https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=384840169608273&id=339188887615
De Dalai Lam en wetenschappers over compassie en wetenschap
Het begint allemaal heel langzaam maar langzamerhand worden de gesprekken steeds interessanter. Zo herken ik altijd de opbouw van de Boeddhistische lessen. Alle aspecten over compassie, boosheid, angst, lijden etc. komen voorbij
Het eerste blogje na het eerste honderdtal. Zo apart dat er alweer zoveel blogjes hier staan. Allemaal over de manier waarop ik in het leven probeer te staan. En dat gaat voor een groot deel over eigen verantwoordelijkheid in het kader van liefde mededogen. En ik merk steeds meer hoe moeilijk dat is om die eigen verantwoordelijkheid voor de volle honderd procent op een juiste manier te nemen met betrekking tot mijn medemens.
Uiteindelijk zijn we als mens allemaal (hopelijk) bij elkaar betrokken. Al hebben we het gevoel dat de ene mens je meer aan het hart gaat dan de ander maar uiteindelijk wil ieder mens gelukkig zijn en zou ik het liefste willen dat ieder mens ook daadwerkelijk gelukkig was maar helaas dat lijkt een Utopia.
Soms kom je in een spagaat terecht wanneer je voor de een iets wilt betekenen terwijl de ander zich daardoor vreselijk benadeeld voelt. Tegenstrijdige belangen spelen altijd en overal een rol. Daarom vind ik het zo belangrijk om, wat er ook gebeurd, ieder keer weer mijn eigen midden op te zoeken in stilte en te overdenken wat de beste weg voor mij is om er te kunnen zijn met alle tegenstrijdige dingen die op me af komen.
Als ik in stilte en rust dan weer bij mezelf kom merk ik dat alle woeste golven van de oceaan zich aan de oppervlakte afspelen en daaronder in de diepe stilte in het midden van het zelf en de ademhaling de rust weerkeert. En dan hoop ik maar dat iedereen die weg kan vinden om er in alle rust en stilte te kunnen zijn in deze soms idiote en turbulente wereld.
Me betrokken voelen met al het leed rondom maar zonder die diepe rust en stilte zou ik er niet meer kunnen zijn. Ik ben blij dat ik iedere keer de techniek weer vind om terug te keren in mijn eigen midden.
Soms is de weg om te gaan geen vlotte snelweg maar zwaar en vermoeiend.
Mind is a weird thing because it can think about itself
Demo Rinpoche
In 2015 schreef ik het volgende blogje. Ik veranderde hier en daar iets maar vond het de moeite waard het nu hier te plaatsen.
Het zijn dingen waar ik met regel over nadenk en het dan prbeer te verwoorden. Dat wil niet zeggen dat ik het ook als een waarheid bedoel. Dat zou alles vastzetten en dat is niet mijn bedoeling. Wat zich in het ewust zijn afspeelt, is afhankelijk van alles waar het mee geconfronteerde wordt en dat kan oneindig veel zijn, waarmee ik maar wil zeggen dat er voor ons als mens niets vast staat.
Bewustzijn
Wat enorm veel mogelijkheden om te oefenen biedt deze lastige en voor velen zware tijd als je er voor open wilt staan. Oefenen daarmee bedoel ik dan het leren omgaan met de omstandigheden. We zijn hier in net westen erg verwend met zóveel mogelijkheden dat we geneigd zijn te denken dat er overal een oplossing voor is. En dat is niet zo.
In het boedhisme hebben we het dan over beoefeningen en in het christendom gaat het meestal om overgave. Het is natuurlijk niet hetzelfde omdat de uitgangspunten van deze twee verschillend zijn. Al wordt tegenwoordig het goddelijke ook in het christendom verweven met dat wat ook in de persoon zelf aanwezig is , is er toch een iets andere benadering.
Hoe dan ook en wat er dan ook in onszelf aanwezig is, want ik denk dat we alle mogelijkheden zowel heilzaam als onheilzaam in ons hebben, je kunt aan alle innerlijke mogelijkheden, onze eigen kwaliteiten niet altijd zomaar raken. Ons eigen verhaal, alles wat we bedenken staat het gefluister van wat diep in in ons hart verborgen is in de weg.
Ons eigen alles overheersende verhaal van dit wel en dat niet en alle fenomenen van etiketjjes voorzien Alle wat ons aantrekt en alles wat ons afstoot , de weerstanden maken ons moe, doodmoe soms. En dat is wat we in deze tijd veel zien gebeuren.
Dan denk ik: waar is mijn energie gebleven. Waarom voel ik me toch zo moe. Ik heb goed geslapen, ik heb het goed, hoef niet hard te werken en toch ben ik moe. Met heel veel opmerkzaamheid kom ik er dan achter dat het komt door, soms zelfs minimale weerstanden. Dingen die ik in eerste instantie niet eens in de gaten heb. Dingen die nog moeten, een telefoontje, iets regelen, een afspraak afzeggen, noem maar op, waar ik geen zin in heb of waar ik een beetje tegenop zie. Nou gewoon dat soort prut dingen die kennelijk mijn energie ondermijnen. En dat klopt dan wel want als ze gebeurd zijn keert mijn innerlijke blijdschap en energie wel weer terug. Laat staan als ik me door grotere problemen mee laat nemen. Jonge jonge, moe word ik daarvan. Als er lijfelijk niets aan de hand is, hondsmoe.
En toch kom je er niet omheen. Het is wat het is en we zullen ondanks al dat gepruttel moeten leren omgaan met wat we zelf niet kunnen veranderen. Als de omstandigheden heel zwaar zijn en moeizaam maar niet te veranderen, is het zinvol een weg in onszelf te zoeken.
En dan wordt het hoog tijd mijn eigen midden op te zoeken zodat ik er toch weer zonder frustratie kan zijn voor mijn medemens.
In stilte verblijven, rustig ademhalen en de weerstanden los laten , in het Christendom overgave. In het Boeddhisme het eoefenen in bijvoorbeeld het inzicht van de vergankelijkheid. Weten dat al die wolkjes aan de hemel voorbijgaan. Terug in het eigen midden met als aandachtspunt de ademhaling in ontspanning, stabiliteit en heldere aandacht om uit te komen bij het warme hart . Zonder commentaar leren ervaren wat is. Leren zien hoe alle dingen in mijzelf tot rust kunnen komen of misschien soms ook niet maar me daar dan ook bewust van zijn zonder oordeel en weten dat de zon achter de wolken schijnt.
Geen enkele behoefte om wat dan ook te schrijven en geen enkele intensie om een oordeel te vellen over alles rondom corona.
Er wordt meer dan genoeg over gezegd en gedaan en mijn medeleven met allen die daar mee te maken hebben vind ik belangrijker dan mijn uitlatingen daarover. Ook zonder me met alle moeizame omstandigheden die beperkingen met zich meebrengen te bemoeien, is er genoeg om me betrokken te weten bij degene die op mijn pad komen.
Natuurlijk zal ik ook blij zijn als het voorbij is maar heb ook geen moeite met mijn leven in deze periode van beperkingen waar we nu in zitten. Daar ben ik dankbaar voor want dat is geen verdienste maar geluk hebben. En heel misschien een beetje weten uit eerdere moeilijke ervaringen hoe met omstandigheden om te gaan.
Er zijn velen die het extra zwaar hebben.
Ik zet me liever in mijn omgeving in op de plekken en voor de mensen die een beroep op me doen. Al ben ik niet tot veel in staat maar als ik kan zal ik er zijn.
Veel activiteiten vinden nu digitaal plaats en daar ben ik heel blij om. Dat die mogelijkheid er is in deze tijd dat is geweldig. Zo kan ik toch wekelijks contact hebben met bijvoorbeeld Veroni.
Zij ligt al vanaf haar 18de jaar op bed en is nu in de veertig met een verkrampt pijnlijk lijf dat steeds verder achteruit gaat. Ze heeft post traumatische spier dystrofie en natuurlijk moeten we extra alert zijn dat zij niet ziek wordt maar dat geld voor aal mijn medemensen. Zij kan alleen haar armen en hoofd bewegen. Altijd pijn en toch is zij de oprichtster en drijvende kracht achter Stichting Intermobiel. Een platvorm voor mensen met een handicap.
Samen met anderen zijn we bezig met de Lamrim. Het Boeddhistische Pad.
De vier edele waarheden die de Boeddha ons vertelde zijn:
Ja er IS lijden
Er is een oorzaak voor het lijden
De waarheid van de beëindiging van het leiden
En er is een pad naar het opheffen van het lijden.
Vier dikke boekdelen waar we al eerder doorheen gingen en steeds weer nieuwe eyeopeners geven. De Lam Rim een totaal pad om te gaan waar we veel aan hebben om een weg te vinden die veel steun geeft aan onszelf en daardoor hopelijk ook aan anderen door er gewoon te kunnen zijn onder alle omstandigheden in het hier en nu.
Daar houden we ons liever mee bezig.
Orientalis, Nijmegen
Er komt tegenwoordig zoveel boosheid voorbij. Niet alleen life maar ook op TV en in het nieuws.
Ik heb me er eens in verdiept wat het betekent voor mijn lijf, mentaal en voor de geest om boos te zijn? Want boos, tja ik denk dat we dat allemaal wel eens zijn.
Ik heb ermee kunnen oefenen in geleide meditaties. Eigenlijk moet je dat ook niet zo maar alleen in je uppie doen en uitzoeken wat het met je doet zonder de mogelijkheid om er daarna over te kunnen spreken met iemand die je vertrouwd of waar je een goede band mee hebt opgebouwd.
Er zijn therapieën die er soms nog eens een schepje bovenop doen. En je met een kussen laten vechten en dergelijke. Ja, kracht zit er wel in boosheid en die kracht zouden we ook in kunnen zetten om iets positief om te bouwen naar iets dat heilzamer werkt dan boosheid.
In het Boeddhisme wordt het aanwakkeren van boosheid niet aanbevolen. Maar het onderdrukken ervan evenmin. want als je er echt naar leert kijken dan krijg je in de gaten dat boosheid heel veel met je doet. Niet alleen mentaal maar ook in de geest wordt de reactie duidelijk. Ook door het te voeden daardoor wordt het zelfs steeds makkelijker de boosheid te laten stromen. Dat het boksen met een kussen bijvoorbeeld boosheid zou verminderen daar zet ik persoonlijk een groot vraagteken bij. Boosheid heeft veel impact op het leven zelfs je lijf kan in een soort verkramping terechtkomen om maar te zwijgen over de geest. Je gaat in boze gesprekken op het puntje van je stoel zitten en buigt naar voren om je woorden met je lijf kracht bij te zetten. Boosheid brengt veel onrust teweeg
Het roept in ieder geval een enorme energie naar boven. Die boosheid kan op jezelf gericht zijn maar meestal op de ander want we denken dat de ander de schuldige is. Die zorgt ervoor dat ik boos word. We voelen ons geraakt.
En als we boosheid op ons af voelen komen probeer dan maar eens zelf niet boos te worden. Zo volgt het een uit het ander.
Eigenlijk weten we wel dat alles wat er op ons afkomt aan boosheid meer over de ander zegt dan over mij maar ja, realiseer je dat maar eens als je al middenin die boosheid zit. Aan die wisselwerking hoe het op de ander werkt, zie je al dat boosheid zich meestal alleen maar vermeerdert. En dan raken we daar volkomen mee geïdentificeerd en DAT zouden we niet hoeven doen.
Kijk als we dat nou vóór konden zijn. Dat zou mooi zijn. En dat is dan het punt waar ikzelf mee oefen. Het is een kwestie van aandachtig opletten. Zien dat ik het weer doe me weer mee laten nemen door alle emoties. Dus gewoon oefenen en opmerken in aandacht zien wat er in mezelf gebeurd en hoe ik reageer. Hoe het ook is boosheid vermeerderd steeds en het is geen heilzame kracht.
De kracht die uit boosheid voortkomt zouden we beter kunnen gebruiken en de tegenkracht die we daarvoor in kunnen zetten is geduld. Mezelf observeren en me er niet door mee laten nemen me niet identificeren met de vele opgeroepen emoties en in mijn eigen midden proberen te blijven. Want emoties dat had ik al geleerd, ze kunnen als wolkjes aan de hemel voorbijdrijven. Zelfs donderwolken doen dat. Denk erom dat zo'n oefening heel wat energie nodig heeft. Zie de boosheid kijk ernaar en laat het los. Realiseer je de kracht die je nodig hebt om geduldig te kunnen zijn . Daarbij moet ik aantekenen dat het niet gaat om het geduld dat we nodig hebben om een karweitje te doen het is puur gericht op boosheid ernaar kijken en terug naar mijn eigen midden in plaats van de boosheid te voeden het laten bezinken en terug naar mijn midden waar ik door de boosheid uitgerokken werd. Dit is een Boeddhistische oefening die pas na vele vorige stappen beschreven wordt en dus uit de context is gerukt. Hetgeen niet altijd handig is. Maar ik persoonlijk vind het een heel nuttige oefening. In rust zijn ellendige gevoelens beter en constructiever bespreekbaar en een plek te geven.
Inderdaad is in rust en stilte kunnen verblijven ook een heel goede oefening om de geest tot rust te laten komen.
Wat ik las en zelf zeker niet beter kan verwoorden zijn de woorden van Dagpo Rimpoche.
De eerste situatie waarin we verstoord kunnen raken, is wanneer iemand anders ons schaadt.Wanneer iemand anders ons op welke manier dan ook schaadt, zullen we ons geduld verliezen, ongeduldig en boos worden. Vanuit de woede die in onze geest opkomt en vervolgens bezit neemt van onze bewustzijnsstroom, zullen we allerlei dingen doen en zeggen waarmee we degene die de schade toebrengt, proberen af te wenden, weg te jagen, te elimineren, enzovoort. Geduld is nu: ervoor zorgen dat we niet verstoord raken op het moment dat we worden geschaad. Ervoor zorgen dat we niet ons geduld verliezen, we niet boos worden, maar geduldig blijven Dat is de eerste soort geduld, het geduld van het niet vergelden van kwaad dat ons wordt aangedaan.
…We reageren op dat verstoord raken met woede, enzovoort. Daarmee zijn we volledig van slag. Het veroorzaakt ook lijden. Het veroorzaakt onmiddellijk ongemak in onze eigen geest.
…Iemand die leert om problemen op te lossen en er op een constructieve manier mee omgaat, zal wanneer zich bepaalde moeilijkheden voordoen ook weten hoe daar het beste een reactie op te geven. Als er problemen zijn zullen we altijd proberen om die op te lossen.\...als we geconfronteerd worden met een niet-oplosbaar probleem, zullen we daardoor niet ons hoofd verliezen, mateloos in de put raken of depressief worden, maar juist door deze tweede soort geduld erin slagen om constructief te blijven.
En dan nog iets als ik ernaar kijkt gaat het om zelfreflectie, om ermee te leren omgaan. Zoek ik een weg om in rust en vrede in het eigen midden te blijven. Wat handig is, is gewoon opletten, zien wat er gebeurd en me voornemen boosheid te transformeren in geduld of met een goede therapeut of coach of zoals ik met het boeddhistische pad en hun waardevolle methodieken aan de gang gaan en je eigen weg vinden in rust en vrede met jezelf. Want zoals ik al eerder vermeldde Aan deze stap gaan heel veel eerdere stappen vooraf. De methodiek die in het Boeddhisme wordt uitgezet is op een bepaalde manier heel flexibel maar kan ook heel strikt zijn zonder dat het wetgeving van buitenaf is. Alles is altijd gericht op een ontwikkeling van binnenuit. ook omdat er altijd meerdere omstandigheden een rol kunnen spelen. Om die inzichten op een juiste wijze te integreren heb ik zeker meer dan één leven nodig
De kracht van boosheid kan ik dan hopelijk ooit echt inzetten voor meer constructieve zaken.
Ik heb nog een heel concept klaarliggen over boosheid maar of ik dat in dezelfde vorm ga publiceren weet ik nog niet. Ook op het vorige blogje kreeg ik enkele reacties binnen die me aan het denken hebben gezet.
Het is erg moeilijk om vanuit een Boeddhistisch perspectief waar ik me al een kleine dertig jaar mee bezig houd, als een amateurtje mijn ervaringen te beschrijven. Het is zonder professionele kennis van hoe ik moet schrijven om zo de basis principes van mijn ervaringen over te brengen en hachelijke zaak. De ene keer lukt dat beter dan de andere keer maar er zitten altijd erg veel mitsen en maren aan de manier waarop ik het al schrijvend uit kan drukken. Altijd zouden er overal kanttekeningen bij geplaatst moeten worden. En dat is heel lastig .
Mijn ervaring met het Boeddhisme is dat het in motivatie en discipline van beoefeningen heel duidelijk en strikt is maar alle leringen hebben altijd een onderbouwing die niet voor een gat gevangen zijn. Omdat er niets is dat op zichzelf bestaat. Dus ook altijd binnen een context geplaatstmoet worden. Er zit een logische opbouw in de leringen van de Lam Rim die gelvolgd moet worden om tot juiste resultaten te kunnen komen. en zodoende in onderlinge afhankelijkheid van elkaar een geheel en filosofie vormen.
Het is voor een onbekwaam iemand als ik niet mogelijk om over mijn eigen schrijfsels die uit mijn persoonlijke ervaringen voortkomen in discussie te gaan. En daar is dit blogje ook niet voor bedoeld. Wel is een reactie altijd mogelijk in het antwoordformulier in de zijbalk. Dus ik heb het formulier onder de blogjes weggehaald zodat ik ook eventueel persoonlijk kan antwoorden en de gegeven feed back in eeen ander blogje kan meenemen als dat van toepassing is. Altijd interessant dingen vauit verschillende perspectieven te bekijken ook al kan ik alleen maar schrijven vanuit mijn eigen ideeën en inzichten.
Als je hier toch blijft lezen, hartelijk dank voor de betrokkenheid.
Iedere keer merk ik het weer. Als ik dingen lees of wanneer ik zelf iets schrijf over de dingen die me bezig houden binnen spiritualitiet in het dagelijks leven. Het is vaak te kort door de bocht. Je zou bij alle geschreven uitspraken zoveel kanttekeningen moeten zetten omdat het voor velerlei uitleg vatbaar is. Dat is het nadeel van erover schrijven. In gesprekken geef je snel aanvullingen of een toelichting. Want in het dagelijks leven gaat het altijd over honderdduizend interpretaties en niemand is hetzelfde, Idereen denkt of reageert anders.
Zo kan een uitvinding van kernenergie waardoor je het atoom voor prachtige dingen kunt gebruiken misbruiken in een atoom bom. Vanwege hetzelfde misbruik zijn spirituele geschriften soms ondergronds gegaan en geheim geworden omdat het misbruikt kon worden. Kijk naar de vreselijke fundamentalistische gebeurtenissen die een misbruik zijn van verkeerd uitgelegde religieuze zogenaamde voorschriften en kijk bijvoorbeeld naar het hakenkruis en de jodendster die Hitler misbruikte. Zij kwamen voort uit oosterse wijsheidtradities en werden door hem fout geinterpreteerd met afschuwelijke consequenties.
Als we niet meer leven vanuit medemenselijkheid en liefde mededogen en in tijden van crisis gaan voor het behoud van onze eigen ideeen ons eigen lijf en leven en de ander aanwijzen als schuldige als we anderen van ons gelijk willen overtuigen, wordt het er niet beter op. Dan worden, wij mensen, botsende krachten in plaats van zielsverwanten.
Mijn devies is altijd geweest alles mag er zijn. Niets uitgezonderd.
En hier komen we dan weer bij die kantekeningen want schrijven is niet praten met elkaar. Het is altijd te kort door de bocht en kan verkeerd uitgelegd worden.
Ik schrijf, omdat niemand mijn ideeën hoeft te volgen dus alleen maar voor mezelf en iedereen mag het lezen maar is ook vrij het niet te lezen.
Alles mag er zijn, niets uitgezonderd ... dat is mijn lijfspreuk denk ik vaak. Het is een groot goed daarmee te kunnen leven
Ikzelf mag er dus ook zijn. Precies zoals ik ben en dat geld voor iedereen.
En hier komt mijn kanttekening
zolang ik geen levens in gevaar brengt en ik helder de consequenties van mijn gedrag op anderen leer zien en dus zie wat ik een ander aandoe
Soms kun je kwetsen onmogelijk voorkomen. Maar het kan wel mijn uitgangspunt zijn en blijven. En dan is in rust, stabiliteit helder en aandachtig in liefdevolle vriendelijkheid te kunnen blijven een groot goed
Pffff ik weet het zeker. Ik heb meer dan één leven nodig om liefdevol en vriendelijk te zijn en te blijven onder alle omstadigheden. Zeker als ik tot de conclusie moet komen dat ik het op mij 76 ste nog niet onder de knie heb 😆
Maar gelukkig is er ook 99 keer vallen en honderd keer opstaan.
En als het herhaakdelijk niet lukt rustig en vriendelijk te blijven kun je het onderwerp van onrust beter uit de weg gaan en achter je laten
Misschien toch ook eens iets schrijven over de kracht van boosheid. Daar ga ik over nadenken
Ik kreeg dit artikel te lezen en voor mij is het heel bijzonder. Het bevestigd dat een zinvol leven bestaat uit aandachtig zijn.
Ik wil het vaker lezen als een soirt begeleide meditatie en daarom plaats ik het nu hier. Makkelijk bereikbaar.
Het geheim in ieder van ons
Maarten Houtman - Tao-zen weekend mei 1999
Over de stille geest is het moeilijk spreken,
want het is een spreken over iets
wat zich in woorden niet laat vatten.
De stille geest leeft in ons,
maar wij kennen hem niet -
terwijl hij ons hele leven aanwezig is,
zelfs de oorzaak is van onze geboorte,
en ook na onze dood blijft voortbestaan.
Er valt dus weinig over te zeggen,
het is iets wat je zelf moet opmerken.
Je kunt gaan opmerken wat er in je is
buiten alles wat je kent:
je kent je gedachten,
je kent je gevoelens,
je kent je gewoonten,
je kent de idealen die je hebt,
de dingen die je nastreeft,
je kent verdriet, plezier, vreugde.
Maar wat daaraan vooraf gaat?
Elke beweging, elke ademtocht
is alleen maar mogelijk
omdat dat andere er is.
Je kunt het leven noemen,
je kunt het God noemen,
je kunt er allerlei namen aan geven -
het is onbekend,
het is het geheim in ieder van ons.
Zolang je dat geheim niet tot je toelaat,
zolang je het niet kent in zijn hoedanigheid,
zolang leef je aan de buitenkant.
Ook al heb je heel diepzinnige gedachten,
ook al lees je prachtige boeken,
het is allemaal over datgene wat je niet kunt aanduiden.
Het allerbelangrijkste wat je moet begrijpen
is dat je zelf moet ervaren.
Want bewust worden
is de enige diepe zin die het leven heeft -
bewust worden van alles,
niet alleen van de dingen die je mooi vindt,
maar van elke wending van je gedachten,
van elke intensiteit van je gevoel,
van de onrust die er bij ieder is
ook al lijkt het een heel gelijkmatig mens.
Zodat je gaat merken wat er in je omgaat,
en welke invloed dat heeft op je adem.
De meeste meditatiesystemen schrijven voor:
dat moet je zus doen, dat moet je zo doen.
Ik zeg alleen: merk op wat er gebeurt.
Ik geef alleen de punten waar je op moet letten
om verder bij jezelf te komen,
bij je totale zelf.
Want daar gaat het om
niet om dat hele kleine stukje wat je kent -
ook al heb je tachtig jaar geleefd,
het blijft een heel klein stukje.
De werkelijkheid is veel diepgaander,
veel subtieler,
veel complexer.
Hoe beter je leert opmerken wat er allemaal in jezelf gebeurt,
hoe rustiger je wordt,
vanzelf.
Je hoeft jezelf niet tot stilte te manen,
dat volgt vanzelf:
als je opmerkt wat er in jezelf gebeurt
en daarbij kunt blijven met je aandacht,
word je vanzelf stil.
Dat is de schoonheid ervan.
Het is niet iets wat je je voorneemt, het gebeurt in het ontdekken,
in het ervaren.
Dat is de diepste zin van meditatie:
dat het uit zichzelf gebeurt,
en niet iets is wat jij je voorneemt of als doel stelt.
Als je je iets als doel stelt -
wat het ook is, het mag nog zo mooi zijn -
is het dood,
is het statisch,
het kan niet meer veranderen.
Je moet steeds zorgen dat je ontdekt.
Dat kan alleen maar door te doen,
en je geen gedachten te maken waar je uitkomt.
Dat is voor ons misschien het allermoeilijkst;
dat je elke gedachte erover voorgoed wegzet.
Je weet niet waar je uitkomt!
Mijn ervaring is niet gelijk aan die van een ander.
Uiteindelijk heb je alleen iets aan je eigen ervaring,
hoe betrekkelijk die ook is.
Ik weet heel goed:
onze ervaringen zijn geconditioneerd
door onze opvoeding,
door alles wat je doorloopt
als je geboren wordt, opgevoed wordt en leeft.
Maar dat is de enige basis die je hebt,
dus daar werk je mee.
Als je blijft opletten,
blijft ervaren wat er aldoor in je gebeurt,
dan wordt dat vanzelf weggewassen -
helemaal niet ingewikkeld, het gebeurt!
Ja natuurlijk dat is zo maar angst hebben we ook nodig want we moeten wel goed uitkijken als we de straat oversteken. De angst om onder een auto te komen als je niet uitkijkt is niet denkbeeldig. Maar verder kan angst rare dingen met je doen.
Vanmorgen heb ik een coronacheck laten doen. Gister voelde ik me niet goed en ik hoest met regelmaat. Niet heftig, maar toch. Het leek me beter maar eens ff te laten checken. Nou hoorde ik dat mensen het een verschrikkelijke test vinden die je niet makkelijk zou laten doen. Ik maakte me er gelukkig niet druk over en ging opgewekt het teststation in en wie schetst mijn verbazing... Het is een fluitje van een cent.
Vroeger had ik verschrikkelijke angst voor de tandarts en de behandelingen waren vreselijk. Zo pijnlijk in een woord grote ellende en vooral angst. Na jaren van opmerkzaamheid en leren kijken naar de dingen zoals ze werkelijk zijn moest ik weer naar de tandarts voor 4 implantaten. Met de aangeleerde know how ging ik met een open mind in de stoel zitten en wilde nu weleens exact voelen wat ik voelde. Nou dat haalde dus niet bij mijn herinneringservaring van ellende. Ik was verdoorfd voelde geen pijn en natuurlijk lastig was het wel.
Hoe je dingen ervaart en hoe je ermee omgaat is in mijn ervaring dus maakbaar. Hoe doe je dat? Het is een jarenlange oefening van opmerkzaamheid. Nou kun je natuurlijk op je kussentje gaan zitten met allerlei mooie ideeën in je hoofd. Opmerkzaamheid, Jezelf trachten leeg te maken van allerlei gedachten waardoor er meer rust ontstaat. Geconcentreerd blijven en iedere keer als je afdwaalt weer terugkeren naar je object van aandacht, wat dat dan ook is. Prima goede oefening Maar....
Als je de drie kwaliteiten van ontspanning, stabiliteit en aandacht die je in brengt voor en tijdens de meditatie niet over weet te brengen in het dagelijks leven, het leven met al zijn dagelijkse beslommeringen en chaotische indrukken in crisistijd dan zal je wereld er niet door veranderen. Blijft crisistijd een beangstigende invloed op je uitoefenen.
En wat is dat dan, die verandering?
Dat is de manier waarop je naar de wereld kijkt vanuit ontspanning, stabiliteit en aandacht. De dingen zien zoals ze werkelijk zijn zonder er allerlei etiketten op te plakken van fout en goed. Je realiseren dat jij het bent die naar de wereld kijkt en dat is altijd door je eigen bril. Of die nou roze of zwart is. Het is jouw innerlijke bril die kleur geeft aan een wereld. Zonder angst en een gevoel van vriendelijkheid zal het er heel anders uitzien dan in afkeuring verwerping en boosheid.
Kijk, en daar in het dagelijks leven, daar is het dat de oefening zoden aan de dijk gaat zetten. Met beide voetjes op de grond zonder alle vooropgestelde ideeën over hoe fout alles is en hoe het zou moeten zijn. Want zo is het niet en zo wordt het niet. Nu nog leren wat je in de rust en stabiliteit op het kussentje begonnen bent te ervaren in het dagelijks leven. Met een vriendelijk hart. Dat is het echte spirituele werk. In het hier en nu.
Laten we de wereld veranderen en bij onszelf beginnen.
Ik wil het zelf ook ook nog even gaan bekijken. Lijkt me zeer interessant.
Naarmate ik ouder wordt ben ik echt wel veel bezig met bewustwording over het einde.
Misschien schrijf ik daar ook nog eens een blogje over zonder somberheid die ik bij zulke overdenkingen tot nog toe gelukkig njet ondervind. Eerst maar eens gaan kijken.
https://www.npostart.nl/waar-ben-je-bang-voor/05-11-2020/VPWON_1320350
Ik heb gekeken. En ik heb veel dingen herkend in mijzelf. Ik wil de andere uitzendingen ook graag bekijken. Maar angst is voor mij ook zeker wel een bekend fenomeen.
Ooit raakte ik in paniek toen ik vanaf een andere kant dan normaal naar huis toe wilde rijden en de omgeving niet meer herkende. Niet meer wist hoe ik thuis moest komen. Wel gebouwen zag die ik kende maar ze niet meer in de context kon plaatsen. De volkomen vervreemding van dat wat bekend zou moeten zijn. Heet overviel me.
Ik kan me voorstellen dat in een vervreemdende tijd als deze tijd veel mensen in paniek kunnen raken.
Gelukkig kon ik op een gegeven moment de paniek stoppen door terug te keren in diepe rust in mijn zelf door ademhalen. Naar het is een vreemd iets de paniek die zomaar toe kan slaan wanneer je uit je eigen middelpunt wordt geslagen door dat alles wat je denkt te zijn en wat je voor normaal houd, op de kop komt te staan.
