Herinneringen ophalen

 Gisteren gingen we op stap. Ik had het gevoel alsof we dat al een eeuwigheid niet meer gedaan hadden. Voor Corona gingen we regelmatig naar een stadje of dorpje, bezochten musea en altijd met het fototoestel. Het zou niet vreemd zijn als we dat best in Corona tijd ook nog af en toe gedaan hadden maar ik had nu het gevoel dat het voor het eerst sinds jaren was. 

Mijn conditie is er niet op vooruit gegaan en we doen het gewoon lekker klalm aan. Het doel was het vormalige sanatorium Berg en Bosch in Bilthoven. Daar heeft de moeder van mijn lief ingelegen eind jaren vijftig tot begin zestig. Ze kwamen van de boot uit Indonesië een zij werd daar meteen opgenomen. Een keer in de maand als ze niet te ziek was mochten hij en zijn zus haar bezoeken. Hij heeft er praktisch geen herinneringen aan overgehouden dus we gingen eens kijken of de omgeving die weer terug kon brengem. 

We dronken een kopje koffie in de voormalige kapel 

En maakten een wandelingetje over het uitgestrekte terein waar op ook veel neiuwe gebouwen zijn gekomen.

Maar ook de oude gebouwen konden de hetinnering niet tevoorschijn toveren. 

Het is een prachtige omgeving vlakbij Paleis Soestdijk dus zijn we meteen maar even gaan zwaaien.

 En we maakten nog wat foto's van het pension waar hij in Soest woonden in die jaren als als kleuter van vijf. Nu wordt het omgebouwd tot Fletcher hotel;. Dus geen zandweg meer mmet de herinneringen die daar nog wel sumier liggen. 

Duidelijk merkbaar hoe alle dingen voortdurend  veranderen en er werkelijk niets is dat hetzelfde blijft . Een gelukkig leven betekend dat we in ieder geval niet in herinneringen moeten blijven hangen . Maar hopelijk kunnen we er wel van genieten en hebben we geleerd van dat wat zwaar of moeilijk was.