Achter de feiten aanlopen

  Ik zat vanmorgen alleen aan de ontbijt tafel. Ik was al opgesstaan terwijl Fer nog sliep en dan gaan er zo allerlei gedachten door me heen. Allereerst dacht ik

Dit kon wel eens de laatste zondag zijn dat we niet zeker weten of we hier blijven wonen of zullen verhuizen. want morgen komen er hier de eerste bezichtigingen voor verkoop en als het verkocht wordt verhuizen we naar Wageningen. 

Toen dacht ik aan het gesprek met Ans over dat we niet meer zo lang te leven hebben. Hopenlijk hebben Fer en ik nog zo n jaar of drie samen dan ben ik 83 en Ans gaf zichzelf 85. Ach wie weet misschien worden we wel honderd en ik denk dat we pveral wel vrede mee zullen hebben. 

Toen dacht ik aan de fouten die ik bij veschillende mensen maakte pf gewoon dingen in het dagelijks leven die ik deed waarvan ik later dacht. Dat zou ik een volgend keer anders doen. En dan kwam die andere keer en dat pakte dan toch weer heel anders uit omdat er niets is dat ooit precies hetzelfde gaat. Waardoor je toch weer andere beslissingen noet nemen. De mogelijkheden zijn eindeloos.

Toen dacht ik nadat ik toch wel veel sterfgevallen had begeleid aan het laatste dat ik mee maakte. Mijn moeder die op het eind ontustig werd , het bed uit wilde waardoor ik min of meer in paniek raakte. Niet wist wat ik ermee aan moest. Echt ook het gevoel dat ik er alleen voor stond Wat was ik op dat moment alleen maar op mezelf gericht in de hoop dat ik er doorheen zou komen en hoelang zou dit gaan duren. Houd ik dat vol.. Ik heb uiteindelijk een sedatie voor haar aangevraagd en ze kreeg dat spuitje zonder te weten wat er gebeurde, Dat was niet handig van mij. Waarom heb ik het niet gewoon met haar proberen te bespreken. Ja inderdaad misschien was ze er niet toe in staat geweest omdat ze toch waarschijnlijk ook vasculaire demmtie had gekregen . Maar dan was ze er hopelijk niet zo van geschrokken misschien waarna zse meteen in slaap verzonk. 

Ach allemaal vraattekens achteraf. Het is gegaan zoals het ging en ik heb er vrede mee. Maar zo plots komen dingen naar boven en dan denk ik . Ik liep misschien wel altijd een beetje achter de feiten aan en kwam dan later tot de ontdekking dat het ook anders kon. Ik nam te weinig tijd om in rust te komen en erover te reflekteren waar ik goed aan zou doen. Als het je maar aan dde bortten komt zei Ineke altijd en dan schiet je in zelfbehoud hoe goed je het ook met de ander voorhebt. Het is goed om te kijken en te erkennen want daar leer je van. Dat is althand te hopen

Want zoals ik al zei. Er is geen een situatie hetzelfde. Ook het leren omgaan met het leven en de dood is eindeloos. 

En nu gaan we vandag het huis weer toonkamerklaar maken voor de bezichtigingen van morgenmiddag. Spannend. Ik ben zo benieuwd.

Mooie bloemen op het tafeltje en duimen voor een beetje succes

Geluk vlak onder je neus.

 Ja geluk en tevredenheid, hoe werkt dat nou in ons bewustzijn. Dat lijkt me wel weer iets om over te schrijven. Natuurlijk kan ik alleen maar iets vertellen over datgene wat ik bij me zelf opmerk  al schrijf ik dan op een manier alsof dat voor iedereen zo is dat is natuurlik niet waar. Iedereen heeft eigen ervaringen en soms herkennen we de dingen in elkaar en daar reageren we dan op. 

Gevoelens, dat is  de kwaliteit en de  noegelijkheid die in ieder mens aanwezig is en ons dingen laat ervaren. Tevredenheid en geluk zijn twee van die gevoelens die nauw verband met elkaar houden. De meeste gevoelens worden opgeroepen door omstandigheden zoals onder andere de omgeving waarin je leeft en de gezondheidstoestand waarin je verkeert.

We hebben meestal het idee dat we geluk en tevredenheid dan ook uit die omstandigheden  moeten zien te halen. Uit dat wat buiten onszelf aanwezig is of uit de plezierige dingen die van buitenaf aangeboden worden  en uit  onze gezondheidstoestand.  Vooral bij het zoeken naar geluk zie je dat gebeuren en dat kun je ook zelf zo ervaren. Iedere keer verdampt dat geluk  weer net zoals de omstandigheden veranderlijk zijn . De vakantie gaat voorbij het nieuwtje van dat wat we hebben verkregen  daar gaat het nieuws af en onze gezondheid blijft niet eeuwig optimaal en daarmee  verdwijnt het grote geluksgevoel.  Als je geluk hebt blijft er nog wat van  hangen in je gevoelens in de vorm van tevredenehid maar al snel zijn we aan een volgende vernieuwing toe en jagen op dat ultieme geluksgevoel dat toch weer verloren zal gaan na de vakantie of het feestje. . Zo houden we de jachtpartij in stand en willen altijd maar weer iets moois of nieuws beleven .  En als dat niet meer mogelijk is verschijnt er zelfs in  veel gevallen een soort van compensatie gedrag. Als het niet linksom kan dan maar rechtsom. 

Tevredenheid ziet er voor mij wat rustiger uit vanuit tevredenheid wil ik altijd nog wel leuke dingen ervaren en daar een extra kick van krijgen maar de noodzaak is aanzienlijk minder of zelfs helemaal verdienen. De jachtpartij  naar alle vermaak buiten mezelf   staat op een lager pitje.  Binnen tevredenheid  kan je heel gelukkig zijn ook zonder nieuwe uirtdagingen.   Het is voor mijn gevoel stabieler en kan ten grondslag liggen aan een leven dat niet op zoek is naar die vluchtige geluksmomenten. Een leven dat net als alle levens wel problemen kent maar daar een weg in zoekt in oplossingen en tevredenheid ook als er geen afdoende  bevredigende oplossingen zijn.  Dan wordt Tervredenheid en geluk een basis staat van zijn wat zeker niet hoeft te beteken dat het leven saai wordt. Integendeel. Want juist in die staat van zijn leer je de mogelijkheden binnen de beperkingen te vinden die een enorm gevoel van geluk kunnen veroorzaken die minder snel vergankelijk zijn dan de bevengenoemde jachtpartij. 

Het zijn lijkt mij, als ik zo naar mijn eigen ervaringen kijk, twee dingen die hand in hand gaan maar er zijn wel degelijk onderscheidingen in aan te brengen. En als je ziet welke onderschedingen dat zijn is er ook een keus te maken in dat waar je je op wilt richten,.  Het geluk en de tevredenheid die meer van binnenuit functioneren en daarbij natuurlijk ook net zo goed een afhankelijkheidsfactor van de omstandigheden hebben maardie minder belangrijk worden, wanneer je keus miet daarop wordt gericht . Daar is het waar je minder afhankelijk wordt van de niet altijd optimale omstandigheden. 

De dwangmatighed van je naar buiten richten op alles wat de omsgtandigheden te bieden hebben verandert . Dan zijn vakanties bijvoorbeeld en alle andere leuke omstandigheden nog wel belangrijk maar iets meer dominant rn geluk en tevredenheid zijn daar niet meer afhankelijk van. 

Al met al gaat tevredenheid meer om een staat van zijn. Van waaruit je leven gericht is . Dat leren cultiveren en  herkennen kan een slok op een borrel schelen voor de tevredenheid die altijd en overal aanwezig is onder allw omstandigheden. 'Een gevoel  en  een staat van zijn die je kunt leren ontdekken een manier van zijn  waaruit geleefd kan worden.  Dan licht geluk altijd vlak onder je neus. 

Tot vandaag

 Niet te geloven. Nooit meer gevonden. Die ene foto.

Ik deed hartstochtelijk aan klassiek ballet en ging vanaf mijn 14 de jaar naar de toenmalige stedelijke muziekschool. Daarvoor ontbrak het aan financiële mogelijkheden en was ballet voor mij niet haalbaar. . In diezelfde tijd doen Annick van Steenbergen en Ton Wiggers, de latere oprichter van hIntrodans, de vak opleiding in het zelfde gebouw . De accomodatie telt zeggen en schrijven 1 danslokaal en boven 2 kkeedjamertjes inde weeverstraat. Onmogelijk elkaar niet te ontmoeten. Na hun eindexamen krijg ik ook van hen beiden nog dansles in de muziekschool.

Uiteindelijk ga ik met Annick mee als ze haar eigen balletschool begint en train bij haar tot ik bijna 40 ben.

Ik moet ongeveer of bijna dertig jaar geweest zijn als ik een super klein duetje mag dansen met een beroeps danser die zijn prinses zoekt op een oriëntaalse markt in de stadsschouwburg tijdens een voorstelling op muziek van Grieg. En Laat daar nou een mooie foto van zijn gemaakt die ik nooit meer terug vond.

Tot vandaag.

Waar opruimen al niet goed voor is. 

Gelukkig zijn en was ophangen

 Wat vind ik het toch ontzettend leuk om te schrijven. Ik herinner me dat ik ook aan het schrijven van mijn boek zo veel plezier heb beleefd.  Als ik eenmaal begin te tikken vind ik het altijd weer jammer als mijn verhaal of dat wat ik wil schrijven weet klaar is en zou ik wel uren door kunnen gaan. Ook al heb ik niets meer te vertellen. De enige keer dat ik daar echt urenlang mee door ben gegaan was inderdaad bij het schrijven van mijn boek.  Daarna heb ik verschillende keren geprobeerd een extra blog daarvoor te openen maar dat liep altojd weer stuk. En dan zette ik de korte dingen toch weer op mijn vast blog. Want wie zit er nou op eindeloze verhalen te wachten die voor mij interssant zijn maar voor iemand anders van weinig og of geen belang  denk ik dan weer. Dus laat ik heel veel onverteld.

Zoals die dinsdagochtenden als we samekomen in de biebliotheek waar we altijd weer gastvrij worden ontvangen door het team van Gebriella.  Wij ouderen praten wat over onszelf in eerste instantie, de drukte de gezondheid en de dingen waar we ons op dat moment mee bezig houden maar we hebben ook een groot video scherm tot onze beschikjing en daarop laten we dingen zien over kunst of kultuur en allerlei andere wetenswaardigheden die we samen willen delen en onze mening of onze inzichten over willen delen.  Zo langzamerhand zijn we een hecht groepje ouderen geworden die elkaar zelfs af en toe goedmoedig in de haren kunnen zitten maar wel zinvolle dingen samen delen. En dat is zo fijn. Gelijk gestemden te treffen en dingen samen delen. 

Zo ging dat ook vanmorgen weer en nu was er een van ons die iets voorlas van Ovidius die vertelde over de inzichten van Pythagoras die zich niet alleen maar met wiskunde bezighield maar diepgaande wijsgerige inzichten had./ Zij kon prachtig voorlezen en wist ook van wanten en vertelde ons in een inleiding waar een en ander vandaan kwam en hoe het in de tijdsbalk geplaatst kon worden. We hadden dus een prachtige ochtend samen. Ook riep het enkele vragen op waardoor we samen weer berder spraken en doordachten.  

Alles bij elkaar kwam ik weer vrolijk thuis. 

En nu is de bonte was klaar die ik op ga hangen.  Wat is er toch veel te beleven in een leven.  Sommige mensen moeten grote reizen maken om zich te kunnen vermaken of het idee te hebben daty ze dan zinvol bezig zijn geweest. Maar ook was ophangen is zinvol bezig zijn en je bezig houden met kinderen kleinkinderen of een praatje maken met een vriendin die je toevallig weer tegenkomt zijn heel bijzondere dingen waar het leven belangrijk voor kan zijn.  Alles hoort erbij en alles mag er zijn en gelukkig mogen we dat in een vrij land allemaal invullen op de manier die ons zelf het beste past.  Pas wanneer je tevreden bent met alle dingen die er op je pad komen  en daar blij van kunt worden kun je echt gelukkig zijn. Het is zinloos je te fixeren op dat wat er op veel of sommige mnonenten onberijkbaar is om wat voor reden dan ök.. Daar eordt je niet vrolijk van. 

Ja er kwam even iets naar boven wat ik op een ander blogje las en dit moest er dus even uit en daar heb ik nu maar eens aan toegegeven. 

Ondanks dat ben ik intussen toch weer uitgetikt en ga echt de was ophangen. 

Een wandelimgetje door de achtertuin is ook om gelukkig mee te zijn