Een goede weg vinden in zware tijden

 Ik heb altijd moeite  met de populaire uitdrukking. 'Ja, je moet positief blijven denken. "

Voor mij zette dat geen zoden aan de dijk voor zover het mijn eigen leven  aanging.  Ik vind het weinig realistisch en te vaag. Dan vraag ik mezelf af.' Ben ik dan zo'n doemdenker?' . Nou ja ik denk ook dat weer niet. Het ligt wat genuanceerder en ik hoop zoals gewoonoijk dat ik er weer de huiste woorden voor kan vinden want om het dan ook nog eens duidelijk op te schrijven, is van een andere orde en heeft te maken met hoe ik aan mijn ideeën en gevoelens woorden geef. Dat vind ik een hele onderneming maar ook fijn om te doen en als dat dan lukt zodat ik er een beetje duidelijhkheid voor meelf in krijg dan geeft dat wat meer handjes en voetjes aan het geheel dat leven heet.  

Er geneurde de laatste tijd erg veel om me heen met  lieve vrienden die oud zijn net als ik en die allerlei ziekten en problemen tegen komen. Het is teveel om op tenoemen maar er bleef bij na niemand in ijn kringetje ongemoeid inclusief ikzelf met mijn darmproblemen die zich weer lieten gelden en die ik altijd in de gaten houd in verband met  kwaadaardige ontwikkelingen waarvan ik gelukkig nog steeds gevrijwaard bleef.

Vol goede moed vertrokken twee mensen  naar Spanje en kwamen  daar in een horrerscenario terecht door een een klein  ongeval met grote gevolgen. Zelfs vallen kan enorme consequenties  hebben o der bepaalde omstandigheden. 

Een een andere lieve vriendin die plotseling het woordje palliatief op haar bordje kreeg.  Weer een ander die de kanker al jarenlang hard medisch bestrijd en door hoop en geloof in verbetering met oa ook het zogenaamde   [ositief denken probeert te rekken maar intussen dikke tachtiger is en nu het weer opvlamt l, komen bij mij devragen  naar boven.  Hoelang kun je positief blijven denken ? En wat is dat dan dat positief denken, tot wanneer  willen we niet met de eindigheid geconfronteerd worden?  Want op die manier positief denken zou voor mij betekenen niet of zo min mogelijk aan  het eindedenkenn. Voor mij boelt het beter xoals ik er nu over denk om me op het einde voor te bereiden om in rust te kunnen  vertrekken.  En wanneer is het vroeg genoeg om dar in rust over na te  te denken zonder in een dip te schieten?. Allemaal vragen en overdenkingen die in de adgelopen week naar boven kwamen  

Andere lieve vrienden, gelukkig nu met goede uitslagen na behandeling  blijven positief denken, hoor ik dan . Ja natuurlijk maar. Ik ontkom niet aan mijn persoonlijke overwegingen het lijkt of iedereen denkt dat het leven nooit voorbij gaat   en de positiviteit altijd zal zegevieren.  Het is maar hoe je ermee om wilt gaan en ik merk dat het niet mijn manier is TOT NOG TOE om het 'erover na denken ' voor me uit te schuiven. . Ik wil als het ff kan nu al zoveel mogelijk rust klunnen vinden in het idee dt alles eindig is.  Kan ik ' het me erin verdiepen' aan en zo niet  hoe leer en wil ik  er dan mee omgaan?  Als ik wil leven, zal ik ook moeten sterven. Daar kom ik niet omheen. 

Wat ik opmerk bij mijzelf is dat ik me regelmatig bezig houd met  de zgn negatieve kanten van het leven. De consequenties  van een leven met ziekten  en de eindigheid daarvan   en daarop anticiperen maar evenzeer denk ik  net als 'positief denkers' , dat er altijd wel een gaatje gevonden kan worden om te blijven doen wat ik wil doen zonder voor negatievere overwegingen aan de kant te gaan. Daar probeer ik nu al op in te spelen in verband met mijn slecht ziendheid en de eventuele consequenties. Als ik niet meer kan schilderen en fotograferen ach misschien kan ik dan nog wel gitaar spelen en zeker bog wel mediteren. Ik bedoel daarmee te zeggen dat ik niet vast hoop te gaan zitten in de  gedachten die komen en gaan.

Het helpt mij nu al merk ik dan. Zelfs zo sterk dat ik denk dat ik mede daardoor zo kan genieten van alles wat ernu  nog wel is.  

Natuurlijk ik ben nog aan de goede kant van het lijntje zonder desastreuse directe vooruitzichten en ik weet ook niet of ik na een slecht nieuws boodschap of te verduren lijfelijke  pijn  niet in paniek zal raken of als ik plots nog veel minder zou zien pffff.  ik wil er  alles aan doen om de eindigheid zvan alle mogelijkheden zo lang mogelijk uit te stellen. Het is niet mijn bedoeling het bijltje er te vroeg bij neer te leggen.  

D verbinding met het totale leven dus ook het negatieve  is voor mij als  een soort droogzwemmen  waardoor ik misschien kan zwemmen als ik zelf ooit in het water wordt gegooid. Dat ik dan niet hoef te blijven  spartelen in de paniek  maar na de eerste shok me op mijn rug kan keren en leer drijven op  de ademhaling en op die manier open blijf om op te merken wat er gebeurd en te kunnen handelen met de mogelijkheden die er dan misschien nog wel zijn  en dat ik die dan ook op kan merken en zien wat  mogelijkheden zijn. Daar komt bij dat ik door de ervaringen die ik intussen heb opgedaan  profijt kan trekken uit de Boeddhistische filosofie en oefeningen die daarbij voorhanden zijn.  Waardoor ik leer steeds meer alles los te kunnen laten   Daar haal ik   nu iedere dag in ieder moment mijn voordelen al uit.  

Het mooie wat ik dan tegenkom is bij mijn vrienden dat ze ook  soms als vanzelfsprekend handelen op de manier die bij hen past en de weg weten te vinden die ze zullen moeten gaan en dat is goed. Ik heb veel bewondering voor hen die op weg naar het totale lidlaten een weg weten te vinden ondanks ziekte en pijn.  En dan dprelt het zogenaamde pisitief denken geen enkele rol meer. Dan is het leven wat het is. 

 Ach hopelijk heb ik nog een tijdje en zoals een vriendin zei 'ik wil wel 200 worden ik ben nog zo nieuwsgierig'  ja dat heb ik ook  maar dan wel in goede gezondhheid. Als het ff kan maar we hebben het niet voor het zeggen en moeten dealen met wat er op ons padje komt. Omdat  ik  tot nog toe de mogelijkheid heb om me  in alle rust uiteen te zetten met de vergankelijhkheid van alle dingen, geniet ik nu  dubbel van mijn leven en durf ik alle dingen onder ogen te komen. Ook mijn eigen grenzen te zien voelen en ervaren.   waar ikzelf op een gegeven moment ook voor kan komen te staan. Het jaagt me niet in het harnas van positief te moeten denken wwantik heb nu gezien dat ook dat xijn grenzen heeft. Alles wet eerwat het is is  en mag er zijn want het hoort bij het plaatje van het totale lleven.ook als het noet leuk is.

 Ondanks alles wat er kan gebeuren zoals ik deze week vooral onder ogen kreeg   geniet ik toch van alles wat er wwelgoed in mijn leven is. Ook al is het leven heel anders geworden door de ouderdom want er zijn  totaal andere vormen van genieten gekomen. Ik houd me nu meer  bezig met mijn realiteit van alle dag. 

Voor iedereen is er nooit iets zeker en alles kan iedereen op ieder moment overkomen. Er is nog nooit iemand die onderweg een ongeluk kreeg van uitgegaan dat toen hij of zij de deur uitging dan er iets vreselijks zou gebeuren.. Gelulkig niet. Dan zou je geen leven hebben. Maar door positief denken: ' Nee hoor dat gebeurd mij niet'  is er ook nog nooit iets voorkomen. 

Voor mij persoonlijk staat het als een paal boven water. Alleen door zelf te leren omgaan met de eindigheid van alle dingen kan hier en nu op dit moment een goed en realistisch leven geleeft worden . Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen op dezelfde manier. Dit is mijn manier om met de realiteit van alle dag om te gaan en tot nog toe leer ik daar dagelijks van door te zien wat er om mij heen gebeurd en joe ik daar op reageer en handel. Ik hoop dat iedereen op de eigen oersoonlijke manier   een goede weg in het leven kan vinden.

Genieten van het jonge spul