Compassie met mezelf.

 Evenals geduld en andere kwaliteiten is het niet zo dat je plots zegt... nu kan ik het!Nu weet ik het en overkomt het me niet meer!

Nee, zo werkt dat niet. Het is eindeloos in de gaten krijgen dat je het de ene keer wel hebt en de andere keer volkomen mist.

ZO blijft het leven boeiend en blijf ik mezelf verbazen. Zo heb ik het gevoel dat ik het hier en daar een beetje doorkrijg en het volgende moment wordt ik met mezelf geconfronteerd en weet ik weer dat niets menselijks me vreemd is. 

 Gelukkig duren wanhoop momenten niet zo lang meer. Vroeger kon ik er dagen of soms 2 weken in blijven zitten. Nu blijf ik er niet meer in hangen maar ze zijn er af en toe gewoon. 

Misschien ga ik mijn blogjes zo verkleinen om het leuk te houden

Was dat niet zoiets als bakens verzetten?

Bedankt Nicole voor je mooie hint. Ik hoop dat het nu toch beter word.

Het park . Ik hoop binnenkort daar weer in het zonnetje te wandelen. Deze maakte ik digitaal op mijn tablet gezeten op mijn rollator.