Het wordt me duidelijk

  Ik twijfelde weer eens aan mijn blogje doordat ik de kommentaren van Plato lees en me dan afvraag of ik mijn manier van omgaan met het leven allemaal wel op een openbaar blog moet zetten. Ik heb ook een verborgen kladblok en daar passen mijn 'zieleroerselen' misschien beter op.. Plato chrijft bijvoorbeeld :

Het is wel veel van hetzelfde. 

Ja dat is misschien wel zo denk ik dan, maar ja, niemand hoeft mijn blogje als je het saai vind te lezen toch?, want het is mijn weg en ik kom in mijn leven allerlei dingen tegen die me opvallen aan mijn eigen gedrag en waarvan ik weet dat ik er tegenaan loop. Door opmerkzaamheid zie ik dus dat ik regelmnatig in dezelfde valkuilen trap, Dingen die ik anders zou willen doen of er anders mee om zou willen gaan. 

Aan die opmerkzaamheid is ook geen  einde want ondanks dat er veel hetzelfde lijkt te zijn zijn alle dingen door oorzaken en omstandigheden altijd weer iets anders en nooit hetzelfde. Dat maakt alles altijd weer spannend en interessant voor mij.

Ik denk dat iedereen die een beetje oplettend is dat in zijn eigen leven ook wel tegenkomt met zijn eigen ingesleten hebbelijkheden en onhebbelijkheden Die ook altijd weer anders uitpakken  Ik hoorde mijn vriendin ooit zeggen: Potyverdrie daar doe ik het weer en ik heb me zo voorgenomen het niet meer te doen. En anderen die zeggen : Jaja ik weet het wel maar toch...het komt er niet van of ik vergeet het weer. 

En dat is eigenlijk waar het over gaat. Ik kan niet anders dan mijn eigen voorbeelden gebruiken maar die staan voor alle dingen die iedereen persoonlijk in het leven tegen komt en ik wil niet anders dan over mijn eigen dingen schrijven. Daar moet ik het mee doen. Wat iedereen daar zelf wel of niet mee kan dat gaat mij niet aan. net zo min als een  ander iets met mijn leven zou moeten doen. En het dubele is dan dat we ons toch met elkaar verbonden kunnen voelen en er willen zijn voor elkaar zonder te denken dat we de ander wijzer kunnen maken want zelf zijn we ook niet wijs 🤣

We kunnen er alleen maar zijn voor elkaar.

Tegenwoordig probeer ik ook zoveel mogelijk alles open te laten als anderen mij iets verrtellen dan luister ik liever. En natuurlijk lukt ook mij dat luisteren alleen niet altijd maar ik probeer daarop te oefenen om te zwijgen en te luisteren. Wat ik me dan wel afvraag is. Als ik in de situatie van de verteller zou verkeren hoe zou ik daar dan mee om willen gaan. En meteen besef ik dat ik dat niet kan weten zolang ik dingen niet aan de lijve mee heb gemaakt. Als ik niet in de schoenen van de ander sta, kan ik de ander niet wijzer maken omdat ik niet weet hoe dat is. . Niemand kan de ander voor honderd procent begrijpen en meestal zit de ander niet op zgn goede raad te wachten maar wel op een luisterend oor. Hoe meer inlevings vermogen we hebben door ons betrokken te voelen bij de ander hoe meer ik stil word en alleen hier mijn eigen verhaal kan neerzetten. Ja en dat komt regelmatig met andere woorden op hetzelfde neer . Want het gaat over mijn leven. En zoals ik al schreef vaak loop ik ( niet alleen) tegen dezelfde herhalingen en gewoonten aan onder verschillende omstandigheden en trap ik weer in dezelfde valkuil. Dat is mijn ooefening van alle dagen geworden. 

Ik schrijf ook niet om een ander te vermaken maar om mijn ei kwijt te kunnen.  

Als schrijvend en zoekend naar de jiuiste woorden wordt het me dus duidelijk dat ik gewoon doorga met waar ik mee bezig was.  

O ja en ik was ook nog bij de oogarts. Het is dit jaar toch weer iets achteruit gegaan. Ja dat wist ik al wel maar het was dus in een oog nog 30% het andere 60 % zicht. En als het onverhoopt plots verslechtert, meteen aan de bel trekken. Maar ik kan nog steeds alles doen wat ik doen wil al is het op een lager pitje en met meer fouten. En de rollator is mijn vriendje geworden waardoor ik me veel stabieler voel met het lopen en vrij om me heen durf te kijken. Heerlijk is dat.