Zaterdagmiddag

 Drie man sterk 

En...

Het is gelukt. 

Wat wil een mens nog meer. 

Mou ja... bijvoorbeeld de volgende dag gewoon fit zijn zonder pijn  maar dat was helaas niet zo. Maar vanmorgen ging het alweer een stuk beter.

Mens ken uzelf

 Ik zit op de bank en kijk naar buiten. Ik zie de plantjes op de vensterbank en buiten de grote lindeboom. De zon strijkt over de top en het is windstil. In de twintig jaar dat we hier nu wonen is hij van een jong boompje een behoorlijk groot exemplaar geworden en beslaat met zijn rijke bladgroen het hele raam.  

Toen we hier pas woonden, keek ik over hem heen naar de flat aan de overkant. Het is opmerkelijk hoe met het slechter worden van mijn ogen ook de boom mijn uitzicht steeds meer wegnam en dat ik het niet als storend ervaar. Vroeger keek ik graag naar buiten en nu vraag ik Fer wat daar te zien is bij calamiteiten 😁. Mijn wereld wordt steeds kleiner en ik had nooit kunnen bedenken hoe ik daarmee om zou gaan.

 Hoe anders was ik twintig jaar geleden? Ik reed graag auto, legde bezoekjes af, deed boodschappen, exposeerde mijn schilderijen . Ik ging dagelijks kijken of het wel goed ging met mijn moeder en deed boodschappen met mijn schoonmoeder. Paste op de kleinkinderen, las veel en deed cursussen in Nijmegen. Als ik het zo op een rijtje zet was ik overal knap druk mee. 

  Als de omstandigheden veranderen verandert het hele leven.  

‘Mens ken uzelf’, stond op de tempel van Apollo in het oude Griekenlad.  

Na 80 jaar leven merk ik nog altijd nieuwe onvermoede mogelijkheden in mijzelf op. Hoe kan het ook anders wanneer de omstandigheden zo veranderen. En dan veranderen die niet eens zo maximaal. Hoe zou ik zijn onder totaal andere omstandigheden zoals natuurrampen, oorlogen, rijkdom, armoede. Om nog maar te zwijgen over geboren zijn in een totaal andere cultuur.. Dat zou ik pas weten wanneer het werkelijk aan de orde zou zijn. 

Ik vermoed dat het bij die uitspraak van die oude wijze er ook niet om gaat iets onbeweeglijks vast te stellen in de vorm van zo ben ik nu eenmaal maar om inzicht te krijgen in de menselijke aard en mogelijkheden van mijzelf. Opmerkzaam zijn op hoe dat allemaal in mijzelf functioneert.. Als de wijsheid van dat inzicht er is, is er ook meer mmogelijk de medemens binnen de context van zijn eigen  leven te leren  kennen zonder de behoefte die naar mijn eigen beeld van mogelijkheden aan te passen. Omdat…

Niets menselijks is ons vreemd  en de mogelijkheden zijn eindeloos.

Dat zou dan blijken. Misschien is het dan ook mogelijk meer begrip te krijgen voor de eigen problemen en mag ook de ander er zijn zoals het is

Oplettend naar binnen keren is mindfulness, het is onontbeerlijk voor een goed leven.. Ik vind het belangrijk mezelf daar de tijd voor te gunnen. 

Net als sporters die niet buiten beweging kunnen, zo heerlijk en onmisbaar is op den duur ook mindfulness voor mij geworden. 

De mythology van de schepping.

Daar zijn zoveel mooie verhalen over. Je kunt ze vinden in allerlei culturen. Die oude verhalen. De een nog mooier dan de ander.  

Ik herinner me dat ik in de Hobbit ook zo'n prachtig scheppingsverhaal las. Altijd zie ik bij alles wat ik lees het voor me als in een film. Zo mooi. Dat is ook genieten. 

Natuurlijk gaat het er niet om al die verhalen letterlijk te nemen maar ze zijn als een sprookje dat iets bloot probeert te leggen. Ze vertellen iets over de diepere betekenis van het leven. Ze kunnen verborgen en soms lastig te herkennen aanwijzingen geven die op meerdere manieren uitgelegd kunnen worden. Voor mij geldt dan dat het is om mij duidelijk te maken hoe ik me zou kunnen gedragen in samenhang met mijn natuurlijke en oorspronkelijke afkomst en waardoor het een nieuwe kijk kan geven op het wereldtoneel van vandaag. Het kan me ook meer en beter de schoonheid laten zien van dat wat hier en nu in mijn eigen handen ligt. 

De menselijke focus is over het algemeen zo egocentrisch gericht dat we het totale plaatje uit het oog verliezen terwijl de spontane dagelijks veranderlijke schepping voortdurend in en om ons aanwezig is. Schepping is geen momentopname maar is eeuwigdurend. 

De schoonheid daarvan te blijven zien valt niet altijd mee wanneer de eigen problemen zich opstapelen . 

Toch is het mijn ervaring door de jaren heen dat het steeds makkelijker wordt de schoonheid te blijven ervaren door alle vaak moeilijke omstandigheden heen . Het loopt synchroon met de mate waarop ik meer en beter bij de les kan blijven van het als vanzelfsprekend naar binnen keren en aandachtig opmerken. Niet dat het de problemen oplost, dat echt niet, maar het is meer dat ik eerder kan kijken naar al het bijzondere dat er overal is. Dat ook het onvoorspelbare een mysterieus spel van het leven is in plaats van het problematische plaatje dat doorlopend door mijn egocentrisch perspectief wordt opgeroepen.. 

Die twee dingen worden steeds beter met elkaar verbonden en tot een geheel in mijn ervaring. 

Joseph Campbell schrijft over de schepping in zijn boek: De held met de duizend gezichten.

“ In de mythologie kent de schepping van het universum, overal waar de Onbeweeglijke Beweger, de Machtige Levende, in het middelpunt van de aandacht staat, een wonderbaarlijke spontaneïteit. De elementen verdichten zich en komen uit zichzelf, of op het geringste woord van de schepper, in beweging; de scherven van het zichzelf openbrekende kosmisch ei komen zonder hulp op de juiste plaats terecht. 

Maar als het perspectief verschuift en de aandacht zich op de levende wezens richt, als het panorama van ruimte en natuur wegdraait van het standpunt van de personages die het moeten bewonen dan wordt het kosmisch toneel overschaduwd door een plotselinge verandering. 

De vormen van de wereld lijken niet meer volgens de patronen van een levend, organisch, harmonieus geheel te bewegen, maar blijven weerspannig of hoogstens apathisch stilstaan. De rekwisieten van het universele toneel moeten op hun plaats worden gezet, soms zelfs met geweld. De aarde brengt doornen en distels voort; de mens eet brood in het zweet zijns aanschijns.”

Omdat de schepping zich als het ware ook in onszelf afspeelt lees ook hierin: 

 Als de aandacht zich verschuift van de oorspronkelijke schepping en zich daarvan afkeert dan stagneert die schepping en moeten dingen soms zelfs met geweld op hun plaats worden gezet.  

En dan is mijn conclusie over het bovenstaande over de schepping dat ik het wil lezen als die kracht die als een potentie in onszelf besloten ligt dus in en om mijzelf aanwezig. Ik kan leren met aandacht naar al wat er is te kijken. Alle mogelijkheid is in onszelf aanwezig. Als die Machtige Bewegende Schepping in het middelpunt van de aandacht staat gaat alles als vanzelfsprekend goed dus is het zaak alles steeds minder vanuit dat egocentrisch perspectief te bekijken waardoor de universele schepping hersteld zou kunnen worden. 

En als dat dan niet het geval is , dan werkt het in ieder geval heilzaam in mijn eigen leven en functioneren. En dat is geen dom geloven, dat is mijn eigen levende ervaring dat het echt functioneert..

Een uitgesproken mening

 Soms blijven er ideeën en gedachten in mijn hoofd terug komen . Dan duurt het lang voor ik de woorden vind om het helemaal duidelijk te krijgen.  Maar dan zo plotseling zitten we samen op de bank en op basis van een gebeurtenis rollen de woorden  die uit dat idee voortkomen eruit. . Plotseling is het me duidelijk.

Zo goed is het om te kunnen praten  of je te kunnen spiegelen met iemand.  Ook goed om een weerwoord krijgen op  de hersenspinsels die zich doorlopend in het brein ontwikkelen.  Woorden  leren vinden voor gedachten. Als ideeën geen woorden krijgen, blijven ze ergens zweven en kunnen een heel eigen leven gaan leiden. . Ze krijgen als het ware een eigen vorm en worden door weerwoord gepolijst en bijgesteld. 

Aan de hand van allerlei invloeden en communicatie veranderen ook de opgebouwde ideeën in het hoofd en kan er een heel nieuw inzicht of soms zelfs een heel nieuw levenspatroon ontstaan.

Zo dacht ik vroeger altijd dat ik ‘te slap’ was. Iedereen had altijd een uitgesproken mening over van alles en nog wat. Vereenzelvigde zich daarmee en dan stond dat als een paal boven water.  Zulke ideeen hebben we toch allemaal.  Wat IK denk klopt. Dat lijkt zo vanzelfsprekend. Van nature leek dat pertinente denken mij op bepaalde momenten  te ontbreken. Ik voelde het vaak als een gemis en inderdaad, zo'n mening straalde veel kracht uit wat een prachtige kwaliteit is als je iets wilt bereiken. Maar bereiken of op de barricade staan, is nooit zo mijn ding geweest.

Nu ik oud ben heb ik alleen nog maar meer gezonde twijfels gekregen over dat zogenaamde bereiken en een uitgesproken mening. Tegenover ieder uitgesproken standpunt staat alweer een volgende stelling die evenzovele goede redenen kan hebben. Ja, dat is nu mijn ervaring. Het is maar net vanuit welke hoek je kijkt.

Het enige wat voor mij overeind blijft staan is medemenselijkheid. Ik wil altijd kiezen voor datgene wat een ander niet of zo min mogelijk benadeelt en daar zal ik ook hopelijk altijd voor kiezen. Dat is al moeilijk genoeg in een wereld waarin het welzijn van de een altijd lijkt te gaan over de rug van de ander.

Daarom vind ik het nu prima over het meeste geen uitgesproken mening meer te hebben. En misschien wel nooit te hebben gehad.

Eerlijk medemenselijkheid

Soms kom ik uitleg tegen over psychologische of spirituele teksten waar ik moeite mee heb. Ik heb het dan uiteindelijk gewoon over een leerweg in medemenselijkheid. Want dat is uiteindelijk toch waar dit leven voor mij in hoofdzaak over gaat. Hoe je het ook wendt of keert , het is heel belangrijk om vredevol en met betrokkenheid in deze wereld te staan. Als ik daaraan mee kan werken, op wat voor manier dan ook dan voldoet dat aan het leiden van een zinvol leven.

In eerste instantie is het dan belangrijk om zelf goed in je vel te zitten en dan komen er kreten voorbij zoals 

Het zit allemaal in jezelf

Naar binnen kijken en daar rust creëren 

Je moet de oplossing niet buiten maar in jezelf zoeken. 

Allemaal heel waar en waardevol en wordt er gezegd dat het niet makkelijk en zelfs erg moeilijk is om daarmee aan de gang te gaan.   

Vervolgens ga ik denken ja en hoe doe ik dat dan in de praktijk. En wat mij dan opvalt is dat er wordt gezegd dat je dan contacten of dingen waar je niet zo goed emotioneel mee om kunt gaan maar moet verbreken. Voor jezelf moet kuezen En dat zou dan de moeilijkheid zijn omdat de anderen dat ook niet begrijpen. En inderdaad dat kan heel moeilijk zijn.

Ik vraag me dan af of dat verbreken van contacten naar binnen kijken is. Zijn er buiten mijzelf niet altijd dingen die o me niet bevallen. Dat is toch niet naar binnen kijken. De objecten die emoties oproepen liggen toch altijd buiten mijzelf. Naar binnen kijken is het werken met die opgeroepen emoties, die zitten van binnen en zijn gebaseerd op iets dat ik zelf zou kunnen veranderen of leren er van binnen uit op een andere manier mee om te gaan. . Dat is idd heel lastig en kost oefening en tijd en soms ook goede begeleiding of overleg met professionals. . Maar daar ligt het echte werk. Niet in het verbreken van de spiegels die mij de emotionele problemen laten zien die altijd en overal weer tevoorschijn zullen komen. . 

Ik geef toe, natuurlijk, tijdelijk kan er op een gegeven moment van iets afstand genomen moeten worden omdat het te schadelijk is. Niks mis mee waarschijnlijk om ermee te stoppen . Maar ik wil vooral niet vergeten dat mijn persoonlijke emoties het zijn die ervoor zorgen dat ik me op een bepaalde manier beperk. En om daarmee aan de slag te gaan is best heftig . Te durven zien dat ik niet zo medemenselijk ben als ik van mezelf wil geloven en die ander die mij niet past zomaar wegwuif. Dat is naar binnen durven kijken en zeggen ja het is even niet anders en het heeft niets met medeenselijkheid te maken. Niet zo aardig van mij maar het moet nu maar even zo zijn. 

Dat is eerlijk.

Zinvolle communicatie

 In 2012 ,alweer 13 jaar geleden, stopte weblog en haalde alle blogjes van het internet. Ik had toen al jaren heel veel blogjes geschreven en had niet zoveel problemen met wegvallen van mijn oude schrijfsels. Ik begreep altijd wel dat ik niet zoveel bijzonders te melden had, maar vond het wel leuk om te doen. In die weblogperiode keek ik regelmatig naar de statistieken en er werden toen regelmatig honderden clicks gemeld. Ook waren er veel reacties. Het is nog maar zwaar de vraag of dat belangrijk was, maar ik vond het wel leuk. Het hield me aan de gang. 

Hoe anders is het bloggen nu. Als ik de clicks bij de geposte blogjes bekijk dan zijn er soms een paar meer clicks en meestal heel weinig. En een klick is al snel binnen. Het zegt uiteindelijk niets. 

Het blogjes schrijven is voor mij een weinig florerende mogelijkheid tot communicatie waarbij het mijns inziens niet om de kwantiteit maar om de inhoudelijke kwaliteit gaat en in hoeverre er werkelijk persoonlijke clicks en overeenkomsten zijn of juist tegenstellingen waarover gepraat of geschreven kan worden. en blijes zijn daarvoor volkomen ongeschikt.

  Maar gelukkig is dat ook niet de drijfveer van mijn schrijverij. Het is meer een uitlaatklep en een soort niet regelmatig of frequent dagboek voor mijn eigen doen en laten. Om zicht te krijgen op wat voor mij een zinvol leven is. En omdat een zinvol leven voor iedereen anders zal zijn, is het zo normaal en begrijpelijk dat ervoor werkelijke communicatie meer nodig is dan klicks en reacties.

Daarom ben ik blij met de mogelijkheden van de tegenwoordige tijd die communicatie meer persoonlijk maken zoals zoom of snelle whatsappjes en e mail die communicatie, ook als fysiek contact onmogelijk is geworden, toch een diepere dimensies kunnen geven

Ga eens even aan de kant

Zei de vlieg tegen de vlinder

Bewustzijn en denken

 Ik wil proberen op een manier dat ik het zelf begrijp woorden te vinden voor het verschil tussen denken en bewustzijn en hoe die twee elkaar aanvullen of juist blokkeren.

Kan ik me ook bewust zijn van mijn bewustzijn zonder te denken?

Dat is heel lastig. Waarom zou ik me bewust willen zijn van mijn bewustzijn ?

Omdat als ik meer vanuit mijn bewustzijn zou leven, het leven waardevoller wordt. 

Hieronder mijn ervaring.

Bewustzijn hebben we allemaal en denken kunnen we hopelijk ook allemaal. Meestal gaan die twee gelijk op en zijn ze overdag beiden in actie. Toch zijn het twee heel verschillende dingen. Ik kan me bewust zijn van mijn denken maar ik kan ook onbewust denken. Zo zelfs dat ik later niet eens meer wist waar ik eigenlijk over liep te denken. 

Maar wat voor mij belangrijker is , is dat ik me ook bewust kan zijn van mijn bewustzijn. Misschien lijkt dat erg abstract maar het is mogelijk.

Als ik meer vanuit mijn bewustzijn zou kunnen leven met minder regelmatige interrupties van mijn denken, wordt mijn leven stabieler en leefbaarder. Ik heb ontdekt dat mijn gedachten meestal mijn bewustzijn overnemen met allerlei denkverhalen die alles kleuren en dat daaraanvolgend alle waarnemingen een eigen leven  gaan leiden in mijn aanvankelijk objectievere waarneming. Ze worden dan gekleurd door positieve en negatieve emoties en bedenksels die ik overal op plak. En denk nou niet dat ik dat alleen doe maar dat is een heel algemeen menselijk verschijnsedat zorgt voor veel verwarring en problemen. Zowel in het eigen leven als in dat van mijn naasten. Voorbeelden zijn er genoeg.

 Maar het is ook iets waar we zicht op kunnen krijgen en er invloed op uit kunnen oefenen. In die zin zijn we niet alleen maar een speelbal van de natuur. 

Ideeën die ik op alle bewuste waarnemingen plak komen altijd mee uit het verleden. Het hele arsenaal aan ervaringen halen we naar boven Terwijl ik weet dat er niets is dat ooit hetzelfde is en blijft en toch blijf ik daar makkelijk in ‘hangen’

Razendsnel neemt het denken de neutrale waarneming over en plakt er allerlei concepten en bedenksels op vanuit de opgeslagen invloeden uit mijn verleden. Zo snel dat ik het niet eens in de gaten heb totdat ik ga opletten of tot de orde wordt geroepen (als ik wil luisteren) en leer om te zien wat er in mij gebeurt. 

Wat ik probeer af te leren is vooral minder snel te reageren en dat is in mijn geval al heel wat. Ik kwam namelijk ook tot de ontdekking dat daar vaak demeeste ellende door ontstaat en vooral met de tegenwoordige snelle sociale media is dat rondom aan de orde van de dag. 

Oplettend op eigen doen en laten worden. Noem het meditatie maar feit is dus dat meditatie niet iets is dat wel of niet lukt. Iets wat ik wel of niet kan, maar het is niets meer of minder dan zuiver leren waarnemen wat er met het bewustzijn en de inmenging van het denken gebeurt. Dat het zintuigelijk  bewustzijn voortdurend wordt belaagd of overgenomen door het denken, ook als dat niet nodig is. Denken is nodig als gereedschap voor het dagelijks leven, maar het hoeft zich niet overal mee te bemoeien en als onkruid alles overwoekeren. En kom ik dan tot de conclusie dat mijn denken weer “ lekker’ bezig is en als het dan toch weer woekert. Kijk ik er naar registreer het en ga geduldig door met puur opmerken.

Het gaat er dus niet om niet te denken maar het gaat over opmerken. En dan heel misschien door er regelmatig bij stil te staan dat ik overal mijn gedachten concepten op plak. Kan er tussen twee gedachten plotseling een opening komen en ben ik me een moment bewust van mijn bewustzijn. Ik hoef me niet meer in allerlei bochten te wringen om woorden en oordelen te geven over van alles en nog wat. Dan krijg ik als dat moet een keus maken  en ga niet meer zo vanzelfsprekend in de automatische piloot van die onbeheersbare en overwoekerende gedachten.

Als iedereen zich daar nou eens meer mee bezig zou houden dan zou de wereld er heel anders uitzien en was er minder reden om overal boos of zelf haatdragend op te reageren.

Of is dat te moralistisch in gedacht in deze tijd.

Het licht verandert

Het begin

Het is tropisch warm. 

Maar voor mij was het een goede dag. Heel langzamerhand zijn de meest heftige klachten op hun retour en blijft er een standaard buikpijn over die ik herken en altijd wel heb. Als de endeldarm darm  leeg is zijn er weinig klachten maar dat is slechts tijdelijk. Een mens moet toch eten 😀

 Hoe dan ook, deze dag stond in het teken van minder pijn. Dat is dan zo’ n opluchting. 

Gister was de laatste schildermiddag voor de vakantie.  Die wilde ik liever niet missen en het lukte tussen twee aanvallen door  toch te gaan. Nu vanmorgen vergaderden we in de bieb over het komende seizoen en wat we willen organiseren voor het kunt/cultuur café n ook dat hoefde ik niet af te zeggen. 

Eigenlijk schrijf ik veel liever over de dingen die me boeien dan over mijn lastig lijf. Zo las ik in het boek van Joseph Campbell over mythologie ' de held met de duizend gezichten' de volgende Upanishad.  Hieronder een klein stukje.

Het begin 

Uit: Brihadaranyaka Upanishad

 ‘In het begin was dit universum slechts het Zelf, in menselijke vorm. Hij keek om zich heen en zag niets dan zichzelf. Toen, aan het begin, riep hij uit: “Ik ben hij.” Daarvandaan komt het woord Ik en daarom zegt iemand ook nu nog als hij bij zijn naam wordt aangesproken eerst “dat ben ik”, en noemt dan de andere naam waaronder hij bekend staat.

Hij was bang. En daarom zijn mensen nog steeds bang om alleen te zijn. Hij dacht: Waar ben ik eigenlijk bang voor? Er is hier niets anders dan ik. En daarop was zijn angst verdwenen

Al die mythologische verhalen zijn zo mooi omdat ze allemaal over bewustzijn gaan. Dat betekent dat ze ook alles over mijzelf vertellen. Een mens in zichzelf is een heel universum.

Dat heeft veel implicaties want als die verhalen over bewustzijn gaan dan vertellen ze  iets over mijzelf en  bewustzijn hebben we allemaal.

Maar uiteindelijk kan ik alleen maar vanuit mijn eigen bewustzijn om mij heen kijken en alles wat ik zie, voel en ervaar kan niet anders dan mijn ervaring zijn. Dat ben ikzelf. 

Mythologische verhalen  hebben de mogelijkheid (soms met een schok) me bewust te maken van iets heel bijzonders dat nog nooit eerder tot me door is gedrongen. Als ik ze lees en me afvraag: hoe werkt dat dan bij mij, zijn ze, als ik er open voor sta, in staat me heel nieuwe perspectieven te bieden. Me beter bewust te worden dat ik met mijn eigen ogen zie, met mijn eigen lijf voel en ervaar. Ze kunnen me soms even boven mijn aanvankelijk misschien wel bedreigende bedachte  ideeën uittillen. Boven de angst voor oorzaken en omstandigheden die ik me in mijn hoofd haal   en me  over die gedachten blokkades heen laten kijken..

Ik denk ook dat ze daartoe dienen en zulke verhalen… je vindt ze overal.