Zoals ik al schreef in mijn Magazijn is Edith Meijeering overleden en dat zet me aan het denken over zekerheden in het leven.
Die zijn er nIet is mijn stellige overtuiging ook al vragen velen daarna in de hoop dat er geleerden en aanverwanten zijn die ons enige zekerheid kunnen verschaffen over dingen die we niet in de hand hebben. Ik denk dat het leven zelf bewijst dat er geen zekerheid bestaat. Morgen kan het afgelopen zijn in het licht van de vergankelijkheid van alles.. Toch leef ik iedere dag en maak ik plannen ondanks het feit dat ik al wat ouder word. Nou ja mijn kinderen zouden zeggen Mam, ouder worden? Je bent oud. ghaghagha. En dan lachen ze me goedmoedig uit. Nou Of was het sarcastisch?🤣 Toch heeft het ouder worden (want ik blijf dat hoopvol zeggen), ook wel voordelen. Vooral als je in rust en vrede in het hier en nu kunt leven en niet bij voorbaat al bang bent om dood te gaan.
Het gekke is dan eigenlijk dat ik toch iedere dag leef alsof er een volgende dag op zijn minst is. En dat is niet erg maar dringt het eigenlijk wel goed tot me door dat ik er morgen wel eens niet meer zou kunnen zijn? Als dat wel goed tot me door zou dringen zou ik dan misschien andere keuzes maken in het leven,? Zou ik andere dingen doen? Ik bedoel daarmee niet dat ik dan plotseling bij een geliefde op de stoep moet gaan staan met een bloemetje zoals in dat reclame spotje en dan zou zeggen hoe belangrijk die voor me is. Neeeee. echt niet. Misschien moet ik het meer zoeken in mijn bewustzijn van de dagelijkse dingen. Zou mijn hele houding ten opzichte van alles wat ik doe en ten opzichte van alle contacten die ik maak dan veranderen. Misschien wel. Ik bedoel niet zo'n opmerkelijk grote verandering maar wat subtieler. Een basishouding van bewust wording en vriendelijkheid. Altijd iets ergens in mijn achterhoofd dat ik op een behoorlijke manier uit het leven zou kunnen stappen.
Ja ik geloof dat het meer in die basis houding zit. Me bewust worden van wat en hoe ik doe en ben. Voordeel in dit leven zou zijn dat ik me niet zo makkelijk laat gaan in mijn irritaties en op een andere manier ga kijken naar hoe ik wil reageren op de manier waarop een ander mij benadert in sommige omstandigheden. Niet meer op de automatische piloot reageren. Want dat is wat ik vaak doe. Zo zitten wij mensen gewoon in elkaar. Soms denk ik, ik moet eens een andere automatische piloot aanschaffen en in principe is dat nog niet eens zo gek gedacht,
En dan schiet me ook weer te binnen dat dat natuurlijk niet altijd vriendelijk hoeft te zijn. Rechtvaardigheid bijvoorbeeld, als je daar voor staat komt dat niet altijd vriendelijk over nog afgezien van het feit of jouw of mijn rechtvaardigheid niet persoonlijk is en een eigen overtuiging die niet voor iedereen geldt geen algemene rechtvaardigheid voor iedereen. (Daar zou ik op zich alweer een hele overdenking op los kunnen laten) Maar ook daar heb je het weer. Die basis houding van mij. Oeoeoeo wat kan ik soms boos zijn. Maar ik kan ook mijn rechtvaardigheidsgevoel een kans geven vanuit een stabielere basis houding. Niet vanuit die automatische piloot (daar heb je hem weer). Ik denk dat het dan al heel anders over komt. En dan kan het ook nog wel duidelijk zijn.
Zo ben ik dus inderdaad uitgekomen bij een basishouding vanuit de wetenschap dat iedere actie mijn laatste zou kunnen zijn. Een beter gewoonte patroon opbouwen zonder me door de vergankelijkheid van dit leven in een angstwekkende tang te laten nemen en er vrede mee hebben dat onzekerheid inherent is aan het leven zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten