De schilders in mijn nek

 Toch ook wel weer heel leuk een beetje meer communicatie op mijn blog. Dat geeft me ook weer nieuwe openingen om een blogje te schrijven. Het is inderdaad een wederkerigheid waardoor er communicatie ontstaat. 

Alweer tientalle jaren geleden begon ik te bloggen op Weblog die er na verloop van tijd mee stopte. Veel van mijn blogvrienden gingen naar Wordpress. Anderen naar blogspot waaronder. IK . Vanuit die aller eerste tijd was er veel wederkerigheid en zelfs werden er  contacten opgebouwd met ontmoetingen.  Dat was eigenlijk heel bijzonder en leuk. Nu is dat allemaal erg veranderd en zijn er veel minder  kliks in de s statistieken terug te vinden om over reacties maar te zwijgen.  Maar voor mij voelde ook dat goed want zoveel tijd wil  ik er eigenlijk niet meerr aan besteden want veel tijd gaat er wel inzitten.   Toch is het leuk op deze manier contacten te hebben. En nu er wat lijkt te gebeuren geniet ik daarvan.

Door de reacties begint er bij mii een soort zwaan kleef aan patroon te ontstaan. Zo van O ja maar dat ken ik wel en ik ga er zo op mijn eigen manier mee om. Daar zou ik dan wel een blogje over kunnen schrijven. Maar soms denk ik dan ook: Wie zit daar nou op te wachten. Dan roep ik mezelf weer tot de orde want als je iedere keer dat soort dingen bedenkt dan kan je nergens over schrijven want uiteindelijk schrijf iedereen altijd vanuit de eigen ervaring n dat maakt het juist zo leuk en wie lezen wil die leest en wie niet lezen wil die haakt vanzelf wel af. 

Wij zitten nu met een grote steiger voort ons raam . Hij staat voor het raam van mijn werkplek in de kamer die een soort scheiding is tussen het keuken gedeelte en de kamer.  De schilders zijn aan de gang.  Nee niet in het weekend maar Maandag beginnen ze weer.

Toch wel een ongemakkelijk idee want vrijdagmiddag hing ik lekker op de bank met mijn tabletje en stond er een schilder in mijn nek te hijgen hihihi. En ik maar stug doorgaan en net doen of ik het niet in de gaten had. pffff. Dat wordt wat de komende week.  Ik denk dat ik zo af en toe maar de benen neem. Want ik doe meer leuke dingen dan dat ik hard werk. 

Als ik dat nu zo opschrijf lijkt het wel alsof ik me daarvoor schaam. Ik dacht dat ik van dat calvinistisch idee van 'Arbeid Adelt' af was. Zo zie je maar. Misschien toch maar gewoon blijven doen wat ik wil doen. 

Over het algemeen ben ik niet zo moeilijk en pas me amkkelijk aan. Zo kwam ik laatst, toen de schilders er pas waren, naar beneden gelijk met een buurman. Er stond onder de afkapping van de ingang een levensgroot toilet waar je bijna tegenaan liep als je de buitendeur uitging.  Ja die mensen moeten toch ergens terecht. Ik ben allang blij dat ze daarvoor niet aan hoeven te bellen bij deze of gene in de flat. 

Hadden ze dat nu niet ergens anders neer kunnen zetten zei buurman. 

Nou daar denk ik dan helemaal niet over na en zei. Ach het is maar tijdelijk

Nou ik vind het geen gezicht zei buurman. 

Daar heb ik dan geen antwoord meer op en trek mij n schouders op.  Dat soort tijdelijke dingen daar kan ik me echt niet druk over maken.  Evenals die steiger voor het raam dit weekend.  Het is weer eens iets anders om op uit te kijken en misschien kan ik er wel een heel kunstige foto van maken 🤣. Daar ga ik eens over nadenken. 

Maar we hebben allemaal heel fijne buren hoor in onze kleine appartementenflat met goede contacten zonder elkaar op de lip te zitten. Dat voor als je op andere gedachten zou zijn gekomen. 

Fijn weekend allemaal;.

Ja dit laatste heb ik van Ella geleerd.