Welke ik en waarom?

Ja dat zijn hele goede vragen  en niet makkelijk zomaar even te be- of omschrijven.

De (advaita) Izerina vraagt welke ik? En ook bij mij is die vraag aardig binnengekomen. In de Boeddhistische filosofie is er niet eens sprake van een ik in de zin van iets op zichzelf staands. en dus ook niet aanwijsbaar, want het ik is niet te vinden in lichaam of geest. Maar het is niet iets dat ik zomaar DOOR heb want ik leef dagelijks vanuit een gevoel dat ik iets zou zijn en al zoekend waar en hoe ik dat kan vinden kom ik tot de conclusie dat ik het niet vind maar ook als ik dat besef, heeft het nog niets veranderd aan mijn zelfbeeld. Ik heb wel ondervonden dat het niet iets is wat je binnen een paar weken je eigen hebt gemaakt.

Daarom is het handiger eerst maar eens uit te vinden waar dat ik, dat zelf, overal in verstopt zit. en idd kom ik dat tegen als IK verlicht wil worden of IK zit te mediteren om... wat dan ook te bereiken . Wanneer iemand me beledigt. dan gaan mijn haren overeind staan. Als er aan mijn persoonlijkheid wordt geknabbeld dan voel ik dat dat is waar ik me aan vasthoud. Zo ben ik toch zeker niet!  Ik denk dat ik zo niet ben, een idee  en niet meer dan een idee van wie ik ben. En dat afknabbelen,  dat pik ik niet. Precies daar zit het ik dat niet iets vast is maar een emotie. Want  als die emotie daarover  na dagen of langer verdwenen is, waar is dat gevoel, die IK dan gebleven? Waar is die emotie die zich met dat gevoel van IK verbond, waar is het gebleven? Kijk dat zijn de dingen waarmee ik áan het stoeien ben het leren zien waar IK overal een rol in speel niet om het ik op te lossen,  of om er goed of slecht op te plakken maar om het op zijn minst te zien en te ervaren dat het weer verdwijnt als sneeuw voor de zon afhankelijk van omstandigheden en niet vast te pinnen op iets of aan iets. Als ik dat door krijg verandert er al een heel klein beetje van het topje van dat nare emotionele gevoel, dat IK niet hebben wil. De emotie is er natuurlijk wel maar IK hoef me daar niet mee te verbinden. Ik kan het laten gaan. En dat helpt. Dat is mijn ervaring na vele jaren opmerkzaam proberen te zijn. Misschien begin ik dat IK een beetje DOOR te krijgen. Dat zou mooi zijn. Het is een dagelijkse oefening voor mij.

Maar nu de volgende stap Waarom wil IK me daarmee bezig houden want dat IK heb ik natuurlijk wel nodig om mee te werken, om dingen mee te kunnen doen. Dus het verbindt zich wel steeds weer overal mee. Gewoon zoals gereedschap me verbind met wat ik wil doen waarna ik het gereedschap weer opzij leg

Tja waarom ik me  daarmee bezighoud. Nou in ieder geval omdat ik het mateloos boeiend vind hoe  die logica in elkaar steekt en het onderzoek daarnaar nooit ophoud omdat een mens nooit eeuwig dezelfde is en aan verandering omderhevig daarom blijft het steeds nieuw om te kijken, op te letten en te onderzoeken hoe het werkt. Zo boeiend is het voor mij omdat ik er zoveel van leer. En het mijn vastgezette ideeen wat losser maakt wat makkelijker voor mezelf.

In eerste instantie wilde IK na mijn scheiding weer het spirituele gedachtengoed oppakken waar ik me als kind erg toe aangetrokken had gevoeld. en ik wilde  graag meer weten over allerlei bovennatuurlijke verschijnselen en las me daarover te pletter. Zo kwam ik in de theosofie terecht. 

Ik volgde jaren cursus in De Geheime Leer van H.P. Blavatsky en verdiepte me mede daardoor in verschillende traditionele religieuze stromingen en vergelijkende godsdienststudie. Gelijktijdig verbond ik me aan de Boeddhistisch Sanga in Nijmegen. 

Met dat laatste als basis deed ik aan meditatie, verdere studies  en zelfonderzoek. Dat is het plaatje dat voor mij niet ophoudt. Het iedere keer weer kijken naar hoe het bij mij werkt en of ik er wel of niet iets mee kan en op dit moment is mijn conclusie: uiteindelijk moet het allemaal in jezelf plaatsvinden. Alle leerstof moet  een plek in jezelf vinden en dan kun je ermee werken. 

Maar niet alle filosofieën zijn hetzelfde en om verwarring te voorkomen vond ik het beter voor de beoefingen en om meer inzicht  te krijgen te doen wat het best bij mij paste. Nou zijn er wel wat verschillen in de filosofieën  van de verschillende stromingen. Het Christendom heeft het over een onverwoestbare ziel en hoger Zelf. Het Hindoeisme over Atman. In de Advaita dacht ik ook , is er ook een hoger zelf. Izierina vroeg namelijk ook naar 'welk ik'? En dat zou een iets meer open kijk op het Atman kunnen geven dan de onverwoestbare ziel en het hoger zelf van het Christendom, maar daarvan ben ik niet voldoende op de hoogte om er iets zinnigs over te zeggen. In het Christendom is alles wat je uit liefde doet en met een christelijke overtuiging te plaatsen als een hoger Zelf in een onverwoestbare Ziel .  Ik koos voor het Boeddhisme en het zgn 'niet zelf'.

Als er geen IK is, waarom en waarvoor zou ik dit dan allemaal willen doen?

Volg je het nog want het lijkt mee een beetje van de hak op de tak. 

Goed. Nou luister . Ik denk dat er ontzettend veel lijden in de wereld is. En niet alleen in de wereld maar ook in mezelf en in jou en mij. Dat lijden is er eeuwig en altoos. Vaak herkennen we het niet eens als lijden omdat we niet weten wat het is het niet te hebben. En na verloop van tijd ben ik tot de conclusie gekomen dat Boeddha gelijk had. Er IS lijden maar er is ook een weg uit het lijden, zoals hij zei. .  want na een zware begintijd werd mijn kwaliteit van leven beter door er meer zicht op te krijgen en meer zicht op dat IK.  Dat lijden is verbonden met ons idee over dat altijd in de weg zittende IK. Om daar achter te komen zullen we ook dat IK moeten leren  zien en niet alleen dat IK wil ik leren kennen ook waarin dat lijden allemaal verstopt zit. En dat is nou precies waar ook Krishnamurti het over heeft. Altijd bewust en aandachtig zijn. Altijd vragen en kijken wat en hoe dat diep in mezelf werkt. Dat is een diepgaand onderzoek waar Krisjnamurti de juiste vragen weet te stellen die inzicht kunnen geven.

Er is een weg uit het lijden zegt de Boeddha. En hij geeft daar een pad voor aan. Precies dat wijst Krishnamurti af.  Maar ik denk dat hij al heel wat meer realisaties en aanleg had voor opmerkzaamheid , stilte, inkeer en onderzoek dan ik. Uiteindelijk had hij een geschoolde Hindoeistische en later  Theosofische opleiding gehad. Pas later  maakte hij zich daar vrij van. Net als Jezus die als 12 jarige al in de joodse tempel met priesters debatteerden. 

MIjn idee daarover is:

Het is net als alles wat we in het leven willen leren. We zijn nu ook niet meer met tafels van 4 bezig maar gebruiken wel de kennis van  wat 16 is. 

Schilderen bijvoorbeeld. Ik heb me in mijn middelbare jaren nog met veel plezier op allerlei techniekjes en scholingen gestort. Nu ik bepaalde beperkte dingen ken, kan ik het loslaten en ermee spelen. Walter is daar een mooi voorbeeld van. Hij heeft een degelijk geschoolde schildersopleiding gehad en de kunst is  het daarna los te laten en er kunst van te maken. Dat is wat hij doet. Het je eigen maken van de kennis en gebruiken op jouw heel eigen  manier, maar een goede basis is altijd zichtbaar en onontbeerlijk voor kwaliteit. In die zin is een leraar onontbeerlijk. Hij kan je vertellen waar de zwakke plekken zitten. Walters werk is altijd onderbouwd met kennis en ervaring.en dat is te zien. Zo is het met alles in het leven en ook met spiritualiteit. 

Maar ik ben afgedwaald want er is nog meer te vertellen over mijn waarom.

Later meer.

Nu nog een plaatje erbij.😳

 

Ik moest denken aan verlichting en mystieke ervaringen.
Het zijn van die kreten die heel ver weg lijken te zijn. Ik vroeg me af of dat wel zo ver weg is voor een open geest, een open hart die geleerd heeft niet achter alle emoties en denkpatronen aan te rennen. Zich richt op liefde mededogen en een geest die alles omarmt wat er is.

Wat is dat dan, verlichting en mystieke ervaring?  Voor zover ik dat nu begrijp en erover lees zijn er verschillende stadia die we kunnen ervaren. Ik lees toevallig net iets over een filosoof die het heeft over aardse mystiek. Ook zoiets...Zoals alles in het leven, dat ik bewust wil leiden, zit het allemaal in het bewustzijn dat we hebben op basis van ons lichaam dat daarvan op dit moment de drager is.

Is het dan allemaal wel zo een ver van mijn bed show? Bestaat er zoiets als aardse  mystiek en wat zou dat dan kunnen zijn? Zoals ik al schreef er zijn wel stadia of verdiepingen mogelijk. En de momenten dat ik  bewust ben zonder dat mijn hersentjes zich ermee bemoeien kunnen steeds langere momenten worden totdat het hele leven ervan doordrongen wordt. Ja dat is misschien een ver van mijn bedshow maar niet onmogelijk als er  bewustzijn en denken is dat zich ermee bezig houdt. want bewustzijn is echt iets anders dan denken.

De bijzondere momenten in het leven waarin we er kunnen zijn met alles erop en eraan, waarop we alles wat er is zowel in als om ons liefdevol kunnen omarmen, kunnen heel bijzondere momenten zijn. momenten waarop verdriet en vreugde een geheel zijn. Dan wordt er soms een tipje van de sluier opgelicht.  Ik denk niet dat we dan verlicht zijn maar het is wel een moment dat ons iets vertelt over de mogelijkheden. En dan is een boom nog steeds een boom. Dat is ook wat er over verlichting wordt verteld. Ik denk dat verlichting dus zowiezo iets heel aards is op ieder niveau waarin ik me verbind of verbonden wordt met dat wat meer is dan dat ik denk te zijn. Daarmee kom ik dan in aanraking. Dat is de mens zoals de mens zou kunnen zijn. 

Alles leren kennen in de staat waarop het er is. zonder invulling van al mijn doorlopende interpretaties.  Een stapje in de richting van een beter leven leiden. Een heldere zienswijze zonder alle hersenspinsels. Dat is toch mooi. En toch gewoon met de beide benen op de grond voluit leven. Met alles erop en eraan.

Steeds meer volledig bewust.

Het is toch eigenlijk van de gekke en niet nodig dat dat denkertje overal tussen gaat zitten.

Maar ..... tja waar gaat het mij eigenlijk om? Waarom houd ik me hiermee bezig. Zijn mystieke ervaringen of verlichting een doel op zich? Is er een bereiken? 

Digitale Sanga

Met een klein groepje studenten van Jewel Heart, de boeddhistische Sanga waar ik lid van ben, leerlingen van de helaas overleden Gelek Rimpoche, hebben we een twee wekelijkse bijeenkomst, nu digitaal en bespreken we een van de transcripten over de boeddhistische lessen die we ontvangen hebben. Er is behoorlijk veel literatuur over verspreid over de hele wereld en ook binnen onze eigen Sanga in Nijmegen, New York, Ann Arbor en Singapore en nu zijn we met een kleine groep het onderwerp Karma aan het uitdiepen. Heel boeiend en dat roept ook weer vele nieuwe vragen op.

Een van de mede studenten zei en ik was het daar volkomen mee eens, wat is het toch allemaal logisch. maar waarom is het dan ook zo verschrikkelijk moeilijk.

Vooral dat eerste, dat is waarom het boeddhisme me zo aanspreekt. Vanaf de jaren negentig toen ik begon de Lam Rim lessen of liever gezegd de lessen die daaraan vooraf gingen, te volgen, was dat hetgeen wat mij zo boeide. De onderliggende filosofie en ook de psychologie die daaruit sprak was zo logisch, zo behapbaar.  Natuurlijk kwamen er ook wel zaken voorbij waarin ik me vooral in het begin niet in kon vinden maar ik kon ze gewoon naast me neerleggen. Ik voelde me nergens toe verplicht. Veel dingen vielen later op hun plek en sommige zaken die begin ik nu vanuit een andere invalshoek beter te begrijpen.Vooral nu ik meer inzicht krijg en weet dat het allemaal uiteindelijk over bewustzijn gaat.

Bewustzijn is zo belangrijk dat dringt steeds meer tot me door. Dat is in veel tradities zo maar het wordt dan vaak vervat in voorschriften. Dogma's en die zijn er (zoals ik er nu naar kijk) dan voor om me meer bewust te maken van wat zich in dat bewustzijn afspeelt. Heel veel zaken, ben ik tot de ontdekking gekomen, spelen zich meer in ons onderbewuste af en het is moeilijk daarnaar te kijken. Daar kom ik mezelf tegen met alle eigenaardigheden die ik liever niet van mezelf wil toegeven. Vaak verstop ik ze achter loze kreten als: Positief blijven en positief denken terwijl mijn gewoonten vastgeroest zijn in angstpatronen, boosaardigheden of andere zaken waar ik overheen wals.

Als er staat je mag niet liegen. Hoef dat nog niet te betekenen dat ik verdoemd bent als ik lieg. Maar ik word me er wel eerder bewust van als ik dat toch doe wanneer ik me bijvoorbeeld aan een belofte van niet liegen heb verbonden  Dat zet zoden aan de dijk in mijn bewustzijn. Dan wordt mijn onderbewustzijn meer naar boven gehaald en kan ik dingen veranderen als ik dat wil door het me steeds meer bewust te maken,  dan kan ik het mijn leven beter vorm geven zoals ik dat wil en wordt ik minder afhankelijk van de willekeur van mijn  kleine hersentjes die maar door razen of met me op de loop gaan.

Dat is een simpel voorbeeld van wat ik bedoel. En dat het bewustzijn dat daarmee verbonden is, invloed heeft op ons dagelijks leven lijkt me logisch. Een keer liegen maakt een tweede keer, ach het is maar jokken, makkelijker uiteindelijk zou het zelfs een gewoonte kunnen worden als het me makkelijker uitkomt. En zo is ook Karma en onze gewoonten verbonden met allelei oorzaken en gevolgen die het meest impact hebben op ons bewustzijn. 

Ja zo simpel is het voor mij. Maar inderdaad er zijn ontelbaar veel dingen die heel moeilijk zijn te realiseren in het leven. Ook dat was ik met mijn medestudent eens en het is zo mooi met elkaar over deze zaken te kunnen filosoferen te oefenen en bewust te worden van wie en wat we werkelijk zijn. Dank lieve vrienden, want fijne vrienden zijn we intussen. We ondersteunen elkaar. En dat wordt dan weer een Sanga genoemd. Al is ons digitale groepje hier maar klein, het blijft een Sanga.

Land zonder paden

Krisjnamurti houdt me wel bezig. Zijn boeken geven me veel stof om over na te denken. Het volgen van de dialogen die hij heeft met wetenschappers en anderen geven meer inzicht in de manier waarop mijn hersenen functioneren, Maar hoe zit dat dan? Hij zegt dat alle tradities, religies en vooropgezette ideeën vergeten moeten worden en je helemaal vrij en onafhankelijk moet observeren.

Makkelijker gezegd dan gedaan. Misschien had hij daar een aan- of ingeboren aanleg voor om op die manier in het leven te staan. Een rustige geest die de mogelijkheid had tot puur observeren. Maar dat is niet iedereen gegeven. Dus malen mijn hersentjes verder.


Ooit las ik ook iets van hem dat ik nu even niet paraat heb waarbij hij een scheiding maakte tussen het mentale groeiproces en het rechtstreekse onmiddellijke observeren. Er is wel degelijk een manier om dingen te leren maar dat wordt verward met het direct observeren. Ik weet niet of ik dat zo perfect aanhaal maar volgens mij kwam het daarop neer. Als dat zo is dan zou er dus wel een weg moeten zijn om mijn rusteloze hersentjes tot stilte te brengen waardoor er zonder vooringenomenheid geobserveerd kan worden.

Dat zou dus betekenen dat ik een weg zou kunnen volgen, een training zodat ik in staat ben in alle rust te observeren en in de diepte en schoonheid van mezelf te duiken. Ik kan me nog goed herinneren dat voordat ik zoiets begon te leren mijn gedachten binnen de kortste keren alle kanten opvlogen. Dat ik lastig geconcentreerd kon blijven of eigenlijk helemaal niet. Na jarenlange dagelijkse oefening lukte het me steeds iets beter en kon ik ook steeds beter observeren wat er in me zelf gebeurde.  Kijk en daar is het punt waar Krisjnamurti begint ons te vertellen hoe het in elkaar steekt.

Dat `voor` traject vind je volgens mij in tradities terug. In de traditionele boeken van mystici en in het pad dat ik binnen het Boeddhisme volgde. En dan schuift Krisjnamurti al die traditionele zaken aan de kant.  Hoe zit dat dan?

Mijn eigenwijze denkertje probeert dat uit te vinden en ik denk dat ik daar voor mijzelf een weg in heb gevonden. Het was voor mij heel noodzakelijk om een training te krijgen en nog steeds te hebben om het brein beter onder controle te krijgen. Misschien een verkeerd woord maar in ieder geval meer rust te creëren in dat denkertje dat altijd maar weer op hol sloeg. Het geeft me de mogelijkheid om een beetje dieper in mijzelf te kunnen kijken waar zoals de mystiek, krisjnamurti en het boeddhisme zeggen, uiteindelijk alle kwaliteiten en mogelijkheden liggen opgeslagen . In potentie aanwezig. Voor velen en voor mij niet volledig ontwikkeld maar wel aanwezig.

Om daar werkelijk mee in contact te kunnen komen door het direct te zien, moeten we al het aangeleerde uiteindelijk weer loslaten Dat wat geleerd is, is alleen een vinger die wijst naar de maan zegt het boeddhisme, we moeten zelf kijken. En dat lijkt me een goede uitspraak die ik in de geest van Krisjnamurti kan zien, al zou hij het daar zelf waarschijnlijk niet mee eens zijn omdat ik hem in alle dialogen alle andere hem niet eigen uitspraken naast zich neer zie leggen.

Zoals ik erover denk is de valkuil altijd weer dat we ons vastklampen aan dat wat we geleerd hebben omdat binnen tradities vaak de nadruk wordt gelegd op de guru, op de goden, op god almachtig, allah enz. enz. Dat we ons daarvoor moeten neerbuigen. Het zijn allemaal, oneerbiedig gezegd,  hulpmiddelen om een bepaalde levenshouding te ontwikkelen.   Natuurlijk zijn we daar respect aan 'verschuldigd' als we het kunnen zien als een pad van ontwikkeling op het mentale vlak maar we hoeven ons er niet afhankelijk van te maken alsof dat het enige was. Daar neemt Krisjnamurti volkomen afstand van. En ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Want uiteindelijk is het een weg van het volkomen verwijderen van alle indoctrinatie die ons zo eigen en normaal is geworden. Daar gaat Krisjnamurti vaak dieper op in door ons te laten zien welke verwachtingen en afwijzingen die tradities voorspiegelen.
Toch wordt er in het Boeddhisme zelfs  een uitspraak gegeven: Dood de Boeddha.
Het is zo moeilijk om dat allemaal binnen de juiste context te kunnen plaatsen. En kan zeer verwarrend werken.

Daar komt het woordje vrijheid bij Krisjnamurti naar boven. Wat is vrij zijn VAN?
Het betekent voor mij niet dat het er niet is en dat we er geen respect voor zouden hebben maar het betekent wel er op de juiste manier mee om kunnen gaan. Verblijvend in je eigen midden en kijken naar wat is. Dankbaar zijn en weten dat er die boot naar de overkant er is. Zolang ik hem nodig heb gebruik ik hem om mijn brein in rust te brengen met alle respect en voel het pad dat ik ermee kan gaan, de oversteek die ik ermee maak als een heerlijke ervaring maar weet meteen ook dat ik er vrij van ben. Ik hoef me er niet aan vast te klampen en weet dat het tijdelijke zaken zijn. Het is niet meer maar zeker niet minder dan een werktuig om me naar de overkant te brengen.  En de juiste werktuigen gebruiken, is het halve werk.  Weer zo'n beeldspraak waar een valkuil in zit.  Er IS geen overkant, want zo gauw we er een plaatje op gaan plakken is de waarheid en de ervaring alweer verdwenen. Het zit allemaal in mezelf, laat dat duidelijk zijn. Alle ideeën en gedachten spinsels wil ik leren herkennen en loslaten.

De weg voor ik naar naar binnen kon keren was niet van vandaag op morgen en is dat net als voor mij, voor iedereen  die niet altijd  in rust kan zijn. Die weg vraagt om dagelijks onderhoud en loopt synchroon met het onmiddellijk leren observeren
Het zien dat de berg er is in al zijn glorie. Niet IK zie de berg maar de ervaring van zien. Is een ervaring op het moment zonder tussenkomst van het werktuig IK dat alleen functioneert in de tijd. Onmiddellijke observeren is geen mentaal groeiproces maar een directe ervaring zonder 'zelf ervaring' het ik is daar niet in aanwezig. (vlg Krisjnamurti) .  Alles puur observeren en weten hoe ik in elkaar steek valt onder dezelfde noemer en is een land zonder paden.

De weg naar dat land heb ik wel degelijk moeten gaan vanwege de onrust. Nu kan ik af en toe dat land zonder paden zien en hoop ik het te begrijpen want zo kan ik verder wandelen in dat land zonder paden. Wetend dat het hier en nu in mezelf aanwezig is en ik er af en toe contact mee kan maken.

Als je jezelf zou kennen

Zoals de rustige poel die de hemelen hierboven weerspiegelt, zo zullen alle dingen hun weerspiegeling in u vinden. Zoals de bloem die bloeit in de warme zonneschijn, zo moet u zich ontvouwen als u uzelf wilt kennen. Zoals de arend, ongeremd en vrij, naar de 44 hemelen zweeft, zo moet u zweven als u uzelf wilt kennen. Zoals de rivier die naar de zee danst, zo moet je dansen als je jezelf zou kennen. Aangezien de berg sterk en vol kracht is, moet u dat ook zijn als u uzelf zou kennen. Zoals de kostbare steen in de zon schittert, zo moet u schijnen als u uzelf zou kennen. Zoals de moeder is voor de baby, teder van genegenheid, zo moet u zijn als u uzelf wilt kennen. Omdat de wind vrij en onbelemmerd is, zo moet u dat ook zijn als u uzelf zou kennen.

Krisjnamurti

Herinnering tijdens het ontbijt

Aan de ontbijttafel


Aan de ontbijttafel komen allerlei herinneringen naar boven.

De broer van mijn vader was gescheiden van zijn eerste vrouw en trouwde in de jaren 50 met tante Jo. Dat was op zijn zachts gezegd heel bijzonder. Mijn ouders begrepen het geloof ik niet zo goed, want zoiets deed je niet. Gelukkig had hij genoeg geld zodat zijn eerste vrouw niet onbedeeld achter bleef.

Mijn ouders hadden niet zoveel contact met de familie van vaders kant. Mijn moeder heeft zich bij hen nooit thuis gevoeld. Haar man was maar gewoon fabrieksarbeider, machine bankwerker. Ze heeft altijd door allerlei gebeurtenissen een onwelkom gevoel had. Zijn broers en zussen hadden het allemaal wat beter financieel gezien. Sommigen hadden het zelfs veel beter. Er werd verteld dat de oudste broer een vrouw had die heel veel geld had en zelf verdiende hij kennelijk ook een behoorlijke duit.

In de jaren vijftig hingen mijn ouders een affiche op het raam voor de verkiezingen van vadertje Drees, de minister die er voor zorgde dat er geld voor armen en ouderen beschikbaar kwam

Dat affiche was mijn rijke Oom Wim in het verkeerde keelgat geschoten en hij kwam dan ook verhaal halen bij mijn moeder. Dat kon ze toch niet maken. We woonde vlak naast de zus van mijn vader waar hij vaker kwam en natuurlijk nooit bij ons en daar kwam hij dus zojuist vandaan er was daar kennelijk over dit grote probleem gesproken. De familie leden hadden allemaal eigen bedrijven. En die poster was dus geen reclame, zei hij. Mijn moeder heeft haar zegje gezegd en hem daarmee weggestuurd en het affiche bleef hangen. Het was wel duidelijk dat ze niet zo goed binnen de familie pasten. Wat iedereen precies deed daar zal ik niet op ingaan maar toen ik trouwde kreeg ik een zelf geborduurd schilderijtje van de rijke tante. Ik heb het toch maar netjes op de sponning tussen de twee ramen gehangen. Het was geloof ik niet veel groter dan 10 cm en is nu niet meer in mijn bezit na bijna 60 veranderende jaren. We hadden in de jaren zestig amper genoeg gespaard om ons huis in te richten maar het lukte allemaal wel zonder schulden.

Van de andere oom en de nieuwe tante kregen we geld waarvan we een geiser konden kopen. Dat was geweldig. Via hem hadden wij ook zomaar een huis gekregen om te huren en dat was in een tijd van grote woningnood ook heel fijn. Ieder nieuw jong paar moest bij de ouders in gaan wonen en meestal moest dat wel. De pil bestond nog niet zo publiekelijk en veel vriendinnen hadden een "motje", ze moesten dus trouwen. Nou wij niet gelukkig. En we hadden een prima ingericht huisje.

De jaren verstreken en tante Jo zocht steeds meer toenadering tot mijn ouders. Er ontstond een betere band en zelfs zo dat ze mijn ouders uitnodigden met hen op vakantie te gaan. Heel leuk voor mijn vader en ook mijn moeder kon het goed vinden met Tante Jo. Ze gingen naar Oostenrijk en mee met een rondvaart op het bootje dat Oom Bob had gekocht. Mooi dat ze daarvan samen hebben kunnen genieten.

Ik had natuurlijk nooit zoveel contacten met die kant van de familie opgebouwd, ook niet met de nichtjes en neefjes die daar waren. Ze werden  nooit meer dan de buurkinderen die toevallig mijn nichtjes en neefje waren. Maar er waren ook geen moeilijke relaties. Het was goed zoals het was.

Veel later toen mijn vader geen auto meer kon rijden, bracht ik hen naar Oom Bob en tante Jo voor een verjaardag of zo en zo leerde ik hen ook iets beter kennen. Er was intussen veel veranderd in mijn leven. Na een echtscheiding waarin ik enkele jaren met de dood werd bedreigd, raakte ik ook mijn werk nog eens kwijt en kwam in een behoorlijke dip terecht. Ik viel ten prooi aan een burn-out, zoals ze dat tegenwoordig noemen. Ik haalde me allemaal dingen in mijn hoofd dat ik toch weer aan het werk zou moeten en misschien kon ik met het schilderen dat ik deed wel zien of ik iets zou kunnen gaan verdienen. Want er was heel veel dat ik niet meer op durfde te pakken, angst voor falen en allerlei andere angsten speelden een grote rol . Alles bij elkaar een  heel verhaal op zich zelf.

Met Marja een schildersvriendin ging ik aan de gang om exposities te houden van ons werk en oom Bob kwam kijken. Ik kreeg een enveloppe met 1000 gulden omdat hij het leuk vond me aan te moedigen. Dat was geweldig.

Toen ik na vele jaren werken aan mezelf, spirituele ontwikkeling en een fijne relatie opbouwen, in rustiger vaarwater terecht kwam, werden Oom Bob en tante Jo beiden ziek, Ze hadden geen kinderen die naar hen om konden kijken. En samen met een buurvrouw van hen en een ander aangetrouwd nichtje hebben we zo goed en zo kwaad als het ging hen om beurt begeleid. Op een gegeven moment kwamen ze beiden op één kamer in het ziekenhuis te liggen. Oom Bob en tante Jo beiden in de eindfase van hun leven. Ze zouden naar het hospice worden overgebracht maar toen de ambulance broeders de ziekenhuiskamer binnen kwamen, maakten ze rechtsomkeer want oom Bob kon niet meer vervoerd worden. Hij overleed een paar uur later.

Tante Jo ging daarna nar het Hospice. Zo slecht als ze was. Ze knapte weer een beetje op en ik moest bij de behandelend arts komen. We bespraken haar verhuizing naar een verzorgingshuis. Het huis waar ze vroeger zelf directrice was.

Oom Bob had een executeur testamentair aangesteld en hij regelde wat er financieel geregeld moest worden. Het huis werd verkocht. Zo triest, alles is weggegaan en tante Jo kwam met onbekende meubeltjes in het verzorgingshuis terecht. Niets geen persoonlijke herkenning meer in dat wat haar omringde. Ik vond het zo erg voor haar. De levenslust was er niet meer. Drie keer in de week ging ik bij haar op bezoek. en dan zaten we voor het raam. Nee voor haar hoefde het niet meer. Maar ze bleef belangstellend naar mijn doen en laten vragen. Ik bewonderde haar omdat ze altijd zulke mooie vragen wist te stellen.

Na twee jaar ging ze hard achteruit en kwam op bed te liggen. Ik herinner me dat ik eens vrij vroeg op bezoek kwam. Ze zat helemaal naakt op een po stoel naast het bed dat verschoond moest worden door haar persoonlijk verzorgster. Het was vreselijk om te zien. Niet even iets aangenaams om haar heengeslagen, zo mager, afschuwelijk. Ik begrijp nu nog niet dat ik mijn mond heb dicht gehouden. Zo dom van mij. Ze sprak ook niet of nauwelijks meer en ik realiseerde me dat ze haar linkerkant niet meer gebruikte. Ze lag daar maar stilletjes in dat grote bed.

Na weken of misschien waren het maanden raakte het afgelopen en hebben we met meerdere elkaar afgelost. De nacht dat ze stierf was ik bij haar.

Ik loste twee anderen af. Tante Jo lag zacht te jammeren in bed en het nichtje aaide over haar hoofd terwijl ze in gesprek was met de ander. Ik weet nog dat ik er helemaal naar van werd en dacht blijf ajb van haar af. Laat haar met rust. Weg jullie allemaal. Maar ik zei niets.

Eindelijk was ik alleen met tante Jo. Het werd rustig en ik deed een Tara meditatie in mijzelf. Het werd steeds rustiger en rustiger. De stilte kwam binnen. Tante Jo was de dochter van een dominee en instinctief ben ik op een gegeven moment heel zacht gaan zingen.

Heer Jezus neem mijn handen

en lijdt mij voort

langs steile afgrond randen

naar het hemels oord

Kan zonder u niet leven niet gaan of staan

als gij mij zoudt begeven

zou ik ras vergaan.

Tante Jo is heel zachtjes ingeslapen. Ik ben nog een tijdje heel stil bij haar blijven zitten en toen ik wat beter naar haar keek zag ik een traantje op haar wang.

Vrij vertaald

Ik ben aan het lezen in een prachtig boekje van Krisjnamurti. From Darkness to Light waarin hij begint met een uitgebreide proza beschrijving hoe iedereen zoekt naar geluk en het lijden dat daaruit volgt. Niet erg opbeurend om te lezen maar het is wel de werkelijkheid. Overal hoopt men het te kunnen vinden maar het is onmogelijk. . 

Nu ben ik aangeland op het gedeelte waar hij vertelt dat het in jezelf te vinden is en dan ben ik nog pas halverwege.  

Dezelfde wegen kom ik in allerlei mystieke tradities ook tegen. De innerlijke burcht van Theresa van Avila. Meistert Eckhart, Johannes van het Kruis. Zij maken allemaal een stap verder dan de kerkelijke verhalen over de God die buiten onszelf de leiding heeft. Prachtig om te vergelijken.

Ik wil in een kleine vrije vertaling een stukje plaatsen van het punt in het boek van Kisjnamurti waar ik nu ben aangekomen. dat is niet meer zo zwaarmoedig als het begin. Maar in de weg naar binnen ontkomen we in de eerste plaats niet aan de problemen die overal in en om ons aanwezig zijn. 

van duister naar het licht

Je hebt geleerd waarheid te zoeken in het voorbijgaande. je zult het nooit vinden. Je bent opgevoed en hebt geleerd van dingen die veranderlijk zijn. Daarin is het geluk niet te vinden. Daar is slechts lijden.
Maar de duiker duikt diep in de zee om de parel te vinden. Zo diep kun je gaan in jezelf om de eeuwigheid te ontdekken Als een bergbeklimmer die de berg wil overwinnen om vanaf daar alles in de juiste verhoudingen te overzien. Als een lotus die zich een weg baant door de modder naar het licht. Zo gaat de weg naar het koninkrijk van het geluk.

Zoals de snelstromende rivier zijn oorsprong kent zo kun je je diepste zelf leren kennen. Want in jou liggen de verborgen geheimen van de hele wereld. Zoals aan de andere kant van de berg andere bloemen groeien. Zo zijn er in jou andere dimensies aanwezig van grote schoonheid. Zoals de aarde vol is met verborgen schatten zo zijn in jou geheimen aanwezig die je zelf niet kent.

In jou alleen is alles vertegenwoordigd . God en de goden van alle religies evenals in jou alleen alle vreugde, kracht, alle ervaringen van eeuwigheden aanwezig zijn. In jou alleen js de bron van alle dingen. liefde , haat, angst jaloezie en zachtheid. In jou alleen zit de mogelijkheid tot creëren of vernietigen. In jou alleen is het begin van alle gedachten aanwezig over gevoel en actie van nobelheid en eenzaamheid.

En natuurlijk zet ik dit citaat ook weer onder het kopje van Krisjnamurti. 

Geluk cultiveren 3

Zoals ik al schreef een aardig begin. Maar is dat het dan?

Ik ben heel blij met de fijne reacties die ik op het vorig blogje kreeg. En het werd me duidelijk dat dit ook niet het enige is waar ik over wil schrijven want het geluk dat ik zelf zou kunnen creëren vloeit altijd weer weg. Het heeft geen enkele houdbaarheidsdatum en is zoals Novelle schreef ook gevaarlijk want het geluk dat we kwijt raken, is dat wel echt geluk? Er blijft verdriet over als we het zo verschrikkelijk moeten missen. En ook Izerina merkt dat ze niet kan zoeken maar dat het haar soms overkomt. Ik zou alle reacties hier kunnen herhalen en ze geven allemaal een opening naar meer duurzaam geluk.

Ik kan een eeuwigheid blijven zoeken en heel hard werken aan allerlei methoden om gelukkig te worden maar ook dat betekent steeds weer loslaten wat ik gevonden heb want het kan zomaar verdwijnen. En dat doet het uiteindelijk  ook altijd binnen onze sfeer van vergankelijkheid.

Moet ik dan maar ongelukkig blijven en denken al mijn harde werken om geluk te vinden zet toch geen zoden aan de dijk? Ik denk het niet. Het is niet verboden het beste uit het leven te halen. Helaas gaat dat vaak gepaard met nadelen voor de ander en in deze dualiteit is dat op zich al een hele weg om daar mee uit de voeten te kunnen. Een altijd durende spagaat zei Vlasje . Maar misschien kan ik er nog verder in duiken om meer helderheid te krijgen en ligt het geluk dat ik zoek op een heel ander vlak. 

Soms overkomt het (Izerina) ons of mij  en het is gebaseerd op acceptatie en tevredenheid (Vlasje). Ja klopt maar hoever gaat dat. (Het is wezenlijk contact met jezelf (Walter) . Ja maar wat is dat zelf dan? Een vriendin van mij zei: Zolang er kwaliteit van leven is. En ik dacht: maar dat is ook heel betrekkelijk want die grens van wat ik als kwaliteit zie is ten eerste heel persoonlijk en schuift onder allerlei omstandigheden steeds weer verder op. Door handicaps, door ouder worden, door omstandigheden in de wereld die zijn weerslag op mij hebben en wat kan er allemaal niet meer een rol spelen in mijn ideeen over een gelukkig leven met een goede kwaliteit en hoe ik dat ervaar. 

Als ik dat allemaal heel goed tot me door laat dringen zet ik er eigenlijk altijd mijn zelf tussen met al mijn gevoelens  en denken.  Maar geluk, het overkomt me volgens Izerina en ik kan daar ook in meegaan maar het vloeit telkens weer weg. Op het moment dat ik het me realiseer begint mijn brein en gevoel alweer te werken. En dan BEN ik het niet meer maar dan kijk ik ernaar. Ik ben niet meer een geheel met dat wat is. Er vond op dat moment een scheiding plaats. IK ging ertussen zitten. En zo is het niet alleen met geluk dat me overvalt maar nog meer met de gewone dingen of moeilijke dingen die me overvallen. Dat wil ik niet en ik ga er (vaak onmiddellijk) tussen zitten. Dat is gewoonte gedrag. Heel normaal in mijn dagelijks leven. Ik ben degene die ervaart, ik ben degene die bezig is, ik ben degene die wel of niet iets wil. Ook al is er niets aan te veranderen, IK wil het anders.

Kan ik in innerlijke stilte er zijn en er alles laten zijn? Op het moment dat ik denk ik kom er wel ben ik alweer bezig met de toekomst. Ja ik weet het , ik ontkom er niet aan het is gewoontegedrag maar op het moment dat ik het opmerk is er alweer iets gebeurd en zou ik alweer in stilte kunnen zijn. Zien hoe het werkt zonder afkeuring van mezelf want ook dan ben ik alweer met mezelf bezig. Maar ik wil me er zo graag van bewust zijn. Tja en daar is die eigenwilligheid alweer. En daarvan ben ik me het volgende moment alweer bewust. Of helemaal niet natuurlijk ☺

 Begrijp me goed ik heb het er niet over dat ik in het dagelijks leven niet gewoon allerlei dingen zou kunnen doen of bewerkstelligen. Dat zou een misverstand zijn. Het gaat om opmerken, om bewustzijn.

Mijn conclusie op dit moment is dat het geluk dat ik me voorstel en zoals gelukkig zijn over het algemeen wordt gezien als een staat van 'blijdschap' altijd moment opnamen zijn.  Maar hoe verder ik doordring in aandacht en bewust leven met alles wat er is, is er een ander soort geluk dat altijd aanwezig zou kunnen zijn. Een geluk dat meer naar tevredenheid neigt maar dat het gelijkertijd overstijgt.  Dat wat me overvalt. Dat valt als een stille deken over me heen. Dat gaat niet meer over MIJN geluk. Dat gaat over wat er IS. Maar daarvoor is het nodig er niet zelf tussen te gaan zitten. Wat dat ZELF dan ook maar zou kunnen zijn. Dat uitvinden is een hele weg om te gaan. Een weg van aandachtig bewustzijn.

In het Boeddhisme en Krisjnamurti zeggen: het zelf bestaat niet (zoals wij denken dat het bestaat voeg ik er even aan toe). Om dat de juiste plek te geven, is niet eenvoudig maar ik weet wel dat alle  ideeën over het zelf en het ik die we gecreëerd hebben ons werkelijke geluk in de weg staan. 

Misschien dat gedichtje nog eens lezen.

Al zoveel levens zocht ik naar jou die

vrede bent, geslagen en verstoten

ging ik naar  jou op weg. Al zoveel levens

zocht ik naar jou die liefde bent, want wat wij

liefde noemden, het vloeide telkens weg.

Ik zag de diepe dalen, verdwaalde in het woud,

verdronk in duister water, greep rond in zelfbehoud

Ik riep om hulp, maar woorden, zij keerden leeg terug.

Toch wist ik in die diepten, dat er ook hoogten zijn en

in de kringloop van de tijd, klom ik er steeds weer uit,

Totdat ik stil aandachtig, ging zitten op mijn plek en keek

naar alle dingen die ik  niet had ontdekt.

De koele maan van wijsheid, keek neer terwijl ik zat,

vertelde van de leegte, waardoor dit alles was.

Het duister gaf de ruimte, liet 1000 dingen zien

die ik toen aanschouwde vol van verwondering.

Ik hoefde niet te grijpen en houden wat ik had

Het mocht er alles wezen, zoals het werkelijk was.

Zo wandel ik nu verder en weet,

 in alles wat ik zie

in alles wat ik hoor en voel,

in alles wat ik ben en

alles wat de wereld is

daar heb ik jou ontdekt,

Misschien hebben  jullie nog meer mooie opmerkingen om over na te denken.

          

Geluk cultiveren 2

Ik ben dus over geluk aan het nadenken. 

Geluk is een van de vele emoties die een plekje diep in mezelf hebben en die naar aanleiding van allerlei omstandigheden opkomen. Alle emoties hebben een oorzaak nodig om naar de oppervlakte te komen. Het is een hele uitzoekerij als ik er achter wil komen wat het nu precies is waardoor ik in een bepaalde stemming verkeer. Maar meestal is het uiteindelijk wel te achterhalen. Want aan de basis van alle emotie vind ik dan een oorzaak die vaak te maken heeft met een omstandigheid.  Aan die oorzaken is niet zoveel te veranderen. Oorzaken komen uit het verleden. En dat kan lang geleden zijn maar ook kort en zelfs heel kort geleden, een vorig moment.  Als ik dat in de gaten heb is dat meer dan genoeg en hoef ik het niet steeds naar boven te halen.   Het verleden  ligt altijd achter mij. Ze zeggen wel eens: gedane zaken nemen geen keer.   Het heden is belangrijker.  Omdat ik daar, in het verleden misschien  een heel sterke band heb, kan die oorzaak heel lang doorspelen. Kan ik soms onbewust in een bepaalde stemming verkeren. Verdriet, angst, geluk, het zijn  grove emoties die een enorme impact op mij kunnen hebben. 

Blijf ik daar dan mijn hele leven mee zitten? Is dat dan een wet van meden en perzen dat ik in dat gevoel blijf hangen of kan ik er iets mee doen? Het kan natuurlijk heel diep geworteld zijn en dan is het wat lastiger er verandering in aan te brengen want het komt uit het verleden en dat kun je niet terugdraaien. Maar ik leef nu. Het is zinloos me aan oude dingen vast te houden. Dingen die misschien nu allang niet meer zo zijn.  Niet zo erg handig om erin te blijven hangen, denk ik dan. Soms zit het er zo ingebakken dat het onbewust gebeurd en dan is opmerken al voldoende om te bedenken  dat iedere dag  anders is en niets hetzelfde blijft.  Veranderingen lijken lastig te zijn, aanpassen is moeilijk. Bepaalde gewoonte emoties zijn soms zo onopgemerkt en eerst moet ik me daar bewust van worden.

Wat ik niet opmerkt kan ik niet mee werken, Dat op zich is al heel ingrijpend te leren zien en herkennen en het kan lang duren voor het goed bij me  binnen is gekomen dat het verleden geen rol hoeft te spelen dat ik kan kiezen verdriet uit het verleden achter me te laten. Ook mijn trieste gedrag en gevoel kan ik laten gaan. Misschien kan ik er methoden voor bedenken en ontwikkelen om het bijvoorbeeld weg te geven, weg te gooien, het los te laten,  het over te geven. Iedere keer als ik me er bewust van ben kan ik er in gedachten iets mee doen door er afstand van te nemen. 

En als die emoties opkomen  dan kan ik nu in het heden nieuwe oorzaken scheppen en misschien wel nieuwe omstandigheden creeëren. Met een gezond en goed werkend brein en wat creativiteit is er veel mogelijk. Die oorzaken scheppende ideeën en mogelijkheden kunnen in de plaats komen van de problemen oproepende moeilijke dingen in mijzelf die niet meer nodig zijn, waar ik niets meer aan heb. Als er een beetje ruimte kan ontstaan in hert volgestopte brein van herinneringen en houvast doordat ik weet dat het anders kan, zal het ook mogelijk worden  geluk te creeeëren IN mezelf. 

Door me bewust te worden van wat zich in me afspeelt, in mijn brein en gevoel en daar mee aan het werk te gaan, kunnen er nieuwe mogelijkheden ontstaan en ben ik niet meer afhankelijk van een brein dat mij verteld hoe ik in elkaar moet steken. ~Ik ben nou eenmaal zo~  dat kan verleden tijd worden.

Nou dat lijkt me wel een aardig begin om meer zicht te krijgen en  aan de hand van nieuwe oorzaken aan het werk te gaan.  

Een goed begin en nu dan eens verder kijken wat ik nog meer gevonden heb. Want oorzaken om geluk te creeen zoeken we meestal van uit de omstandigheden, door uitjes, vakanties, nieuwe dingen ervaren altijd van buiten naar binnen. Maar is het ook mogelijk het geluk in mezelf te vinden? Waar zit dat in mezelf verstopt? Want als het er niet in zou zitten zou het er ook niet uit kunnen komen, toch?

Geluk cultiveren 1

Als je dit leest ben je net als ik een gelukkig mens.
Dat zegt natuurlijk nog niet zoveel want geluk... wat is geluk.  Ik bedoel hier nu eigenlijk te zeggen dat je dit kunt lezen omdat je van allerlei moderne hulpmiddelen gebruik kunt maken. Waarschijnlijk zijn er nog veel meer omstandigheden waardoor je gelukkig zou kunnen zijn net als ik.
Ik heb een heerlijk bed om in te slapen. Een huis om in te wonen. Drie maaltijden per dag en de nodige extraatjes. Ik woon in een land waar geen dictatuur heerst en er is nog veel meer dat ik me vaak niet eens dagelijks realiseer, maar ik heb het goed. Alle mogelijkheden om gelukkig te zijn liggen eigenlijk voor het oprapen.

We zijn eraan gewend en het is niets geen bijzonders meer en dus. Moet ik er nodig eens uit, mijn zinnen verzetten of ik wil iets nieuws kopen of... Ja er zijn altijd wel dingen die opnieuw dat geluksgevoel oproepen en dat wil ik dan ervaren. Dan ben ik weer even blij of extra blij. Altijd op zoek naar nieuwe ervaringen altijd bezig en zoeken naar geluk. Als het te heet is wil ik in de kou en als het te koud is wil ik warmte. Zo simpel is dat.

Natuurlijk ik ben heel tevreden en toch merk ik dat de drang naar meer dan dat altijd wel een rol speelt. Het zit gewoon in ons diepste zelf verweven en als het er niet in zat zoui het er ook niet uit kunnen komen dus . Het zit IN mezelf. Het wordt opgeroepen door de omstandigheden.

Vervolgens vraag ik me af of dat innerlijke geluksgevoel te cultiveren is en daardoor makkelijker naar boven kan komen zodat ik misschien wat minder afhankelijk ben van uiterlijke omstandigheden die het in mij trickeren.
Kan ik zelf oorzaken scheppen om geluksgevoel te creëren ?

Ik ben van plan daar wat meer blogjes over te schrijven want er zijn zoveel lagen en soorten van geluk. Dat wil ik eens onderzoeken.

Het een kan niet zonder het ander

Ik ben een gelukkig mens want ik realiseer me dat ik op dit blogje dingen schrijf over de manier waarop ik leef en denk en dat er heel veel mensen zullen zijn die niet zo goed in hun vel steken en tegen allerlei problemen aanlopen waar ik gelukkig  geen last (meer) van heb. 

Het valt echt niet mee om eerlijk naar jezelf te kijken en dan kun je heel veel dingen tegenkomen die je vreselijk in de put duwen. En dat is niet de bedoeling van spiritualiteit. In eerst instantie is het zaak stevig in je schoenen te leren staan en daar heb ik ook jaren over gedaan om uit een cirkeltje van ellende te komen. Ellende waarin ik mezelf maar moeilijk kon vinden. Ik moest toch een goed mens zijn en aan allerlei dingen buiten mezelf beantwoorden. Ik moest beantwoorden aan wat MEN dacht dat de moraal was en hoe ik een goed mens zou moeten zijn. Hoe ik wilde beantwoorden aan alles wat MEN vond en aan alles wat men van mij dacht.. 

Daar heb ik eigenlijk mijn hele leven last van gehad. En later   moest ik daar altijd heel allert op blijven en mezelf vertellen dat ik mijn eigen leven zo moest inrichten zoals het voor mij goed was. Heel langzamerhand ben ik uit dat dal geklommen en nu mag ik er zijn zoals ik ben en durf ik tevreden met en in mezelf te zijn. Met alles erop en eraan.

Ziezo dat is toch een blogje dat vooraf zou moeten gaan aan het vorige dat er al opstaat. Want ook mezelf leren waarderen en mezelf lief te hebben gaat vooraf aan de mogelijkheid om er voor anderen te kunnen zijn en blijft ook daarna altijd overeind staan. Het een kan niet zonder het ander. 

Eerlijk de waarheid onder ogen komen.

Spiritualiteit, waar gaat het over.

Zoveel mensen zoveel zinnen zou je denken en er is geen een mens gelijk aan een ander dus ieder mens zal voor zichzelf dan ook wel weten waar zijn of haar spiritualiteit over gaat. Ja als ik dat zo opschrijf dan denk ik dat het heel wat misverstanden zal scheppen. Vooral wanneer je er samen over wilt praten of samen op weg wilt gaan. Dan is het maar goed dat er verschillende religies zijn en stromingen waarbinnen mensen elkaar kunnen herkennen en er afspraken gemaakt worden zodat je een beetje op elkaar af kunt stemmen waar je het over hebt.

In de meeste afgesproken tradities kom je dan tegen dat er iets is waar men naartoe wil gaan. Naar een hemel, een paradijselijke toestand, naar een kind van god worden of het misschien al zijn, naar verlichting, naar boeddhaschap. Dat zijn de meest voor de hand liggende vooruitzichten binnen de verschillende tradities die we hier in het westen kennen. 

Ze hebben allemaal iets in zich als een soort beloning voor een goed geleefd leven hier op aarde of een verwerkelijking van dat waarnaar gestreefd wordt.

Het is voor mij de vraag hoe en of dat allemaal bereikbaar is. Natuurlijk wordt er gezegd anders kunnen we wel ophouden met al die kerkelijke instellingen enz. Maar in al die menselijke eeuwigheden is de mens met al die kerken en instellingen geen streep verder gekomen. Soms denk ik zelfs een beetje negatief als ik om me heen kijk en alle ellende zie. Ja natuurlijk er zijn ook goede dingen te melden maar is het niet altijd zo geweest? 

Zou er dan geen fundamentele eenduidigheid zijn en iets waar we het mee kunnen doen zonder elkaar in de haren te vliegen. Want dat is in al die eeuwen ook vaak genoeg gebeurd en waren de verschillende godsdienstige of andere stromingen voortdurend bezig elkaar DE WAARHEID af te snoepen.

Toch blijf ik erin geloven dat het mogelijk is een houding aan te nemen van Liefde Mededogen die alle tegenstrijdigheden overstijgt. 

Hoe doe je dat dan?

Nou in de eerste plaats kan ik dat alleen maar zelf doen, eraan werken en het ervaren. Het is onmogelijk dat voor iedereen te willen of te kunnen doen. Dat kon de Boeedha niet, dat kon Jezus niet en dan kan ik het zeker niet voor de hele wereld bewerkstelligen. Maar ik kan wel zelf net als de Boeddha of Jezus werken aan een weg om in evenwicht en harmonie met mezelf te zijn en te blijven. Dat is geen eenvoudige weg en het werkt niet door te roepen dat je van iedereen houd maar dat is een weg van zelfonderzoek en Waarheid. Het heeft niets te maken met zo is het maar het heeft alles te maken met eerlijke en opmerkzaamheid. Zo doortrokken willen worden van Liefde Mededogen dat de hele wereld voor mij in dat teken komt te staan. Ja inderdaad dat is nogal wat en ik denk dat het mogelijk is en gelukkig met mij nog vele anderen die daarvan doordrongen zijn en eraan werken. Want dat is voor mij spiritualiteit en het overstijgt alle zogenaamde beloningen of ideeën over hoe of wat je zou moeten worden of zijn.

Ik heb tot nog toe gezegd dat waarheid niet bestaat en op ons niveau is dat ook zo want dan is jouw waarheid en mijn waarheid altijd alleen maar waar onder specifieke condities en omstandigheden. Maar werkelijke overstijgende waarheid is Liefde Mededogen. En om dat te leren kennen is het alleen maar mogelijk zelfonderzoek te doen want bij een ander zul je dat nooit kunnen waarnemen of als waarheid kunnen herkennen. Een ander kan mij ook nooit wijsmaken dat hij of zij zgn verlicht is. Je kunt alleen maar in jezelf kijken en zien  waar en of het misgaat me liefde mededogen. 

Waar komen mijn weerstanden naar boveb? Hoe boos wordt ik als ik onrechtvaardig behandeld wordt en neemt het me met al mijn emotionele gevoelens mee? Ik zeg niet dat het niet mag maat dat ik eerlijk wil kijken naar mijn staat van zijn.  Waar kies ik voor mezelf waar ben ik het middelpunt en niet de ander? Nou dan is er nog heel wat te onderzoeken zonder in de put te raken.  Het mag er allemaal zijn maar ik wil wel weten hoe het zit dat zou me al een stuk aangenamer in de omgang maken met mensen die ik niet mag. Of die niet doen wat ik wil. Word ik daar boos om? Kan ik dat ook anders aanpakken?. Waarom ga ik mensen uit de weg? Omdat ze me niet zinnen? Omdat ze mijn energie 'afpakken'. Natuurlijk moet ik ook goed op mezelf passen en als ik het echt niet aankan afstand nemen. Maar gelijktijdig kan ik in waarheid kijken naar DAT ik dat doe. Op dat moment kan er pas wat gebeuren, misschien een verandering in mezelf teweeg brengen. Zo zijn er hele lijsten te maken van negatieve invloeden waarmee ik mezelf kan checken. Jaloezie, kwaadspreken, boosheid, hebberigheid, gierigheid, Soms denk ik, dat heb ik niet. Maar dan heb ik de omstandigheden niet meegenomen want wie zegt me dat ik onder specifieke moeilijke omstandigheden die lastige eigenschappen niet naar boven haal?

Nou ja en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het lijkt misschien allemaal doemdenken voor mijn lezers maar dat is het echt niet, voor mij is het zo duidelijk als wat ik wil daar op een manier mee om leren gaan, mezelf op dde hak durven en kunnen nemen en er toch vrij en vrolijk mogen zijn zoals ik ben, Als dat lukt dan heb ik  een stapje in de juiste richting gemaakt van Waarheid. Door eerlijk te kijken en hopelijk ook steeds met een vleugje humor. Want ik mag er ook nog eens zijn zoals ik ben. Trouwens net als die ander waar ik niet mee uit de voeten kan en ik hoef niet meer met het vingertje naar een ander te wijzen. Niet volmaakt maar op weg om in harmonie met het al te zijn. Alles mag er zijn zoals het is.

Kijk dat is mijn spiritualiteit. En als ik dan ook nog een fijne begeleiding heb gevonden mensen waarmee ik eerlijk alles samen onder ogen kan  zien. Dan is mijn dag weer goed.

De vroege ochtend

Op deze vroege morgen zien slechts

de toppen van de bomen de zon

die twijfelt.

Plotseling, schijnbaar willekeurig

spreidt ze haar stralen uit en scheidt

het licht van  donker.

-

In de verte ruist de ochtend van de stad.

Het snorren van de krantenjongen en

de eerste trein, die veel te vroeg

de warme liefde van de nacht

verwijdert.

Nog zingt de nachtegaal

Vraagje

Het is wat het is

Is dat in aandacht te bevatten 

Terwijl het hart

 gevangen is

 in wolken 

Van emotie.

Mens ken uzelf.

Iedereen gaat zijn eigen weg. Iedereen is uniek en er zijn geen twee mensen gelijk. Ook hebben we in dit leven allemaal een ander startpunt en dat betekent aan de hand van de ervaringen die we in het leven hebben dat we ook allemaal iets anders nodig hebben om te leren en nieuwe ervaringen op te doen,
 Maar nou  vraag ik me af of er toch geen dingen zijn die voor alle mensen gelden die een spiritueel pad willen volgen, Er zijn heel veel mogelijkheden en wegen te gaan om te ontwikkelen maar universeel lijkt mij dat als je zo'n weg wilt gaan er naar binnen gekeken moet worden en dat je je zelf moet leren kennen. In de verre ougheid werd al gezegd: mens ken uzelf. https://nl.wikipedia.org/wiki/Pausanias_(schrijver)

Mezelf kennen. Niet als een onveranderlijk vaststaand object. Niet op een manier dat je kunt zeggen 'zo ben ik ' want ik denk dat je onder alle omstndigheden ook anders zou kunnen denken en handelen. Dus ben je nooit gelijk aan dat wat je denkt te zijn. Want dat denken gebeurt steeds onder de omstandigheden van dat moment en is nooit vaststaand. Het is de bedoeling als ik mezelf wil leren kennen om opmerkzaam te zijn op wat ik denk en voel. Iedere keer weer  dat onderzoeken.

In het Boeddhisme kennen we 52 mentale factoren. https://www.jewelheart.org/digital-dharma/how-the-mind-works/  Een boehddistisch organisatie die ook in Nijmegen is gehuisvest. En zo zijn er meer  in Nederland. Waarin tot in detail het functioneren van de geest, het denken voelen, wordt besproken. 
Interssante stof voor de liefhebber om een beter inzicht te krijgen in het functioneren van de geest. Dat soort dingen kan enorm behulpzaam zijn als ik meer wil weten over mijn eigen zijns toestand. Meer inzicht wil hebben in mijn eigen voelen en denken want dat je daar meer over te weten kunt komen en daardoor meer inzicht krijgen,  is  mij door ervaring duidelijk geworden. 

Vaak hoor je mensen zeggen dat verstand en gevoel niet altijd samengaan. Daarvoor is het nodig je in jezelf te keren en te analyseren wat er onder de diepere lagen van je denken voelen verborgen gaat. Hoe in feite het een na het ander als een soort zwaan kleef aan oppopt en al je emoties in het werk stelt. Een andere manier van wetenschap dan we hier in het westen gewend zijn maar zeker niet minder proefondervindelijk bewezen en werkbaar.

Dat is dan het theoretische gedeelte. De praktijk is echter zeker zo belangrijk want de theorie is uit de ervaringen in de praktijk en het gewaarzijn daarvan opgebouwd. 

De weg naar binnen is belangrijk en onder de diepere lagen van het denken voelen kan ik mezelf werkelijk leren kennen. Kan ik zien hoe het een na het ander naar boven komt en ik misschien al iets eerder in kan grijpen als mijn functioneren niet loopt zoals ik het zou willen. Maar het belangrijkste blijft het opmerken. Daar gebeurt het.

Dat is allemaal uitdiepen van het vorige blogje van Krishnamurti. Dat gedeelte van zijn boek dat een heel verhaal vertelt over de weg naar binnen.Om wat inzicht te krijgen in dat wat hij leegte noemt. Over de lagen die ik eerst moet leren kennen de opgebouwde lagen liggen ahw over of in die leegte.  Nee zeker niet zomaar even te realiseren om dat te kennen of te herkennen maar iets om nieuwsgierig, aandachtig dagelijks naar te kijken om er lol in te krijgen  en er zo mee te werken.

En dan besluit hij zo mooi:

 Deze leegte gaat tijd en ruimte te boven;  het gaat voorbij denken en voelen.

 Het komt zo stil, onopvallend, als liefde;  het heeft geen begin en einde.  Het is onveranderlijk en onmeetbaar.

Zou die alle ideeën oversteigende  ruimte of leegte dan gevuld zijn met een liefde die wij ons nog niet voor kunnen stellen of is liefde slechts een metafoor?

Ach ja. Ik leer iedere dag weer op nieuw van alles en nog wat..

De lelies staan op springen.

krisjnamurti over Leegte

Kennis is vernietigend voor ontdekking.  Kennis is altijd in de tijd, in het verleden;  het kan nooit vrijheid brengen.  Maar kennis is nodig om te handelen, te denken en zonder actie is bestaan ​​niet mogelijk.  Maar hoe wijs, rechtvaardig en nobel ook, de deur naar de waarheid zal niet worden geopend.  Er is geen weg naar waarheid;  het kan niet worden gekocht door enige actie of door enige verfijning van het denken.  Deugd is slechts orde in een ongeordende wereld en er moet deugd zijn, een beweging van niet-conflict.  Maar geen van deze zal de deur openen naar die onmetelijkheid.  De totaliteit van het bewustzijn moet zichzelf ontdoen van al haar kennis, actie en deugd;  zich niet legen voor een doel, om te winnen, te realiseren, te worden.  Het moet leeg blijven, maar functioneert in de alledaagse wereld van denken en doen.  Uit deze leegte moeten gedachte en actie komen.  Maar deze leegte zal de deur niet openen.  Er mag geen deur zijn en ook geen poging om te bereiken.  Er mag geen middelpunt zijn in deze leegte, want deze leegte heeft geen maat;  het is het centrum dat meet, weegt, berekent.  Deze leegte gaat tijd en ruimte te boven;  het gaat voorbij denken en voelen.

 Het komt zo stil, onopvallend, als liefde;  het heeft geen begin en einde.  Het is onveranderlijk en onmeetbaar.

Het komt zo stil, onopvallend, als liefde;  het heeft geen begin en einde.  Het is onveranderlijk en onmeetbaar.

Uit: Krisjnamurti's Notebook. Blz 86

Weer een blogje schrijven ipv schilderen

Soms vind ik het wel jammer dat ik geen twee dingen tegelijk kan doen. Als ik schrijf kan ik niet schilderen en omgekeerd. Dus daarmee bedoel ik niet dat wat ik vroeger wel kon, bijvoorbeeld een ander gesprek volgen terwijl ik zelf in gesprek was. Want dat kan ik inderdaad ook niet meer. Voeger wel. Multi tasken noemen ze dat tegenwoordig geloof ik.

Als ik dus opschrijf : ik kan geen twee dingen tegelijk doen, is dat voor meer uitleg vatbaar. En zo is het met heel veel dingen. Daarom is communicatie ook zo lastig en zeker als je dan over iets wilt schrijven. Dan is het altijd weer de vraag of dat wat ik schrijf duidelijk genoeg is.  Gelukkig schrijf ik voor mezelf en ik weet natuurlijk wel wat ik ermee wil zeggen. Toch vind ik het ook belangrijk om goed te leren verwoorden en duidelijkheid te geven als ik iets opschrijf.

In dit blogje schrijf ik over dingen die net even iets meer onder de oppervlakte liggen van de gewone dagelijkse dingen, De gewone dagelijkse dingen hebben er wel mee te maken want dat is de wereld waarin we leven en samen met dat wat zich onder de oppervlakte van het dagelijkse bevindt,  vormt het de hele mens. Maar hoe ik met het leven omga en hoe ik daar zelf  bij betrokken ben ja, dat gaat iets dieper en is niet altijd duidelijk weer te geven. Daarom gebruik ik soms andere woorden dan de standaard.

Zoals in het vorige blogje had ik het bijvoorbeeld over eigenwilligheid en daarmee bedoel ik dus net even iets anders dan eigenwijsheid. Eigenwijsheid past voor mij bij het dagelijks leven en dat kan handig zijn, goed of soms heel lastig maar dat heeft allemaal te maken met de manier waarop ik in het leven wil omgaan met de dagelijkse dingen. Het zegt iets over mijn persoonlijkheid die overigens net als alles veranderlijk is. In ieder geval de mogelijkheid heeft te veranderen wanneer ik dat zelf wil en daaraan zou werken.

Wat dieper en over andere dingen gaat eigenwilligheid. Dat is een term die ook wel in de christelijke mystiek gebruikt wordt. Dat heeft met overgave te maken.

Ons mens zijn bestaat uit meerdere lagen waarin ik in meditatie meer van doordrongen kan raken en waarover in vele tradities wordt gesproken in symbolen als De Innerlijke burcht , het boek van Theresa van Avila, De joodse Kabbala en ook in de vormen van reisbeschrijvingen, De Stroom Ingaan en De Zeven Sferen en vele andere bewoordingen worden eraan gegeven. Ze geven allemaal een weg aan tot zelf onderzoek en meer diepgang.

Daar. in stilte, onderzoek of meditatie kan een meer onbewuste laag naar boven komen. In de stilte van het diepste zelf. Daar waar ik het hoofd in de handen laat rusten, stil kan worden en puin ruimen. In alle tradities kom je tegen dat er meerdere lagen zijn  in mijn  diepte of moet ik zeggen in de hoogte van mezelf, daar is het mogelijk meer zicht te krijgen op het hele mens zijn. In stil zelfonderzoek kijken naar hoe eigenwilligheid te maken heeft met een overgave aan het grotere dat overstijgt. In de christelijke traditie wordt gezegd, niet mijn wil maar uw wil geschiede.

Waar ik in het dagelijks leven niets aan kan veranderen. Wat is zoals het is. Me daartegen verzetten en vastklampen om er iets anders van te maken en het niet met rust te kunnen laten omdat het me niet zint waardoor ik in een soort gevechtshouding blijf staan. Bijvoorbeeld ziekte, narigheid ellende, vergankelijkheid en dood. Daar waar mijn ikje last van heeft en het tegen wil en dank wil aanvechten, dat is voor mij eigenwilligheid. Dat gaat tot op het bot. Daar kan ik me dagelijks bewust van worden van mijn weerstanden tegen van alles en nog wat. Dingen die van me gevraagd worden en die ik moet maar waar ik zelf geen heil in zie maar ze onmogelijk kan veranderen. Dingen die me zogenaamd overkomen en ik niet zo heb gewild. Zolang die eigenwilligheid een grote rol speelt veroorzaakt het strijd, kan er geen rust en vrede in de diepste lagen ontstaan.
Tenzij ik de persoonlijke strijd aan kan gaan tegen onrecht, voor zover dat binnen mijn beperkt oordelend vermogen ligt,  en ik daarbij  in volle overgave in  rust kan blijven.
Tja... Dat is een enorme oefening.

Na het feest komt de afwas. zegt Jack Kornfield in zijn boek. 
'Verlichting is bereikbaar. Maar wat betekent het vervolgens voor je dagelijks leven? Ook de Zenmeester heeft thuis vrouw en kinderen. Ook de mysticus gaat winkelen. Na het feest moet je toch gewoon de afwas doen'.

Dat heeft alles met het puin ruimen van Etty Hillesum te maken. De ruis en het lawaai komt niet van buiten. Het zit in de eigenwilligheid.


Zo en nu ga ik niet afwassen want daar heb ik een apparaat voor maar lekker eigenwijs schilderen. in alle rust.

er is weer veel om over na te denken en stil te worden.

Een spirituele weg

Ik heb een e reader voor Windows 10 op mijn laptop geïnstalleerd. Nu kan ik ook daarop de boeken lezen die ik wil en ik ben meteen met een boekje begonnen. van W.Q. Judge dat ik erop heb gezet. Zoveel wijsheid kom ik daarin tegen. En ik merk dat ik er helemaal in mee kan gaan en er veel van kan leren.

Ze doen me een beetje denken aan de teksten uit de bijbel van de Prediker. Alles is ijdelheid.

Met zulke wijsheden die het ego onderuit halen, daar kun je in deze tijd van: we hebben ook overal recht op en privacy, nauwelijks nog mee aankomen. Waarmee ik rechtvaardigheid niet onderuit wil halen maarwel een bepaalde geestesgesteldheid. Een staat van bewustzijn.

Als ik een spirituele weg wil gaan en me daar met hart en ziel in wil verdiepen dan moet er hard gewerkt worden in de zin van een ontwikkeling en leerproces in mezelf. Ieder woord dat ik dan lees kan ik op mezelf betrekken en zien hoe ik in het leven sta. Dat kan heel confronterend zijn als ik met een open hart en liefdevolle vriendelijkheid voor allen die me omringen er wil zijn. Daar zijn heel wat goede eigenschappen voor nodig want hoe snel ben ik weer eigenwillig en doe ik onvriendelijke dingen en al lezend kom ik van alles tegen dat niet zo heilzaam voor mij is als ik daar mee aangemaakt ben.

Het blijft puin ruimen zou Etty zeggen.
Ja ik weet het iets concreets heb ik nog niet genoemd maar neem nou bijvoorbeeld mijn schrijverijen. Heb ik echt losgelaten dat ik niemand een mening of mijn ideeën wil opdringen. Op  mijn vorig blogje staat nog heel wat waarbij ik probeerde heel overtuigend te zijn.  En dan lees ik nu dat ook mijn eigen ideeën morgen heel anders kunnen zijn.

Verdomt dat klopt. Ik heb inderdaad geleerd de laatste jaren en ben met mijn overtuigingen minder dominant geworden. Gelukkig, dat is dan mooi meegenomen. Maar ik weet ik moet goed oppassen want als ik tijdens een discussie of gesprek op het puntje van mijn stoel ga zitten herken ik de felheid waarmeee ik probeer te overtuigen.

Dat is niet nodig. Ieder mens heeft zijn of haar eigen waarheid. Hetgeen in mijn ogen zoals ik er nu tegenaan kijk nooit een waarheid kan zijn maar een persoonlijke werkelijkheid en die kan altijd veranderen.  Natuurlijk kan ik vertellen wat mijn werkelijkheid is maar een ander overtuigen is niet aan de orde want die ander kan alleen maar zelf zien en ervaren wat hij of zij ervaart en iets veranderen als hij of zij dat ook kan. Want niets is gekristaliseerd en alles is veranderlijk.

En zo zijn er veel meer dingen in het dagelijks leven die me bezig houden waar ik best op een betere manier mee om zou kunen gaan. Geduld, niet oordelen over anderen, vrijgevigheid als dat me zinvol en noodzakelijk lijkt en op een manier waarbij ik loslaat wat de ander ermee doet. Geven en zie niet om.

Het geeft mij veel meer rust om minder eigenwillig te zijn minder op mijn strepen te staan  en open te kunnen zijn in alle rust voor alles wat er is.

Iedereen js anders