De man van een goede vriendin is overleden. Hij had leukamie Heel langzamerhand nam de ziekte het over van de medicatie . Veel langzamer dan het bij Mieke ging die een paar jaar geleden, binnen amper drie maanden het tijdelijke met het eeuwige verwisselde.
Ik schrijf haar wekelijks een of twee niemandalletjes en dat vond ze wonderlijk genoeg wel fijn liet ze me weten. Ik kreeg ook steeds een reactie van haar met de stand van zaken ij het kort.
Alt ijd weer emotioneel en ingrijpend wanneer er afscheid genomen moet worden. Ze schreef dat hij vannacht in zijn sslaap is weggegleden.Zo had ze het ook een beetje verwcht.
Mijn gedachten verblijven dan weer in een overdenking van de vergankelijkheid van alles wat er is. Wat zijn we toch altijd bezig met het idee dat alles vanzelfsprekend is en in ons gevoel voor eeuwig al weet het verstand dat het niet kkopt. Zo leven we niet. Vanuit ons gevoel leven we in een soort eeuwigheid waarin dingen die totaal niet belangrijk zijn ons bezighouden zelfs wakker houden. Meestal bezig met de onvoorspelbare toekomst of een voorbij verleden. Terwijl we slechts in het moment echt kunnen leven.
Het is niet zo gewoon maar altijd weer ongewoon om in het zonnetje achter het raam me te koesteren met een mooi muziiekje op de achtergrond. Bij het overdenken van de vergankelijkheid merk ik altijd weer hoeveel goed het me doet omdat ik dan weer zoveel meer bewust geniet van het moment waarin ik leef.
Vanmorgen geschilderd bij de KWA/ Wel lekker gewerkt maar ik raakte niet echt geinspireerd van de opdracht die Annemarie voorstelde. De paastakken tekenen, willekeurig, die Ingrid me vrijdagmiddag bracht en nu in de vaas staan te pronken. Wel heel fijn om te doen. maar ik heb altijd een beetje het gevoel van 'wat nu!'!
Maar het is helemaal niet WAT NU het is gewoon wat het is. Een beetje los worden met een vrije hand iets op papier zetten en vandaaruit de dingen gebruiken en ervaren wat het te zeggen heeft. Misschien weer bruikbaar in ander werk, Nieuwe ontdekkingen doen en genieten van waar ik mee bezig ben.
Ieder moment is een leermoment. Nooit te oud om te leren en alles als nieuw te ervaren.
Mooie lijnen....
BeantwoordenVerwijderenZo'n overlijden doet je in dankbaarheid stilstaan bij wie er nog wel is. Ook dat lijkt soms vanzelfsprekend
BeantwoordenVerwijderenNu laat dit systeem me wel toe. Vreemd. Nu lees ik hier van mensen die wegglijden. Het kost me geen moeite daar zelf beelden bij te maken want er zijn me een partij kennissen en buurtgenoten overleden. Echt niet fijn om mee te maken. Onwillekeurig lig je dan in bed te piekeren over van alles. Wat me bij bleef dat is die rare lijn tussen dood en leven die er eigenlijk niet is. Je leeft of je leeft niet. En dan denk ik vervolgens: wat altijd zo dichtbij en aanraakbaar was is in een flits volledig buiten bereik. Een afstand kan niet lang zijn, maar de afstand tussen dood en levend is zo onoverbrugbaar groot dat ik daar, bij lang nadenken, wanhopig en verdrietig van word. Veel van mijn geliefden zijn daar waar ik (nog) niet kan zijn. Het maakt eenzaam. Maar ik probeer er wel de leerrijke kant van te ontdekken.
BeantwoordenVerwijderen