Dat was me het dagje wel

 Al zo lang had ik het gevoel dat er niets meer gebeurde en de zomer door mijn handen gleed sls water  

Vanmorgen zouden we naar Wageningen.  Daar had ik zo' n zin in. Daar willen we graag gaan wonen  en of het ervan zal komen is nog steeds de vraag.  Maar we zouden daar even de stad in. Naar de markt. Een kibbelingetje eten, een kopje koffie drnken en misschien ook nog fotograferen in het park van Het Depot. 

 Zo gezegd zo gedaan.  Eerst een hoed  kopen want anders zie ik niets . De zon staat daar pal boven de winkelstraat.  Als ik fotografeer zet ik een zonneklep op maar in de stad wil ik een hoed. Hihihi ja zo ben ik wel. En jawel. Ik vond er meteen een voor 5 euro. Dat kan nooit een miskoop zijn. En zo blijven de pupillen zo groot mogelijk want als ze dichtknijpen door het licht is het zicht minimaal

Zo kan ik er tegen. En toen vond ik ook nog een jurk.

 In geen tijden meer zo leuk gewinkeld. Hier in Arnhem komt het er gewoon niet van. Wageningen is in veel opzichten leuk .  In een paralel straatje vond ik een prachtige curiosa winkel. Daar zou ik uren kunnen snuffelen zonder kopen want als we echt gaan verhuizen moet er ect toch nóg meer weg en kan er niks bij.

En toen nog even  de weg op naar boven.  Het Depot waarnaast die flat staat waar we een oogje op hebben. De tuin of liever gezegd het park van Het Depot is zo prachtig. Gelukkig heb ik de rollator en kon ik zittend nog wat fotootjes maken. Want al had ik een heel goede dag ik was toch wel moe van het winkelen. 

Wat was het heerlijk  om ond te kijken, buiten zijn en fotograferen.  

En als het verhuizen niet doorgaat omdat we ons huis niet verkopen..... Tja jammer dan maar zover weg is Wageningen nou ook weer  niet en hier wonen waar we nu zijn  is  ook prima.  Maar nogmaals. ..

Duim je voor ons?

Nog steeds leren

Ik was van plan boogjes in het voren te gaan schrijven om ze wat regelmatiger te plaatsen . Er zijn dagen dat ik wel meerdere publicaties zou willen svhrijven  en er zijn dagen dat er niets uit komt. Dus dingen in concept zetten lijkt me een goede oplossing.

Of dat gaat lukken weet ik niet. Misschien moet ik gewoon de discipline  en de gewoonte  aanleren om te wachten met publiceren als er een blohje klaarstaat want op een geduldige manier omgaan met mijn enthousiasme om te publiceren  dat is me tot nog toe niet gelukt. .  

Vaak heb ik niet het geduld te wachten met het plaatsen. Het kost me al moeite genoeg te wachten en vaker te herlezen zodat er minder fouten aan mijn blinde vlekken ontsnappen. 

Ik geloof dat ik altijd al weinig geduld heb gehad.   Het is gelukkig al een ietsie pietsje minder geworden maar mijn reacties  zijn vaak snel en direct. Niet altijd handig en vaker dan eens moest ik door schade en schande wijzer worden. En in sommige opzichten is dat geduld opbrengen dus nog steeds niet op alle fronten merkbaar. 

Eerder probeerde ik al eens iets voorlopig in concept te laten staan maar tegen de tijd dat ik het wilde plaatsen vond ik het niet leuk meer en achterhaald.  Dus gooide ik het weg.

Goed, met deze blog en andere zal ik het dan nog eens proberen en kijken of ik een beetje meer discipline op kan brengen en geduld kan beoefenen. 

Weer iets nieuws te leren. Hoe ouder ik word... inderdaad nog steeds leren!

Ouderenzorg

 In 1982 na nijn scheiding ging ik werken en studeren en kreeg ik een part time baan in Vreedenhoff als activiteiten begeleidster. 

Op de bovenste verdieping was een ruimte met creatieve mogelijkheden en daar werd iedere vrijdagmorgen door een groepje dames gehandwerkt. 

Wat waren de tijden toen nog anders. Als je naar het verzorgingshuis wilde dan kon dat gewoon er was wel een indicatie voor nodig maar achter een rollator lopen was bij wijze van spreken al voldoende om een eigen kamer te krijgen. Mevrouw E. Wandelde er dan ook lustig op los en zei:. Ik kom naar de aktiviteiten als ik niet meer rond kan wandelen. 

Mevr.louw B  kwam wel naar de handwerkgroep en we versierde de ruimte toen ze 80 werd. God wat vond ik dat oud. Nu word ik dat volgende maand ook zelf.  80 maar zou zelfs met verschillende handycaps en alleenstaand nog met geen mogelijkheid   ergens een plekje kunnen bemachtigen zefs niet als ik  alleen was. Ookmijn volkomen afhankelijke schoonmama van 95   met allerlei problemen komt op een ellenlange wachtlijst  niet te overzien.

Goef dat terzijde 

Mevrouw G had macula net als ik nu en zei dat ze blind was. Van haar breiwerk moesten wij de gevallen steken ophalen en ik begreep er niets van. Wat zag ze nou wel en wat niet. Nu ik het zelf heb 40 jaar later ja nu snap ik dat wel want het is inderdaad vaak niet uit te leggen.

In de latere jaren tachtig werd ik hoofd van de afdeling met 7 meisjes en 80 vrijwilligers. In die periode begonnen zich de eerste vezuinigingen aan te kondigen die uitliepen op de toestanden waar we nu mee zitten. 

Ja tijden veranderen.

Mijn midden en geduld

 Wat is dat toch en wat moet ik me voorstellen als ik zeg: terugkomen in mijn eigen midden

Het kan heel simpel betekenen dat ik even uitblaas , even probeer alle emoties waar ik mezelf mee opgezadeld heb los laten en tot rust komen en dat is al heel wat.  

Het staat er simpel maar zo simpel is dat niet. Vooral als je erg wordt meegenomen en je opgewonden boos en verdrietig of misschien p helemaal uit je dak gaat van blijdschap en gekkigheid. Vreselijk druk eb gestresst.  Even niet meer weten hoe je tot rust kunt komen. 

Ik herinner me dat ik lang geleden soms we twee weken in de put kon blijven zitten door uitspraken van iemand waar ik een hoge hoed van op had. Soms duurt het lang er los van te komen. 

Soms herken je jezelf niet eens met alle emoties  waarvan je denkt dat je dat bent en denk je ben IK dat. Ja dat ben ik ook maar gelukkig niet alleen maar wat ik op dat moment ben.  Voel ik me daar dan goed bij, nee niet aecht.  Zoveel verdriet zoveel ongecontroleerde opwinding daar zit ik niet op te wachten. Daar lig ik waarschijnlijk uren wakker van.

Okee even tot rust komen. Maar waar zit dan  dat eigen midden?  Dat wat ik mijn eigen midden noem. ..? Ben ik in dat kalme vaarwater dan in dat eigen midden en ben ik  dan altijd aanwijsbaar het zelfde en onveranderlijk  ... nou nee dat denk ik ook niet ieder moment kan ik me anders voelen of gedragen ook al voel ik me niet helemaal meegenomen door mijn emoties. Maarwat is dan mijn eigen midden?

Hoe meer ik me bewust word van mijn doen en denken  des te meer ga ik mijn  veranderlijkgeid ontdekken.  Als ik aan mijn verleden denk en alle dingen die ik deed  of dacht, dan denk ik dat ik ook wel behoorlijk veranderd ben door de jaren heen. 

Nee dat echte eigen midden  moet daaraan voorbij gaan.  De werkelijke rust en ruimte waarin al die verschillende en veranderlijke ikken passen en waarin ze allemaal thuis mogen zijn, die rust en ruinte gaan voorbij aan de willekeurige levens momenten  en fat zal stabieler zijn   dan de momenten van rust die ik nu af en toe in kan bouwen die natuurlijk zeer behulpzaam zijn . 

Zouden er meerdere lagen in mij huizen waarvan ik me (nog) niet bewust ben Waarin alles er mag zijn zoals het is en ik in voortdurende verandering al die levens momenten bewust in ruimte kan ervaren.?  

Een rust en ruimte waarin ik kan zijn met alles erop en eraan  en kan laten zijn wat er is. Waarin ik in aandacht geduldig aanwezig ben.

Boeddha zei dat geduld het tegengif is voor woede,  Geduld is niet zwak; het is vol enthousiasme. Het is volledig betrokken, gefocust en geconcentreerd.

misschien zou handelen van uit die ruimtelijkheid die ik ben hielzaam en rechtvaardig handelen en leven worden enzou het  me minder machteloos doen voelen in een onvoorspelbare wereld.

vrije vogels

Ontwikkelingen en van alles wat vandaag.

 Al dagen heb ik het gevoel dat er niets gebeurt en plotseling vandaag gebeurt er van alles en nog wat.

Allereerst vanmorgen een telefoontje dat de bezichtiging niet doorgaat vanmiddag dus kunnen we het kalm aan doen. Dan een gesprek met de makelaar en allerlei nieuwe perspectieven.. Dat is dan weer heel spannend en daarna wilden we weer eens even fijn gaan fotograferen. Lekker weer  even een rondje doen. L:euk. Ik heb het gevoel dat ik al zolang in huis zit en er niet toe kom weg te gaan. Iedere keer is er wel wat dat me tegenhoud en nu... ik had er helemaal zin in. 

Het leek allemaal goed te gaan en ik zat lekker in mijn vel want de darm ellende van de afgelopen weken lijkt achterhaalt.  Natuurlijk heb ik altijd wel een beetje last maar dat is ppeanuts.  Ik weet wat het is en het gaat altijd vanzelf weer over, 

En toen waren we halverwege ons  rondje toen Fer zich niet goed voelde. Gister had hij dat ook al gehad en we gingn nu dus rechts omkeer terug naar huis.  Van mijzelf weet ik wat het is als ik ergens beroerd van word en waar het vandaan komt. Altijd weer hetzelfde verhaal maar van FGer ben ik dat niet gewend en dan schrik ik echt wel even.  Gelukkig viel het mee maar ik was blij dat hij het op tijd meldde want brokken maken onderweg zie ik echt niet zitten. Ik heb ook al zo lang geen auto meer gereden en met deze  auto durf ik echt niet meer te rijden/. We moeten dan toch altijd weer zien thuis te komen. 

Vreemd is dat / Terwijl ik er altijd zoveel plezier in heb gehad overal heen te crossen  zou ik het nu echt niet meer aandurven. Niet alleen vanwege het slechte zien maar ook  omdat het verkeer in die paar jaar dat ik nu niet meer rijd zo veranderd is. Evenals de wegen. Er wordt zoveel aan de weg gewerkt zodat ik niet meer weet of ik links of rechtsom zou moeten. 

Gelukkig knapte Fer na een tijdje weer op en hebben we gezellig thuis koffie gedronken. 

Ik heb toch nog wat leuke fotootjes gemaakt maar het is ons weer opgevallen. Verschrikkelijk wat zijn er weinig insecten overal.  Het is echt schrikbarend. 

N.A.U.M.A.N.N

Zo leuk deze foto die een herinnering oproept. Ik vond hem in mijn archief.

Na de oorlog had mijn moeder  wel  een naaimachine. Hoe ze daaraan was gekomen vertelt mijn herinnering niet maar wel dat toen ze van de evacuatie terugkwamen in hun huis in Arnhem er totaal niets meer was. Alles was leeggeroofd tot de lampen aan het plafond toe

Het was een trapnaaomachine en als geroutineerd atelier naaister zou ze dolgraag een elektrische hebben maar dat zat er financieel  echt niet in.  Maar mijn vader wist raad.

Hij wist aan een oude stofzuiger te komen en sloopte er de motor uit die hij weer aan de praat had gekregen. 

 Een aandrijf riem om de draaiende pen die uit de motor stak,  verbond hij met het vliegwiel van de baaimachine .

De mmotor werd aangezet met een drukknopje dat hij op de trspper vsn de machine bevestigde. Er zat alleen geen mogelijkheid in van een lsngzame start en stop.  Fus schoot de machine als een razende van start.

Geen probleem voor mijn zeer handige moeder die er onder meer heel wat jurkjes voor mij op in elkaar stikte.

Toen ik naar de grote school ging dat was in 1950 spelde ik de tekst op de machine als ik naast haar zat. 

N.A.U.M.A.N.N

 

Oek en der Meister

 Lamg geeleden las ik een boek van Oek de Jong. Het booeide maar ik las het nooit uit. Het werd me te moeilijk de kleine lettertjes te lezen  Totdat ik een blogje las van een van jullie en nu ben ik kwijt wie het was die schreef dat ze een boek van hem las.  Dus ik ook weer op zoek of het als e book in de bieb aanwezig was nee dus. . Al zoekend vloog ik van het een naar het ander zoals dat gaat in de digitale wereld en plots vond ik Oek terug als medeschrijver van het boek 'Eckhart Nu.'

Verwondering allom. Ik kende het boek niet en al jaren zoek ik gedigitaliseerd  werk van de Meister, Ik vind hem al tientalle jaren zo bijzonder.  De manier waarop hij over god praat.  Zo paradoxaal en op een heel andere manier dan vanuit het christendom waarmee ik werd opgevoed en waar ik me niet meer in kon vinden. Meister Eckhart  raakte me. En ik zag zoveel verwantsdchap met veel  filosofen en Oosterse tradities.

Dus kocht ik nadat ik het eerst was beginnen te lezen in de bieb het e book toch maar zelf want zoveel moois las ik in snel tempo weer terug.

En nu kwam ik terecht bij dat stuk erin  wat Oek over hem en zijn werk schrijft en werd mijn herkenning nog groter want hij sprak over zijn ervaringen  die overeenkomsten hadden met mijn beleving en dat vind ik dan zo leuk om te lezen. Een soort bevestiging van de eigen manier van denken en levenservaring.  Daarbij is de schrijfstijl van De Jong boeiend en meeslepend evenals ook de manier waarop Eckhart schrijft zosls ik dat gelezen heb.. Alleen al voor dat ene hoofdstuk zou je het boek moeten lezen.  Het roept een duidelijk en heel ander beeld op of eihenlijk helemaal geen beeld op en zet je op een heel ander been dan je zou verwachten. Anders dan het jarenlange dogmatisch denken  het vrome gedoe  waar zovelen bij afhaken.   Via de oosterse minder ingetogen en meer levenslustige benadering van traditie en spiritualiteit zag ook hij  de ingang en interessante filosofische 'uitkleding; van dat wat god genoemd wordt.  Heerlijk om te lezen en eigen ervaringen mee op te doen. Voor menigeen misschien een eye opener/

Ik kan niet meer ophouden met lezen en ga gauw verder. 

Eckhart woonde lang nabij de Notte Dame en werd behoorlijk verkettert in zijn tijd. Dat is hem vast niet in de koude kleren gaan zitten 

Hij overleed voor het tot een uitspraak kwam. 

Tegenwoordig is hij weer yolop in de aabdacht. De tijd is er tijp voor en daar ben ik nlij om.

Als illustratie de laatste regel van het hoofdstuk van Oek de Jong over Eckhart:

Meister Eckhart. Zou hij een ogenblik verrukt en ironisch geglimlacht hebben toen hij deze provocerende woorden gebruikte? Het is een zin die de mystieke giechel oproept. Want zeg nu zelf: dit haalt alles onderuit – God bidden om van God leeg te worden. Hier houdt alles op. En dat is ook precies wat Eckhart met deze voor zijn tijdgenoten zo schokkende woorden beoogde: dat alles ophoudt, dat alles wat je weet niet meer geldt, dat alle houvast wegvalt. Het is een zin die, net als een lang meegedragen koan, een doorbraak kan bewerkstelligen en je doet landen in de stal en in het Zijn.

Mijn grenzen

 Ik vind het lastig om goed mijn grenzen te bepalen. Soms ga ik eroverheen en geeft het onplezierige gevolgen terwijl ik op een ander moment meer aankan zonder er last van  te hebben. Dat is steeds onvoorspelbaar.  Soms wil mijn lijf al niet nog voor ik iets wil doen en voel  ik me uitgeput. Willen mijn benen niet meer. Meestal door uitstraling van buikpijn. 

Zou dat ook nog te maken kunnen hebben met wat je doet en in het bijzonder of je er wel of geen plezier in hebt.

Wanneer ik ergens tegenop zie heb ikveel minder energie en als ik er zin in heb kan ik meer aan en zijn de consequenties  niet zo groot.  Dan  wals ik ook weleens s over de pijn e  vermoeidheid heen maar daartoe zet ik mezelf steeds minder aan en heb nu het geduld gewoon mijn rust te nemen. Goed naar mijn lijf luisteren en me daarbij zo goed mogelijk aan te passen. Ik heb dan het geluk dat ik mijn lijf wel redelijk goed ken. De symptomen  en gevolgen van wat ik doe of bijvoorbeeld eet.  Maar ja soms ga ik toch weer net een tikkeltje te ver en moet ik het bezuren. 

Maar ik denk dat je ook over je grenzen kunt gaan om jezelf niet in verveling,  eenzaamheid, onvrede of onrust tegen te komen. Een soort weglopen voor jezelf.  Dat is over het algemeen de gang van zaken waardoor mensen over de eigen grenzen heen gaan. Over  grenzen gaan omdat ik anders lijd en mezelf tegenkom. Niet lekker in mijn vel zit dus maar weer aan de gang ga, eroverheen wals of denk dat als ik het niet doe ik iets zal missen of tekortkomen. 

Zo langzamerhand kom ik erachter dat ik wanneer ik in de rust van mijn midden ben en van daaruit ervaar en tevreden ben er niets is wat zo noodzakelijk is als dingen doen vanuit dat gevoel van rust en blijdschap die er gewoon is of ik nu wel of niet iets doe.  Daar leer ik mijn grenzen kennen  en leer ik vanuit rust en tevredenheid soms meer aan te kunnen dan door te handelen tegen wil en dank.

Mind over body en dan gewoon doorbuffelen . Ja dat is ook een manier maar voor mij alleen te doenvanuit vrede rust en vreugdevolle inzet .

 Dat als eerste  te leren cultiveren is  een uitzonderlijke mogelijkheid waar je je slechts bewust van hoeft te worden. Als ik onder gunstige omstandigheden leef is dat een grootse mogelijkheid  die nueuwe persoectieven schept en waardoor het hele leven in een ander daglicht kan komen te staan. En waar vind je betere omstandigheden dan in een land met vele mogelijkheden en geen oorlogen waar je voor moet vluchten..

Het blijft spannend

 En toch vind ik dat het saai begint te worden. 

We zijn net weer terug ban de kringloop winkel. Er is daatste tijd heel erg veel opgeruimd en nog stees kom ik van alles tegen dat weg kan.  Waar ik een paar weken geleden nog over twijfelde gaat nu zonder pronlemen in de opruimimg.

Intussen schiet de verkoop van ons appartement niet erg hard pop. We hadden er meer van verwacht en hoe dat komt. Tja, zeg het maar. We zijn niet van plan erg veel langer te wachten en zullen op een gegeven moment stoppen met afwachten. Dan beslissen we als er werkelijk niets gaat gebeuren dat we ermee stoppen en blijven wonen waar we nu zijn. 

Zo langzamerhand gaan ook op dat terrein al weer nieuwe ideeën de ronde doen in ons creatieve denken. En er zijn alweer dingen die ik dan graag gedaan zou willen hebben. Dus nog even geduld en voor eind september moet het echt bekeken zijn. 

Het nadeel van zo z periode waarin ik niet weet wat er gaat gebeuren is dat ik er een beetje sloom van word. Zo langzamerhand hen ik nergens meer echt zin in.  Er staat veel beneden opgeslagen zodat de kamer een soort toonkamer blijft met niet al te veel pruttel/ En ja ik ben gewoon een pruttelaar die graag met spulletjes die ik mooi vind dingen verandert en weer nieuw leven in de brouwerij prober te blazen maar dat is er dus nu al meer dan 6 weken niet bij.  Misschien nog een maandje aankijken maar dan heb ik het wel gehad en stoppen we ermee. 

Het goede bericht is dat er toch weer een bezichtiging is gepland dus moeten we in ieder geval nog even aan de gang om alles wat er intussen toch weer teveel instaat  waar ik me mee vermaak weer op te ruimen.  

Iedereen zegt Ach je hebt er maar één  nodig dus wie weet.  

Een ander huisje?

Zien dat het gebeurt

 Alles wat er in de wereld gebeurt.

Ik schrijf er eigenlijk nooit over. Je zou kunnen denken dat ik me er niet mee bezig houd of dat het me niet interesseert. Het zou ook kunnen dat ik me af wil sluiten voor alle ellende die er is om dat ik daar zelf veel te veel last van krijg of heb, Maar nee dat is het allemaal niet. 

Ik voel me wel degelijk betrokken bij alle problemen die zich in de wereld voordoen en heb er zo hier en daar wel een idee over. Ik zou er wel raad op weten met mijn domme verstand.  De beste stuurlui staan immers aan wal zegt het spreekwoord.

 Nee waarom ik me er op blog niet zo over uitlaat heeft denk ik andere redenen.  En ik zeg 'denk ik'  omdat het niet zo vreemd is dat de mens in het algemeen zich graag voor de gek houdt en het eigen gedrag mooi praat omdat het niet altijd makkelijk is tot de ontdekking te komen dat je niet zo aardig of verstandig en intelligent bent als je denkt. Ik ben daar geen uitzondering op  heb ik ontdekt. Maar goed ik dwaal af.

Het is vreselijk wat er altijd weer opnioeuw in de wereld gebneurd. We blijven herdenken om niet te vergeten in de hoop dat het ooit ophoud.  Maar het houdt nooit op. Altijd weer zitten we verstrtengeld in machtsspelletjes en elkaar naar het leven staan.  Dat is op grotere schaal desastreus net zo als  op het persoonlijke vlak al lijkt dat minder gevaarlijk.   Een mens kan dan een standpunt innemen voor het een of tegen  de ander. Maar daarme blijven we doorlopend  in gevecht met onszelf en met de wereld of de ander.  Het is als een gebed zonder einde, een uit zichzelf rollend rad dat wereldwijd  zo groot is dat het niet meer tegengehouden kan worden. Iedere keer weer lokt het ene het andere uit . 

Dat is de situatie  zo is het al in alle eeuwigheid zowel op micro als op macro niveau. Ook al lijkt er verschil, de basis is hetzelde .  Waar links is, is rechts. We leven in een dualiteit en dat is aan de ene kant wat leven mogelijk maakt maar maakt aan de andere kant het leven onmogelijk. Dat wat leven wel mogelijk maakt zou je  polatiteit kunnen noemen en dat is nou precies  wat  de angel uit de dualiteit als gevecht haalt.  Dan zijn er misschien tegengestelde bnelangen  maar is het streven gebaseerd op aanvulling en het compleet maken van alle mogelijkheden.  Dan draait niet alles meer om eigenbelang ofs pecifiek groepsbelang.

Helaas zijn er (nog steeds) te wijnig mensen die zo kijken en daarnaar handelen. De weinige die er zijn en die dan ook nog wat wereldwijd in te brengen hebben worden vaak bij voorbaat al afgewezen en tegenwoordig zelfs bedreigd want er zal ook altijd ingeleverd moeten worden. En daar willen demeeste nensennietgraag mee dealen. 

Zo werkt dat roollende rad dat immens groot is en steeds groter wordt wereldwijd omdat ook de wereld relatief kleiner wordt en  daardoor duidelijker  de  verhoudingen tot uitdrukki g komen en de onderlinge afhankelijkheid  kan worden gezien.

Maar ook op het micro nineau in onze kleine eigen persoonlijke wereld werkt het niet anders.  

Maar helaas in een balangen wereld en in een wereld waar het altijd  draait om het eigen middelpunt  zal het altijd fout blijven gaan. in het groot en zeker ook in het klein.  We nemen altijd een standpunt in.  Dat hoeft niet slecht te zijn als aanvulling  maar het  iimpliceert vaak onnodig helaas  meestal  tweedracht. 

Natuurlijk moeten wijze mensen altijd proberen de tweedacht tot stiilstand te brengen en oorlogen te voorkomen  maar zolang er machtsposities bestaan en zoveel belangen een rol spelen waar inleveren onmogelijk lijkt is er geen houden aan en zal het altijd weer opvlammen. Daar is geen herdenki g tegenop gewassen. Die zijn na de eerste emotie al snel weer vergeten en dan gaat iedereen verder in het eigen belangen wereldje. Of wil men toch liever zo s elnogelijk van die zware emotie af.

Als je naar de oorlogen kijkt die voortvloeien uit angst en eigen belang en je staat boven op de berg naar het slagveld te kijken dan zie je alleen maar bloed vloeien.  

Daarom neem ik liever geen standppunt in door naar buiten een schuldige aan te wijzen omdat ik ook in mijzelf die tweedracht van voor en afkeur herken. Omdat ik daar n ook niet altijd zuiver onbevooroordeeld insta en daarbij overzie ik  niet alle oorzaken  en gevolgen  culturele achtergronden etc. Natuurlijk merk ik ddat soort invloeden ook allemaal in mijzelf op. Ook ik kijk met mijn eigen gekleurde ogen naar de wereld  met mijn eigen mening en  ervaringen.  

Het bverschil is echter dat ik er in mijzelf op reflekteer en zie dat het gebeurd ook in mijzlef anderrs zou ik er niet op deze manier over schrijven. 

Een oplossing wereldwijd zie ik dus niet. Het enige wat ik kan doen is al die structuren in het klein in mezelf leren herkennen en me spiegelen aan dat wat ik aan menselijk leed tijdens het nieuws voorbij zie komen. Hopelijk gedraag ik me dan in het klein een bbeetje beter en vergevensgezinder zonder.  

Toch nog een citaat dat ik vond van dr. KING

'Als we voldoende spiritualiteit en ethiek bezitten , kunnen we haat vervangen door liefde en houden van degene die het onrecht doet terwijl we de daad die diegene verricht haten.'

Ja daarvoor .... er is nog zoveel te leren of te overdenken.

Manjusri et het vlammende zwaard van wijsneid

Aap gedrag

 Em dan plotseling is het er weer. 

Wordt i veel te vroeg wakker want we zijn langslapers en dan schieten er allerlei onderwerpen  door me heen waarover ik zou willen bloggen. 

Dagen of misschien wel weken in mijn gevoel geen enkele motovatie om een blogje te schrijven met verschillende redenen daarvoor en nu is het er weer. 

Ik lijk wel een aap misschien moet ik rustig in een hoekje gaan zitten wachten tot het over is. 

Feit is dat mijn lijf niet zo wilde en de darmen heel pijnlijk en vervelend aan het doen waren. Dat gaat nu gelukkig al een paar dagen beter en zijn de ontstekingen waarschijnlijk over. Wel een gesprek met de arts gehad maar dat schreef ik geloof ik al.

Dat gebeurd er als je niet consequent  blogt dan weet je niet meer wat je wel of niet hebt geschreven. 

De verhuizing en verkoop van ons appartement loopt niet erg hard van stapel.  Maar ja we hebben ook maar één koper nodig. En volgende week is er weer een kijker. 

En dan ga ik eens zien of het me lukt blogjes in het voren te schrijven als ik weer de geest daarvoor heb die ik dan in stillere tijden kan publiceren. Hhhmmm dat is misschien een goed idee

Rust in de tent

 Ikben aardig aan het klungele met mijn lijf. Darmen en blaas houden er pijnlijke momenten op na. en dat is lastig. Zelfs zo dat ik gisternacht weer wakker werd van de pijn en ndat ik in de vroege ochtend toch in slaap viel werd ik daarna hondsziek wakker.  Het trekt allemaal wel weer bij maar ik heb het toch  gemeld om het in mijn dosier te laten zetten. Vorige week na een aanval ook al een uitgebreid gesprek met de arts gehad Er is niet zo veel te doen aan divertikulitis of het moeten heel grote ingrijpende dingen zijn en daar ben ik zelf ook niet aan toe. Tot op heden heb ik me er nog steeds doorheen geslagen. 

Gister had ik mijn ssuplementen niet ingenomen de pil voor de ogen maximeyes, D Manose met grandberrys, Temoe Lawak, vitami e D  en vanmorgen verbeelde ik me weer last te krijgen van de blaas. Het zal wel tussen de oren zitten maar ik ben toch  opgestaan en heb ontbeten en snel  de pillen geslikt. Ja en dan lekker op de bank. Even mijn aandacht tot rust laten komen.

 Gisteravond had ik plots zo'n zin om iets christelijks te lezen.  Ja dat zijn zo van die ingevingen. Ik heb voldoende lees materiaal op mijn digitaaltjes staan en heb het voor het uitzoeken.  Ik las een  hoofdstuk over de liefde uit: In navolging van Christus van Thomas a Kempis. Niet bepaald lichte stof maar  vaak vind ik dat fijn om op te reflecteren.  Het is weer even overschakelen vooral omdat in het Boehddisme waar ik nu meer vertrouwd mee ben en ik  geleerd heb wat ik erover lees of waar ik op mediteer van buiten  naar binnen in  mijzelf te teren ervaren. Alle kwaliteiten die we zouden kunnen ontwikkelen om het op een zuivere manier te leren kennen en het dan te leren  verinnerlijken zodat het zuiver herkent kan worden. Zo wordt ook lezen mediteren.

En nu vanmorgen terwijl ik mijn aandacht richtte en  overdacht wat  ik gister gelezen had dat het misschien toch niet zo verschillend is. Want als God, of noem het alles wat overstijgend is, alle kwaliteiten en mogelijkheden in zich heeft en wanneer je dat in jezelf kunt plaatsen om het daar te leren ontwikkelen dan is dat niet zoveel anders dan wat er in  het Boehddisme gedaan wordt. Ja ik weet het dat is niet de normale gang van zaken. God is iets buiten jezelf maar ook in de muystiek wordt er toch anders naar gekeken.  Je kunt er  in jezelf op  reflekteren net als op  op de verschuillende Deities  die voor kwaliteiten en mogelijkheden staan  in de Boeddhistisch traditie.  Daar worden dan de kwaliteiten  een voor een uitgewerkt in teksten of mondelinge lessen die in de bepaalde Deities op de voorgrond komen en zo leer je ze op die manier in jezelf te herkennen en eigen te maken.  In de Christelijke traditie wordt het overstrijgende, het Goddelijke niet zo gespeciciceerd uitgewerkt. In de mystiek vind je wel de weg naar het verinnerlijken  terug  en zo kun je het in jezlef leren ervaren en ermee werken. 

En gelukkig lees ikdat  steeds vaker dat  ook in de mainstreeam van de christelijke traditie het zo wordt gezien.

Misschien allemaal erg kort door de bocht maar ik vond het voor mezelf een mooie vergelijking, een  vondst en dat is dan weer het interessante met een  vergelijkende godsdienststudie. Het is niet de bedoeling alles op een hoop te gooien want dan gaat de zuiverheid verloren.  Het is namelijk echt niet allemaal het zelfde  en dat is maar goed ook want niet iedereen is hetzelfde ook al zijn we allemaal mens. Op het menselijk vlak zijn we onlosmakelijk met elkaar verbonden toch heeft  iedereen een eigen persoonlijkheid en die zou je ook niet graag opeen hoop gooien met je buurvrouw.  We hebben allemaal iets anders nodig op veel verschillende momenten. 

Of het nou pillen zijn, spiritualiteit of wetenschap we kunnen alles wat er is gebruiken en dan hopelijk ten goede voor al wat leeft en intussen gaat het toch al wel weer een stuk beter met mij.

Hopelijk houdt die buik zich nu weer eens een tijdje wat rustiger.  

Ik ging weer los

 Ziezo mijn tablet is geupdate dus kan ik er weer lustig op los bloggen.

In onze geplande verhuizing zit nog niet zoveel schot en het ziet ernaar uit dat het nog wel een tijdje gaat duren of misschien wel niet doorgaat en we gewoon hiet blijven wonen. Ook goed. 

Maar ik krijg wel steeds meer zin om toch weer geoon wat in te kunnen plannen aan dingen waar ik zin in heb. Wachten op de dingen die komen kan soms lang duren. Normaal gesproken vliegt de tijd maar als je ergens op moet wachten duurt het soms een eeuwigheid. Dan  duurt het koken van een eitje al verschrikkelijk lang 

Er is zoveel in verband met eventuele bezichtigingen aan de kant gezet en opgeborgen. Dus kocht ik een nieuw vaasje. Daar kan ik me geen buil aan vallen. Het staat hier mooi en kan ook gewoon mee verhuizen.  

Wel heel veel planten heb ik al weggegeven want die kunnen we niet plaatsen . Hier heb ik veel meer vensterbanken. Daar is meer glas tot bijna aan de vloer.  Mocht het verhuizen toch niet doorgaan  dan  zijn ze hier  gauw genoeg weer aangevuld want die dingen groeien vanzelf groter en rijzen soms de pan uit.  waardoor ze eigenlijk teveel ruimte in beslag gaan nemen.  Ja zo gaat dat.

Zo  dook ik vanmorgen in de boekenkast.  Er zijn honderden boeken naar Colofon de tweedehands boekwinkel  gegaan en naar vrienden omdat ik ze niet meer kan lezen en de lege  plekken  vulde ik  met dingen die ik mooi vind maar de verdeling in de kast klopte niet en de boeken  die ik hield stonden  niet meer makkelijk vindbaar. Dus nu staat het weer naar mijn zin.  Maar dat wil niet zeggen dat het zo bnlijft. Er kan nog van alles veranderen. Daar houd ik wel van, van verandering

Ook de versterker van mijn gitaar die op de achtergrond te zien is bij het vaasje, stond niet meer aangesloten en zo kwam er ook van spelen bijna niets meer maar vanmiddag heb ik weer heerlijk een poosje zitten jengelen.  Toch wel weer heetlijk om er  wat leuks uit te toveren. Het is heerlijk om ermee te spelen en de accoorden bij elkaar te zoeken die ik wil gebruiken. Stel je er niet teveel van voor het is gewoon voor mijn eigen plezier en slaat soms nergens op. Maar niemand die er last van heeft en Fer moedigde me aan dus ging ik weer los 🤣

Verbeter de wereld

 Gewoon een citaat diat ik zojuist  tegen kwam

Het lastigste dat er is denk ik.  Maar ook het enige wat gedaan kan worden als ik geen directe  invloed  kan yutoefenen op politici .

Ik wordt nog weleens boos op deze en gene. Jij ook?

The violence within ourselves ~ Ayya Khema

If we divide into two camps; even into violent and the nonviolent; and stand in one camp while attacking the other, the world will never have peace. We will always blame and condemn those we feel are responsible for wars and social injustice, without recognizing the degree of violence within ourselves. We must work on […

]

Ziek zijn, beter worden

 He he, vamdaag voor het eerst sinds een week of drie voel ik me een stuk beter.  Nu ik het vorig blogje terug lees is het me ook duidelijk waarom ik het schreef. Ik was misschien toch 'zieker' dan ik zelf wilde opmerken Blaasontsteking en daaraanvolgend de chronisch terugkerende diverticulitus met veel pijn en narigheid gaat me toch niet  in de koude kleren zitten.

Ik noem het geen ziek zijn maar Fer zegt: Wat wil je ook je bent drie weken ziek geweest.  En misschien moet je het ook wel ziek noemen maar zolang ik niet naar bed moet vanwege allerlei ellende en gewoon tussendoor allerlei dingen kan doen is het normaal.  Zo is het toch al die jaren gegaan alleen vroeger moest je door envoor zorgen dat de huishouding en de kinderenen reild en zeillen . B; Blaas en darmontstekingen uitzingen en als de pijn niet meer overheerst deed ik gewoon mijn ding. 

Nu is dat anders. Geluikkig heb ik zelf het gevoel dat het allemaal minder vaak opspeelt omdat ik nu ytoch een veel rustiger leven heb en een lieve partner die altijd voor me klaarstaat en me niet uit het oog verliest als ik het moeilijk heb. Hoe fijn is dat en hoe gelukkig kan je daarmee zijn. 

Het was wel weer even heel heftig met veel pijn en ik voel lanhzamerhand mijn energie weer terugkomen.  Nu ik ouder ben duurt dat wel allemaal iets langer  en heb ik meer tijd nodig om bij te komen maar dat hoort er allemaal bij. Het is zo apart bijna niemand die het aan me ziet alleen Fer heeft het altijd wel in de gaten als ik niet goed ben.  Ik kreeg zelfs een paar keer te horen dat ik er goed uitzag.  

Maar zelfs de plantjes leken een beetje te treuren de laatste tijd en vanmorgen ging ik weer langs met een gietertje en jawel hoor ze zagen er net zoals ik voelde weer veel vrolijker uit. 

Er gaat ook steeds meer tijd zitten in dfe begeleiding van schoonmama. Ik hoef me daar niet meer zo druk over te maken maar ben er natuurlijk wel nauw bij betrokken en zie hoe moeizaam dat allemaal gaat. Hoeveel het kost om alles op de rit te houden. Gister was ze alweer gevallen door de duizeligheid die ze heeft en kon gelukkig nu zelf weer overeind komen. Nu is er een sleutelkastje voor de zorg geregeld en als Fer niet druk is met mij dan is hij het wel met zijn moeder. Hij komt nog maar weinig aan zijn eigen dingen die hij graag doet toe.  Dat is best zwaar. Gelukkig kan hij nu ook een en ander met zuslief regelen en dat is fijn.  Ik was enig kind en had alle zorg voor mijn moeder alleen maar die zat later wel heel tevreden  in een verzorgingshuis en dat is nu bijnas niet meer te regelen. Ook al heeft schoonmama daartegen nu een ietsiepietsie minder weerstand vanwege alle ellende die ze nu ervaart het gaat allemaal niet van harte. 

Afgelopen maandag zijn we toch nog een klein rondje in de dierentuin gaan lopen maar ons standaard rondje was me toch te veel en halverwege weer terug.  Het was wel heerlijk weer even de benen te strekken en rond te hobbelen maar thuisgekomen was ik toch wel erg moe.  

Een paar weken geleden waren we in Wageningen waar we graag willen gaan wonen. In het Arboretum daar als het ware om de hoek is een beelden tentoonstelling. Beelden Op DeBerg. Ik schreef er eerder een bloge over

https://ellyseigenwijze.blogspot.com/2024/06/niet-zeuren.html

Hier vind je meer info. 

https://www.beeldenopdeberg.nl/

En dan nog een fotootje uit het archief.

Nog steeds heel blij met de fotootjes die ik verleden jaar kon maken. Gewoon buiten in Bergers Zoo waar ook buiten de dierverblijven prachtige op amen zijn te maken.

Deze van de parelmoervlinder waarover ik las in de Gelderlander:

Hetzelfde geldt voor de bosparelmoervlinder. Vroeger was dat een algemene soort in Nederland, maar tegenwoordig is het insect alleen nog op de Veluwe te vinden. Dat heeft ook te maken met de aanwezigheid van herten, die met hun graasgedrag zorgen voor een goed leefgebied voor deze vlinder. Bijzonder is dat zowel de rupsen als de volwassen vlinders in groepen leven.

Kijk en dan pak ik precies de verkeerde foto die niet helemaal scherp is. Dat zie ik niet op  die kleine icoontjes Dus plaats ik hem hier ook maar iets kleiner.