hoor, denk ik dan. Ik heb het allemaal redelijk onder controle en trek me gewoon terug als het een ondoenlijke situatie wordt.
Ach het zijn eigenlijk allemaal van die dood doeners de manier waarop we over onszelf denken. Altijd maar weer dat zelfbeeld. Klopt dat wel? Want het wordt pas echt duidelijk wanneer je in een situatie komt waarbij het aan je botten komt. En ben ik dan nog stabiel en rustig in mijn evenwicht. Durf ik mezelf dan nog steeds in de ogen te kijken met al mijn lelijke dingen erbij te aanvaarden dat het is wat het is?
zijn al die lelijke dingen waarvan we elkaar blijven beschuldigen en waarbij we onszelf uit het oog verliezen niet dat waar alle ellende in de wereld mee begint?
De Lojong beoefening vind ik zo mooi en bijna ondoenlijk maar daardoor juist een beoefening voor dagelijkse bewustwording en het spiegelen van mezelf over hoe ik in het leven sta.
Geen opmerkingen:
Nieuwe opmerkingen zijn niet toegestaan.