Waar hèb ik het over?

 Af en toe heb ik het gevoel dat ik in een spagaat zit voor wat betreft de blogjes die ik schrijf. Er zijn dingen die me bezig houden en ik merk in gesprekken  dat het daar verschillende redenen voor te vinden zou zijn .  Wat ik schrijf komt niet duidelijk over wat ik zeg idem dito of omdat ik het niet duidelijk genoeg kan uitleggen en ook geen begaaft schrijfster ben of omdat het gewoon niet begrepen wordt omdat men de ervaring  niet kent of omdat de weerstand daartegen te groot is. 

Er staat nu weer zo'n blogje klaar waarvan ik niet  weet of ik het wel zal plaatsen.

 Er zijn zoveel meer mogelijkheden in de mens aanwezig als het inzicht er is dat er geen opzichzelf staand ZELF is,. En precies dat is waar ik het over heb De weerstand daartegenis groot .Waar niet eens over nagedacht wil worden  of wat niet eens onderzocht wil worden.  Geen vragen zoals: lopt dat en hoe zit dat dan?

 Dat is wel waar alle  mij bekende  leraren over spreken en waar je voor alle  problemen  ruimte kunt vinden. Een ruimte waar alles er mag zijn zoals het is. Niet zoals we denken dat het is maar zoals de werkelijkheid is zonder er al onze ideeën  op te plakken.

Alleen al de wetenschap in van een een niet op zichzelf staan zelf maar een afhankelijk zelf van oorzaken en omstandigheden is in de eigen levende ervaring een enorme verruiming.   Daar bewyst mee om leren gaan en ernaar ddurvente  kijken en ermee werken wordt en  is een verademing. 

Daar op die plek van grote ruimte die er dan ontstaat, lossen alle problemen zich als vanzelf op. Is alles wat het is zonder conceptionele bedenksels die de problemen veroorzaken.  Maar dan moet je wel durven springen en alle  ideeen over  jezelf wie wat en hoe je bent  los durven laten. Want daar zit het grootste probleem . Dan verdwijn je niet zoals je misschien zou denken maar krijg he meer ruimte.

Het heeft niets te maken met wakker zij,n verlichting of welke kreet je er oook maar op zou willen plakken. Want dat zijn allemaal  ideeën die in ons hoofd zitten. We maken ze zelf evenals alle problemen. Het is wèl leven in het hier en nu, werkelijk zoals het is zonder er bedenksels en concepten erop te plakken.  

Natuurlijk kan ik dat ook niet altijd zo leven maar ik zie wel wat er gebeurd en dat we of ,iever gezegd IK het doe, dat voortdurend bedenken dat ik het hoor zie en voel maar er intussen alles bij bedenk dat niet aan de orde is..   Ik durf naarmate de jaren voorbijgaan steeds eerlijker  naar mezelf te kijken  naar alle weerstanden en onaangenaamheden die in mezelf aanwezig zijn.  Zonder een vastzittend zelfkan alles stromen  valt het allemaal op zijn plek.  Ook de goede dingen mogen er natuurlijk zijn maar die vormen meestal niet het probleem. Maar eerlijk gezegd laten we die liever niet stromen maar willen ze onnodig vasthouden waardoor we een volgend probleem veroorzaken. 

Het is de kunst alles te doorzien en ook dat hoeft niet eens als je weet en ervan doordrongen bentdat het zelf niet meer en niet minder is dan de oorzaken en omstandigheden die ook even veranderlijk en afhankelijk  zijn als dat niet vaststaande zelf. . En als ik dat zie en ervaar kan ik het laten voor wat het is.en  hoef me er niet meer aan vast te houden van ZO BEN IK het mag er allemaal zijn en ik jhoef niet beter of slechter  te zijn idan wat zich in het moment voordoet.  Geen mitsen  en maren. 

Maar als dat dan in gesprekken naar voren komt merk ik dat de diepte ervan  niet begrepem wordt en voel ik  me soms als een roepende in de woestijn.  Ik weet het niet beter onder woorden te brengen .  Het gaat veel verder dan we in eerste instantie kunnen bedenken.  Het brengt diepgaande ervaringen met zich mee. Soms shokkerende maar ook  vreugdevolle ervaringen.

Wel ben ik blij met mensen om mij heen die ook die zoektocht gaan.  en er in ieder geval voor open  staan.  Het schijnt ontzettend moeilijk te zijn zonder houvvast aan het idee van een vaststaand zelf in de open ruimte van de ervaring te staan.  Bijna ondoenlijk als er nog geen ervaringen mee zijn opgedaan. Maar ook dat bedenken we en is niet wat het lijkt te zijn. En natuurlijk loop ik ook wel tegen dingen aan maar door opmerkzaamheid  is het herkenbaar en lost het zich op als wolkjes in de zon of dingen die voorbij drijven. 

Het zou zo mooi zijn als iedereen vanuit die ruimte die eindeloos open is zou kunnen leven rn we daardoor elkaar open zouden kunnen ontmoeten. Niets of niemand uitluitend.  Het zou niet alleen persoonlijke problemen oplossen.  

De spagaat is dan dat ik ook soms denk:

Ik geloof dat ik maar weer over koetjes en kalfjfes ga bloggen maar vaak lukt ook dat  me niet en toch zou ik zo graag mijn ei kwijt willen  en opschrijven wat ik wil als me dat lukt want ik vind schrijven wel erg leuk en dat  is ook  mijn eigen wijze.  Want zo heet dit blog toch. 

Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is

En nu kijk ik het verder niet meer na want mijn darmen schiten weer in een kramp. Daar was ik lange tijd vrij van. Dus nu even rustig obtspannen misschien zakt het met een parasetamolletje.