Gerust in onzekerheid

De liefde die niet zal sterven.

 Spiritueel ontwaken wordt vaak beschreven als een tocht naar de top van een berg. We laten onze gehechtheden en onze wereldse neigingen achter en trekken langzaam naar boven.  Op de berg zijn we alle pijn te boven gegaan. . Het enige probleem met dit beeld is  dat we alle anden achterlaten. Hun lijden gaat door en wordt niet minder door onze persoonlijke ontsnapping. 

Bij de tocht van de krijger-Boddhisattva gaat het pad naat beneden , niet naar boven, alsof de berg naar de aarde gericht was in plaats van naar de hemel. In plaats van al het lijden van alle schepselen te boven te gaan, bewegen we ons zoveel mogelijk in de richting van onrust en twijfel. We onderzoeken de werkelijkheid van onvoorspelbaarheid van onzekerheid en pijn en proberen ze niet weg te duwen. Al duurt het jaren al duurt het levens. We laten ze zoals het is. In ons eigen tempo zonder haast of agressie gaan we steeds maar verder naar beneden. Met ons gaan miljoenen anderen, metgezellen in het ontwaken uit de angst.. Op de bodum ontdekken we water. Het helende water van boddhicitta Bodhicitta is ons hart, ons verwonde zacht geworden hart. Daar helemaal in het midden ontdekken we de liefde die niet zal sterven. Deze liefde is bodhicitta. Ze is vriendelijk en warm, helder en scherp, open en ruimtelijk. Het ontwaakte hart van Bohdhicitta is de fundamentele goedheid  van alle wezens. 

Pema Chödron 

uit: Gerust in onzekerheid

En mijn grootste valkuil is, als ik dan, zo'n prachtige tekst als begin van een boek lees, dat ik zeg: o ja dat is precies wat ik al dacht. Zie je wel ik zit op het goede pad met mijn interpretatie. Zo moet het. Maar misschien snap ik er niets van en moet ik het nog eens lezen. 

Ik heb in dertig jaar geleerd dat ik ook nu nog niet bij de essentie van deze tekst kan komen omdat ik het niet verwerkelijkt heb in mijn leven en dat ik  regelmatig op het verkeerde been wordt gezet. En jog duidelijker, ik blijf eigenlijk veel liever in mijn eigen warme bubbel zitten waarin ik denk het bij het rechte eind te hebben, En als ik dan ook nog denk het te weten wordt deze hele tekst een dogma. En dat is het minste waar ik op zit te wachten toch.

Ik zal alles van het hele boeddhistische pad iedere keer weer opnieuw tot me door laten dringen om een klein beetje in de richting van het bedoelde te komen. Woorden zijn altijd  een vinger is die naar de maan wijst maar nooit de maan zelf. Meestal lijken we naar de vinger.. Het gaat namelijk nooit over dogma;s. Niet over dingen die op een bepaalde manier waarheid zijn en dus als zodanig gevolgd moeten worden  maar het gaat over bewustzijn.  Alle menselijke mogelijkheden blijven altijd open staan. Dat is waar we abusievelijk naar de vinger kijken en denken dat er iets voortgeschreven wordt of dat er iets op een bepaalde manier zou moeten. Maar er bestaat geen goed of fout en het Boeddhistisc he pad gaat over bewustzijn. Het is ons bewustzijn dat zich bewust moet worden van het pad.  In het leven is geen enkele zekerheid aanwezig. Niet voor of tegen iets zijn niet naar boven of beneden etc. Niet iets staat vast. Er is een vinger die vijst en ik moet leren te kijken niet naar de vinger maar naar mijn eigen manier van me bewust zij van... 

Toch nog maar eens lezen met dat in mijn gedachten erbij meenemen.  Het gaat dus over bewustzijn.

We hebben alle menselijke mogelijkheden in ons om om te gaan met alles en daar kunnen we een bewust gebruik van maken of bewust geen gebruik van maken maar de mogelijkheden zijn aanwezig en de vrijheid om te doen en laten wat we willen.  Geweldig toch. . Op welke manier dan ook. Ik wil een liefdevol hart proberen te ontwikkelen. Een hart dat zich uitstrekt naar die bohdicitta die hier in deze tekst een benadering geeft van wat het zou kunnen zijn